Don't ever make me shoot

Νιώθω σαν να περπατάω μέσα σε μια μεγάλη σαπουνόφουσκα που λειτουργεί σαν κέλυφος. Δεν προσέχω καν μην σπάσει, δεν με νοιάζει κι αν σπάσει. Από τις ραγισματιές του ξεχωρίζω τις ραγισματιές των άλλων. Όλα από δω φαίνονται ωραία, σαν τις μπουρμπουλήθρες Σάββατο βράδι έξω από το τζάμι της Πλαστελίνης, ανάλαφρα και συνειδητά ανούσια. Έστω με την ψευδαίσθηση ότι είναι έτσι. Εξάλλου, το μόνο που αλλάζει είναι η οπτική γωνία. Η θέση. Το πράγμα μένει ίδιο. Την ίδια απόφαση θα παίρνεις, μόνο οι άνθρωποι θα αλλάζουν.
Το προαιώνιο ερώτημα του παρατηρητή και του κατά πόσο αυτός επηρεάζει το αντικείμενο παρατήρησης.
Μυωπία ή πρεσβυωπία; Υπερμετρωπία ή αστιγματισμός; Ζαλίζομαι από την έλξη και την απώθηση. Μπερδεύω τη φυσική με τη χημεία.
Σαν να μην βρίσκομαι απλώς, αλλά να είμαι το μάτι ενός κυκλώνα που κοιμόταν μέσα μου (ή έκανε ό,τι κοιμόταν για να μην τον δω) και τώρα το μάτι αυτό κλείνει παιχνιδιάρικα, δημιουργώντας μικρούς ανεμοστρόβιλους, που δεν προειδοποιούν για τίποτα.
Καταφύγιο άγριων ζώων που με εξημερώνει, ακαταλαβίστικες συνεννοήσεις όσο διασχίζω φανάρια, φωνή που με προσφωνεί “αγαπημένη”, 2 λεπτά συζήτηση πριν χωριστούμε στο μετρό, συλλογίζομαι τα βάσανα της δημοκρατικότητας (που καταλήγει αυταρχισμός στον εαυτό μας), γεμίζω αδειάζω τασάκια, γαντζώνομαι στη στιγμή, θα ξεζουμίσω ό,τι σατόρι υπάρχει εκεί έξω, το δεξί μου μάτι δακρύζει από μόνο του κι όλοι νομίζουν ότι κλαίω, όχι δεν κλαίω, ό,τι τραγούδι κι αν ακούω, μου λείπεις καμιά φορά, αλλά δεν μου λείπεις εσύ, μου λείπει αυτό που ήξερα από σένα, αυτό που ήσουν τότε, μου λείπει κι αυτό που ήμουν τότε και δεν είμαι πια, αλλά κατά βάθος σ' ευχαριστώ, και τώρα είμαστε δυο ξένοι αλλά αγαπιόμαστε ακόμα, γιατί τα φαντάσματα συμπαραστέκονται το ένα στο άλλο, όταν οι ζωντανοί υπερεκτιμούνται, με κοιτάς στο σκοτάδι, αλλά ακόμα κι έτσι, μπορώ να ξεχωρίσω, είμαι προπονημένη, εξασκημένη, και θα συνεχίζω να εξασκούμαι μέχρι να αποκτήσω νυχτερινή όραση γιατί αυτή μετράει περισσότερο από την κανονική.

Arcade Fire - Keep the car running