Φωνή λαού

Κατόπιν λαϊκής απαίτησης και εκατοντάδων e-mail, τηλεφωνημάτων, αφιερώσεων στο ραδιόφωνο, sms, λουλουδιών, διπλωματικών πιέσεων που ασκήθηκαν με απαράμιλλη τεχνική και κατόπιν ανωρίμου σκέψεως, αποφάσισα να μην στερήσω από την ανθρωπότητα τη χαρά του να με διαβάζει.

Θέλω κι εγώ να γίνω υποσημείωση σε μελλοντικές φοιτητικές εργασίες. Παραπομπή σε διδακτορικά. Τσιτάτο στα χείλη κάποιου σελέμπριτι, την ώρα που ατενίζει το ηλιοβασίλεμα πίνοντας strawberry daquiri. Όνειρο θερινής νυχτός που θυμάσαι όταν βουρτσίζεις τα δόντια σου και κοιτάς με έκπληξη τα αγουροξυπνημένα μούτρα σου στον καθρέφτη. Τα θέλω όλα αυτά, κι άλλα τόσα, εδώ στο κάστρο μου που οι μέρες περνούν αργά, κάνοντας skate από το ένα δωμάτιο στο άλλο και ακούγοντας τα κονσέρτα για πιάνο του Μπετόβεν.

Αντιπαρέρχομαι τα μεταμοντέρνα ερωτήματα τύπου "Γιατί γράφω, ποιός με διαβάζει, ποιός είμαι, που πάω, που έβαλα τη λίστα για το σούπερ μάρκετ, που να πάω το βράδι". Όσοι γράφουν πάνω κάτω ξέρουν την απάντηση. Ίσως λίγο περισσότερο κάτω απ' ότι πάνω...

Κι εγώ προς τα κάτω το ξέρω. Αν αναλύσουμε και τις διαστροφές μας, δεν μας μένει τίποτα.