Such a beautiful child again

Γράφει η Lady Elle

Τώρα τελευταία οι μέρες φεύγουν γρήγορα, σαν τα δέντρα που προσπερνάω τρέχοντας στην Εθνική, γεμάτες με πολλές υποχρεώσεις, πρόβες και καφέδες, ξυπνάω τα πρωινά και αναρωτιέμαι τί μέρα είναι σήμερα και πόσο ακόμα αργεί το Σαββατοκύριακο. Σαν όνειρα που ξέρεις ότι τα είδες αλλά δεν μπορείς να τα θυμηθείς ακριβώς, η μνήμη του χρυσόψαρου, και η Α. με διαβεβαιώνει στρίβοντας τσιγάρο ότι «αυτά είναι τα καλύτερά μας χρόνια», ενώ η Ε. κουνάει το κεφάλι με σιγουριά, απλώνοντας λάδι στα χέρια της και λέγοντας πως η μοίρα των ανθρώπων είναι ο χαρακτήρας τους.
Και οι αναμνήσεις; Είναι αυτό που θα έχω για πάντα ή αυτό που δεν θα έχω ποτέ πια; Οι αναμνήσεις μου από εσένα είναι μόνο δικές μου, δεν μπορεί να μου τις πάρει κανείς, τις αλλάζω και τις τροποποιώ κατά βούληση, δεν μ’ ενδιαφέρει να είναι ακριβείς, θέλω να μου αρέσουν, απορρίπτω όλα τα δυσάρεστα και κρατάω μόνο τα καλά, το βλέμμα σου επάνω μου, την ήρεμή σου ανάσα όταν κοιμάσαι, το στραβό, πονηρό σου χαμόγελο.
Οι αναμνήσεις μου από εσένα είναι μόνο δικές μου, δεν μπόρεσες να μου τις πάρεις φεύγοντας, κι εγώ δεν ήθελα να τις αφήσω, έχω γαντζωθεί επάνω τους, με ορίζουν και τις ορίζω. Η παρουσία σου με άλλαξε, αλλά η απουσία σου ήταν καθοριστικότερη, πιο ισχυρή, με σκλήρυνε και με θύμωσε πολύ, περισσότερο από όσο πίστευα ότι άντεχα ή ότι μπορούσα.
Όμως τώρα πια έχω δυναμώσει, δεν έχω ανάγκη ούτε εσένα ούτε τις αναμνήσεις σου, η ζωή μου προχωράει κι εγώ μαζί της, σκέφτομαι καθώς περπατάω γρήγορα στην Πατησίων. Δεν σε χρειάζομαι πια, είμαι δυνατή, σε αφήνω όπως με άφησες, άλλοι άνθρωποι πήραν τη θέση σου, άλλα βλέμματα, άλλες ανάσες, άλλα χαμόγελα, ναι, η απουσία σου δε με πληγώνει τώρα, έχω καλύψει το κενό, ψιθυρίζω στον εαυτό μου και μετά κοντοστέκομαι κοιτάζοντας τους περαστικούς.

Άραγε ξεγέλασα κανέναν;