Σάββατο, Ιανουαρίου 18, 2014

Dreaded sunny days




Πατάω στα πεζοδρόμια σαν να πατάω στις φλέβες μου. Δυνατά, για να βγει όλο το αίμα της ζωής που άφησα στις σχισμάδες και τις κακοτεχνίες. Αναπνέω με την ελπίδα να εισπνεύσω λίγο από το παραισθησιογόνο αυτής της πόλης, που θα με στοιχειώσει σαν ανεκπλήρωτη κατάρα που ξεστομίζεις 4 το πρωί στα Εξάρχεια, λίγο πριν μπεις στο ταξί και δεν θυμάσαι πως γύρισες σπίτι.
Αυτοπαθείς ισορροπίες που ήρθα να τραβήξω από το μανίκι, μπας και μου δώσουν σημασία. Και συνομωσίες στο σκοτάδι, κρατώντας τις σωστές αποστάσεις στη ράχη μιας καρέκλας ή στα δύο άκρα που ορίζει ένα τασάκι κάπου στη μέση. Τα πρωινά έχουν κοντομάνικες βεράντες, τα μεσημέρια θα έχουν τσίπουρα και ήλιο, τα βράδια κανέλα και βιαστικά περάσματα στα φανάρια, και έρημα πεζοδρόμια και ζέστη, και παρελθόν, ντυμένο ως παρόν και μέλλον. Ή απλώς παρόν, μια περίεργη εντοπιότητα που οι διαστάσεις ήταν, όμως, άλλου τόπου. Και όλη αυτή η πόλη είναι το έρμο το δόλια οικείο, η παγίδα που πέφτω με μάτια ανοιχτά, ξέροντας πως δεν θα σπάσω κανένα πόδι, ίσως μόνο την καρδιά μου.
eXTReMe Tracker