Κυριακή, Μαΐου 15, 2011

lion's share



Πάντα με τα χέρια στις τσέπες και κάποιο τραγούδι να παίζει στο βάθος των ακουστικών, περπατάω σε κάποια νοσταλγικά μουντή επαρχία, που δικαιώνει τον Morrissey.

Αυτή η άσκηση περιλαμβάνει σιωπές και αποκλεισμό περιττών θορύβων. Τόσα πράγματα φαίνονται βαβούρα πια. Ενίοτε και άνθρωποι.

Η απόσταση δημιουργεί καθαρότητα σε πολλά, όσο θολώνει άλλα. Είναι σαν φακός που έχουν αυτοκτονήσει πάνω του μικρά εντομάκια.

Κι εδώ, στην πραγματική μοναξιά αυτής της απόφασης, όπου μοναξιά γίνεται η αδυνατότητα χαρακτηρισμού, εξήγησης, μεταφοράς βιώματος, ακόμα κι αν δεν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, ίσως πρέπει να αναγκαστείς να βρεθείς εκεί, για να μάθεις επιτέλους να κοιτάς μόνο προς τα μπροστά.



eXTReMe Tracker