Naive Melody

Σάββατο βράδι, δίπλα στα κοριτσάκια με την κόπι-πέιστ φράντζα, τα μπαλαρινέ παπούτσια και το ενοχλητικό άιλάινερ, μια κοπέλα ούτε 25 χρονών, σωριάζεται στα σκαλοπάτια μιας πολυκατοικίας, μέσα στην ντάγκλα της. Γέρνει προς τα μπροστά, και μετά προς τα πίσω, ξαπλώνει, με τα χέρια σε γροθιές.

Διά του παρόντος θέλω να διαμαρτυρηθώ για τις φωτοτυπίες που κυκλοφορούν: αν δω άλλη μία με μαύρο κολάν μέσα απο τζην φούστα, φράντζα μέσα στο μάτι ενώ το υπόλοιπο μαλλί είναι αφύσικα φουντωμένο και πιασμένο με ατημέλητα τσιμπιδάκια, μπαλαρινέ παπούτσια, ριγέ μπλούζα και ύφος ροφού σε σεμινάριο τυλίγματος φύλλου για σούσι, δεν ξέρω τι θα κάνω. Αυτή η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας είναι τρομακτική (αν δεν ήταν ίσως τόσο προβλέψιμη).

Στο Booze, πετυχαίνω τον Θ., αυτουργό μνημειωδών βραδιών στην Πάρο. Με το ζόρι αναπνέω, ούτε τσιγάρο δεν μπορώ να ανάψω, ψελλίζω ένα συγνώμη όταν είναι να περάσω μπροστά/ πλάγια/ δίπλα από άλλους. Ο συνωστισμός είναι ενοχλητικός, ακόμα κι αν παίζει Editors, πνίγομαι, δεν μου λέει τίποτα όλο αυτό. Στον διάδρομο με τα κόκκινα πλακάκια παίρνω ανάσες για να ξαναβουτήξω σε όλο αυτό το πλήθος. Ξαναβουτάω, τα βλέμματα ανταλλάσσονται ανέξοδα, όλοι είναι απορροφημένοι στον εαυτό τους, ούτε καν στην παρέα τους. Αυτό λοιπόν είναι το Σαββατόβραδο. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.



Με 5 ευρώ δοκιμάζεις καμιά 10αριά κρασιά, με ύφος γευσιγνώστη και ειδικού. Φτιάχνεις προτάσεις με δύσκολα επίθετα και περιπαθή φωνή, γελώντας, γιατί Κυριακή απόγευμα, ένα Syrah το σηκώνει (μη σου πω και δύο και τρία, μετά ένα merlot και μετά ξανά μανά).
Μετά κουβεντιάζω για την αθωότητα και διαπιστώνω ότι τελικά είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει μια τέτοια κουβέντα, Νωρίς το πρωί/ με καινούργιο κιμονό :/ άλλος άνθρωπος. Για το σατόρι γίνονται όλα.


Όταν δεν μου αρέσει μια ταινία, συνήθως λέω "εντάξει μωρέ, δεν με τρέλανε, αλλά πήγαινε να δεις κι εσύ μήπως σου αρέσει”.
Τώρα όμως λέω “μην πας”.
Μην πας στο Sugartown.
Γιατί να μην πας:

- Είναι προχειροφτιαγμένο. Θα μπορούσε να έχει γυριστεί με κινητό. Κάνει γρέζι η εικόνα. Είπαμε, η αθωότητα του δημιουργού, αλλά ψυχραιμία.
- Δεν είναι ντοκιμαντέρ. Δεν έχω καταφέρει να προσδιορίσω ακόμα τι είναι.
- Εκμεταλλεύεται με τον χειρότερο τρόπο ένα βάρβαρο θέμα: τη μοναξιά, και μάλιστα τη μοναξιά της επαρχίας.
- Έχει μηδέν χιούμορ (τουλάχιστον της προκοπής και όχι επιπέδου Μάρκου Σεφερλή) και μηδέν ευαισθησία απέναντι στα όσα βλέπει.
- Ο σκηνοθέτης περιορίζεται σε προβοκατορικές ερωτήσεις που δείχνουν πόσο δεν ξέρει τι του γίνεται στην επαρχία και κυρίως πόσο δεν έκανε και καμιά προσπάθεια να καταλάβει τι γίνεται.
- Οι πρωταγωνιστές δεν έχουν πάρει χαμπάρι πόσο τους εκμεταλλεύονται. Είναι παντελώς αθώοι και έκθετοι απέναντι σε όλο αυτό, απροστάτευτοι μέσα στην ίδια τους τη ζωή.
- Θα μπορούσε να έχει γίνει ένα σχόλιο της προκοπής για τα αδιέξοδα της επαρχίας, για το πως οι νέοι άνθρωποι και ειδικά οι γυναίκες δεν έχουν τι να κάνουν, να υπάρξουν ερωτήματα και προτάσεις, αλλά αντ' αυτού περιορίζεται σε γενικεύσεις και καρικατούρες.
- Θα σε πληγώσει το βλέμμα του Κώστα. Θα δεις τι μπορεί να κάνει κάποιος για να μην πεθάνει μόνος του. Πόσο επιτακτική είναι η μοναξιά και τελικά πόσο μόνο αστείο δεν είναι το να πας μέχρι την άκρη του κόσμου από φόβο ότι δεν θα έχεις που θα αφήσεις την περιουσία που κατάφερες να φτιάξεις.
- Θα σε θυμώσει η λαμογιά του δημάρχου. Ενδεικτική της νοοτροπίας του Ελληναρά αρπακολλιτζή, αεριτζή και φαφλατά, ο οποίος εκμεταλλεύεται το ουσιαστικό και βαθύ πρόβλημα των συντοπιτών του για να επανεκλεγεί αντί να βρίσκει ουσιαστικές λύσεις που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής της περιοχής.
- Θα δεις την προχειρότητα με την οποία είναι φτιαγμένο ένα ....τέλος πάντων, ένα κάτι, που συγκέντρωσε διθυράμβους από την ΕΡΤ και για λόγους άγνωστους και ακατανόητους, έλαβε βραβεία. Συγχαρητήρια αν αυτή είναι η νέα μας ελπίδα. Τι να πουν και ο Αυγερόπουλος, ο Δανέζης και ο Κούλογλου που κάνουν όντως ντοκιμαντέρ.

Η συζήτηση που γίνεται εδώ http://www.athinorama.gr/cinema/votes/default.asp?pid=177744&id=8117
έχει ενδιαφέρον και ο τύπος τα λέει πολύ καλύτερα από μένα.

[Τα illustration είναι της Marie Blanco Hendrickx, την οποία γνώρισα ένα βράδι, ξεφυλλίζοντας το WeAr, προσφορά του error. Thank you.]

The Knife - We share our mother's health

Beirut - Bratislava

Editors - All Sparks

Siouxsie & the Banshees - Cities In Dust

Army of me

Άσε με να σε φάω.
Αντέχεις τη γνώση;
Ρεβυθάκια οι λέξεις, τις ρίχνεις για να χαθείς ή για να χαθεί ο άλλος.
Αγκάλιασέ με.
Μηχανικές οι κινήσεις μου και ο αυτόματος χαλασμένος.
Θα βουλιάξω στον καθρέφτη μου αλλά θα σε βρω.
Θα σπάσει το σώμα μου, αλλά θα υπάρξει.
Θα γεννηθείς από μένα κι εγώ από σένα.
Κι όσο σε κοιτάω, θα με συναρμολογώ,σαν μικρό βαλσάκι που φτιάχνεται νότα νότα μόνο για σένα.
Χόρεψέ με.
Θα γυρίσω στην καταγωγή μου, μέσα από το χώμα σου, κάτω από τα κομμάτια σου, κι αφού σε κοιτάξω, θα με ψάξω ξανά.
Γυμνό το κορμί μου, γυμνές οι λέξεις μου και το παρόν μου, άφησέ με να σε ψάξω.



Στον Μικρό Θάνατο, η Μαρία Γοργία παίζει με τα σύμβολα ενός τεμαχισμένου σώματος, που ψάχνει να ενοποιηθεί μέσα από τον άλλον, χωρίς όμως να χαθεί σε αυτόν. Μια αναζήτηση χωρίς απώλειες, είναι εφικτή; Που τελειώνει ο άλλος και που αρχίζει ο Άλλος; Πρέπει να πεθάνει ο ένας για να υπάρξει ο άλλος;
Ωραία κάδρα, ομιλητικά σώματα και στέρεη θεωρία που απαιτεί συγκέντρωση από τον θεατή.
Στο Θέατρο Σχεδία μέχρι και τις 31 Ιανουαρίου.
Δεν θα χάσεις αν περάσεις μια βόλτα.



Πάλι παρήγγειλα κονιάκ. Γραφική έχω καταντήσει και τα απανταχού γκαρσόνια με κοιτούν περίεργα. Σκέτο το θέλετε; με ρωτά η κοπέλα. Υπάρχει και με γαρνιτούρα; Δεν το είπα βέβαια. Σκέτο, της λέω.
Στρίβω ένα τσιγάρο μέχρι νά 'ρθεις. Πάω να μιλήσω.
Είμαι κουρασμένη αλλά το κονιάκ με κρατάει.
Και η Λένα με κρατάει. Του συστήματος η συστολή και η διαστολή.
Μετά γελάμε και η μέρα μπορεί να τελειώσει αφού ακούω Μαλλιά ξεριζωμένα απάνω από τ' αυτιά, τα υπόλοιπα αγκάθινα στεφάνια.
Τα ηλιοβασιλέματα στην Κηφισίας μπορούν να είναι μεγαλειώδη, ίσως γιατί όλα τα ηλιοβασιλέματα ανεξαιρέτως είναι μεγαλειώδη, έχουν αυτή τη δυνατότητα, δεν έχουν άλλη επιλογή. If you're gonna dine with them cannibals, sooner or later, darling, you're gonna get eaten, βεβαίως – άντε και καλή (μας/ τους) χώνεψη. Το θέμα είναι να μην πας αμάσητος βρε αδερφέ.
Στο repeat: Meet his maker του DJ Shadow. Στο βάθος βαράει ένα τηλέφωνο. Σε εκείνο το δυσθεώρητο βάθος του Shadow, άπατο πηγάδι κι εσύ πάλι βρίσκεις, μια μικρή ίνα του αυτιού σου παραδίδεται εξακολουθητικά.
Και το βράδι μοιραζόμαστε ένα σακουλάκι καπνό και κάνουμε το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας.
Μου κρατάς το χέρι.
Μου γράφεις κάτι έξυπνο.
Μου λες ότι ομόρφυνα.
Με κοιτάς στα μάτια.
Με αφήνεις να είμαι.
Ή έστω, να προσπαθώ να είμαι.
Με κάνεις και γελάω. Πολύ. Κανιβαλίζω. Κανιβαλίζω εμένα, πρωτίστως.
Είσαι μια τεράστια αγκαλιά και είμαι ευγνώμων που υπάρχεις. Κάθε μέρα.



Κάθε μέρα στο τρένο βλέπω τις ίδιες φάτσες. Κατεβαίνουμε όλοι στην ίδια στάση, ρίχνουμε όλοι την ίδια τρεχάλα να προλάβουμε τον ενοχλητικής ακρίβειας προαστειακό. Μαύρα γυαλιά, ακουστικά στα αυτιά και αδιαφορία για το περιβάλλον (χωρίς καφέ, μειωμένες αντοχές για τον έξω κόσμο).
Αν μία από αυτές τις φάτσες σου πει καλημέρα στο ασανσέρ γιατί βαρέθηκε να σε βλέπει κάθε μέρα και να μη σου μιλάει, πες της κι εσύ.
Τα χαμόγελα πάντα γυρίζουν πίσω, αν τα δίνεις αβίαστα.
Θα βρεθείς να πίνεις καφέ πριν το γραφείο.
Κι αυτός δεν είναι καθόλου κακός τρόπος για να αρχίσει η μέρα σου.

Ώρα να κάνω την έξυπνη:
Of Montreal – The past is a grotesque animal

[Το άκουσα χτες βράδι από κάποιον άλλον έξυπνο (Υδροχόος γαρ) και μου άρεσε.]

Η φόδρα της ομιλίας

Είδα στον ύπνο μου το μαύρο μου πανόδετο σημειωματάριο που εκτελούσε χρέη ημερολογίου. Άνοιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να θυμηθώ που το έχω κρύψει. Το βρήκα χτες, γεμάτο μωβ και κόκκινες γραμμές, λέξεις γραμμένες σε ανισόπεδες επιφάνειες και κυρίως, σε ανισόπεδους κόμβους, το κοντέρ πατημένο τρεις φορές, ακινησίες και αδυναμίες να ξεπηδούν, ιδέες, φόβους, πρόσωπα, ταξίδια, παύσεις, γκάζια. Έχω ξεμάθει να γράφω σε χαρτί. Πάντα το αναζητώ, όμως και γυρνάω σε αυτό. Έχω την αίσθηση του γραφήματος, της κίνησης των δαχτύλων, βλέπω το μελάνι, τη σωματοποίηση των φωνημάτων, των γραμμάτων, των σκέψεων, την αυθαιρεσία των σημείων και βλέπω την έκκλησή του να μουτζουρωθεί ως τη μοναδική μου βεβαιότητα ότι μπορώ ακόμα. Και έτσι ησυχάζω. Ξέροντας ότι μπορώ ακόμα να γράφω. Σε χαρτί. Ότι είμαι ακόμα, εγώ κι αυτό. Όπως τότε, όπως πάντα.

VII

Η καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά. Ποιος μαντεύει τη θάλασσα, απ' όπου βγαίνει η καρδιά μας; Αλλά είναι η καρδιά μας ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό. Βουβά πιάνει μια στεριά. Και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου, που δεν ξέρει απογοήτευση και αγνοεί την ησυχία.

[Γιώργος Σαραντάρης]

Tori Amos - Rattlesnakes

Η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή

Αγγλία. Ναύπλιο. Αθήνα. Γουόρικ. Ντελέζ. Λονδίνο. Ρώμη. Ερείπια. Φως. Παγωτά με περίεργα ονόματα. Αθήνα. Δρόμοι που βαραίνουν. Τετάρτες με τη συμμορία. Καταφύγιο άγριων ζώων. 21 χρόνια διορατικότητα. Αποφάσεις. Η μη απόφαση είναι μεγάλη απόφαση. Τεκτονικές πλάκες. Μπρος πίσω. Χωρίς διάζευξη. Θολή όραση. Τάση φυγής. Ατέρμονα ορυχεία εντός μου. Μαραθώνιοι καφέδες. Βασανιστικά βλέμματα. Σπίτι με ντουλάπες. Παρδαλά ράφια. Μουσική. Θέα δική μου. Δουλειά. Μέρες. Δουλειά. Βόλτες. Kaiser στη ζέστη. Βόλτες. Μην αγγίζετε. Συρματόπλεγμα το βλέμμα μου, οι λέξεις μου. Εντός μου καμία αναστήλωση. Μνημόσυνα θαμμένα, τελειωμένα. Νησί. Πόδια απλωμένα στο πεζούλι, τζιτζίκια, ξερό βουνό. Καναπέδες στα Εξάρχεια, στο Παγκράτι, αγκαλιές, περιμένω στο φανάρι, καπνίζω στο δρόμο, γελάμε μέχρι δακρύων, μουσική, μουσική, Cave, Morrissey, Λένα, παύλες δίπλα στις τελείες, κουράστηκα να χάνω χρόνο, οι άνθρωποι που φεύγουν απλώς φεύγουν. Ξαγρύπνιες με πορτοκαλί κουβέρτες και κονιάκ στην κουζίνα, η φωνή σου, δεν ψάχνω, εσύ, κι όμως καμιά φορά βρίσκω, η σκέψη σου, κόκκινα νύχια, ό,τι μου λείπει σχηματίζεται, ενυλώνεται λες κι εκ του μη όντος, δεν σκέφτομαι και γράφω, σκέφτομαι και δεν γράφω, έκθεση με θέμα, θέμα χωρίς έκθεση, λίγο απ' όλα με τάση στο καθόλου, ξέρεις τι μετράει; το βλέμμα σου χαράματα, ένας αναστεναγμός και η δυνατότητα της συνομωσίας.

Nina - Madrid de los Austrias

Sweet Troubled Soul - Stellastar

These Flowers - Martha Wainwright

Avalanche - Leonard Cohen


[Καλή χρονιά]