Οι άνθρωποι της Κυριακής

Γύρισα σπίτι με τα αλάτια. Λένε πως κάνει καλό στο δέρμα.

Ακόμα ένα compilation γεμάτο εμμονές, για να δω αν μπορώ ακόμα να ανατριχιάσω. Μπύρες στο Μοναστηράκι. Κάνει ζέστη, το γκαρσόνι με κοιτάει στα μάτια με νόημα, εγώ το παίζω τουρίστας, ίσως γιατί θέλω να είμαι. Διαρκώς απ' ότι φαίνεται.

Καφές δίπλα στη θάλασσα, ο ήλιος πέφτει, παραμυθιάζεσαι ότι είσαι σε νησί, ή έστω κάπου μακριά. Αν γκρινιάζεις το σύμπαν σ' εκδικείται. Μιλάμε για σκηνικά περιπετειώδη, όπως η ζωή μας - τελικά συνέβησαν όλα αυτά που βλέπαμε σε άλλους, είναι να γελάει κανείς. Μου φαίνεται ότι βρήκα το κουμπί. Νιώθω ελαφριά, σαν να μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος, τόσες ημέρες που το σκεφτόμουνα. Τελικά έκανα πάλι του κεφαλιού μου, αλλά τώρα τουλάχιστον νιώθω καλύτερα με αυτό. Πολύ καλύτερα.

Κοιμήθηκα στο παιδικό μου κρεβάτι με το μαγιό, ύστερα από κάμποσο ούζο και γέλια στη βεράντα, συνοδεία ψητών, σαλάτας, χόρτων, καρπουζιού.

Γυρνώντας, ο πληθυντικός της φιλίας (ούτε μεγαλοπρεπείας, ούτε ευγενείας) : Τι θα κάνουμε αύριο; Τι είναι αύριο; Οι εκπτώσεις. Δεν έχω λεφτά -λέω- αλλά εννοείται θα έρθω για βόλτα. Έχω εγώ, άρα έχουμε. Έχουμε λεφτά, δεν είμαστε καλά, πως πήγαμε στη συνέντευξη, τι θα βάλουμε για να του μπούμε στο μάτι, ποιό χρώμα μας πάει καλύτερα, τι έχουμε όρεξη να σου μαγειρέψω, γιατί δεν μας βλέπω και πολύ καλά. Όλοι εμείς. Και οι δύο.

Στο ραδιόφωνο έπαιζε Placebo. Χωρίς αλάτι πια, με ένα ποτάκι και τσιγάρο, είμαι έτοιμη μάλλον για άλλη μια Δευτέρα.

Στη ζωή δεν θα χαθώ ξανά, πάντοτε θα σε έχω συντροφιά, όσο ο ήλιος με ζεσταίνει θα γυρνώ και στα μάτια σου θα βρίσκω έναν κόσμο από αγάπη