Κυριακή, Μαΐου 04, 2014

don't walk away in silence


Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι η μοναδική πατρίδα που έχω μέσα μου είναι ένα ιδεολόγημα φτιαγμένο από μουσικές, συγγραφείς, αναμνήσεις και αισθήσεις. Αυτός ο αόρατος αγκώνας που με έσπρωχνε όσο ήμουν εκεί, εδώ δεν με πιέζει πια, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ. Δύσκολο να συμμαζέψεις κάτι μονίμως ξεχαρβαλωμένο. Οι δρόμοι περνούν από πάνω μου και η άσφαλτος αφήνει μελανιές παντού. Σε αυτή τη θέση, όπου δεν θες να μιλάς ή να εξηγείς τίποτα και σε κανέναν, παρά μόνο να σε βαράει ο ήλιος μέσα από το λεωφορείο, καρφώνοντας τη σημαία στην καρδιά της τοπικότητας, του εδώ-και-τώρα, του εκάστοτε, του σχεδόν ποτέ.

eXTReMe Tracker