Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 20, 2010

with some grace


Οι παρενθέσεις κλείνουν σαν τις πόρτες του μετρό. Αν δεν προλάβεις, θα σου πιάσουν το μανίκι, την τσάντα, τα ακουστικά, και για λίγο θα μείνεις ανάμεσα στο άνοιγμα και το κλείσιμο, στο πριν και το μετά. Γι'αυτό πρέπει να βιαστείς.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι περιφρονώ το κατασκεύασμά σου, αυτό που περιφέρεις και όχι αυτό που είδα εγώ, γιατί μην ξεχνάς ότι παραμένουμε δυο ξένοι.

Περιμένω επιτέλους να σκοτεινιάζει ο ουρανός και να χωθούμε στην παρηγορητική κρυψώνα ενός φθίνοντος φθινοπώρου ή ενός χειμώνα. Από κάπου μακριά φτάνουν δονήσεις αγάπης, αυτής που συναντάς σε βεράντες, μάτια, θάλασσες, μυρωδιές πεύκου, φύλλα λεμονιάς, βόλτες με το αυτοκίνητο, με αλάτια στο δέρμα.

Κι εσύ, όχι πια εδώ, αν ήσουν, θα ήσουν 32. 32 μικρές γρατσουνιές στον τοίχο της ανάμνησής σου, που πάνω του γέρνω κουρασμένη από ζωές τσιχλόφουσκες άλλων.

Θα κυνηγήσω την πόλη μέχρι να μου παραδοθεί πλήρως. Ξέρω να διασχίζω τις μεγάλες λεωφόρους από τη μέση, σχεδόν ποτέ από το φανάρι, και να το παίζω τουρίστας όταν με καταπλακώνει η οικειότητα. Τώρα όμως τα περιθώρια δεν ξεχειλώνουν άλλο. Αρχίζουν και πλησιάζουν, γίνονται οδοδείκτες. Το θέμα είναι, ακόμα κι αν στρίψεις λάθος, να ξέρεις τρόπο να φύγεις.

that's why I hold you
eXTReMe Tracker