Η συστολή και η διαστολή

Βραδινό μήνυμα. Συνεχίζω να σε σκέφτομαι. Δεν σε έχω ξεχάσει.

Πρωινό τηλέφωνο. Καλημέρα μικρή μου ουτοπία. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι απαρνιούνται τη στοργή;

Κλαις και σε αγκαλιάζω, γιατί ξέρω ότι εκείνη την ώρα, χάνεις κυρίως τον εαυτό σου. Μετά ακολουθούν οι εικόνες, οι απεικονίσεις, οι αναπαραστάσεις, τα όσα νομίζουμε, ελπίζουμε, θέλουμε, φανταζόμαστε, προσδοκούμε. Μετά έρχεται ο Άλλος.

Ευτυχώς έχω πάντα κονιάκ στο σπίτι.

Εκείνο το μαύρο πανόδετο ημερολόγιο, είναι μια μεγάλη παγίδα. Όπως κάνω συνήθως στις παγίδες, χαρίζω το καλύτερό μου βλέμμα και βουτάω. Απ' ότι φαίνεται, κι εγώ εξακολουθώ να θυμάμαι, αν και όχι πολύ φανατικά. Απόψε, όμως, μπορεί και να δακρύσω με κάτι που είδα στις πίσω μου σελίδες.

Ψιθυρίζουμε τους ίδιους στίχους, στο ημίφως. Μικρές αναπνοές, σαν στιγμές.

Δεν ξέρω αν φταίνε τα μάτια μου ή αν έχουν μεταβληθεί τα λιμάνια,

αν κάθε τι καινούριο κρύβει κι ένα χωρισμό, ή μόνο τα μάτια γερνούν,

όλο και πιο πολύ ησυχάζουν,

ο χρόνος καταπιεστικά μας περιφράσσει στα χαρακώματα.

Κι όλο ζητάω να βρω καινούριες προβλήτες, καινούρια περίπτερα, τόπους καινούριους,

άλλους ορίζοντες, ξένα φανάρια, γιατί φοβάμαι, τρομάζω την κάθε επιστροφή,

δεν αντέχω την επαιτεία σε χώρους που τόσο αγάπησα.

Έρχομαι.

Archive - All time