Η φόδρα της ομιλίας

Είδα στον ύπνο μου το μαύρο μου πανόδετο σημειωματάριο που εκτελούσε χρέη ημερολογίου. Άνοιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να θυμηθώ που το έχω κρύψει. Το βρήκα χτες, γεμάτο μωβ και κόκκινες γραμμές, λέξεις γραμμένες σε ανισόπεδες επιφάνειες και κυρίως, σε ανισόπεδους κόμβους, το κοντέρ πατημένο τρεις φορές, ακινησίες και αδυναμίες να ξεπηδούν, ιδέες, φόβους, πρόσωπα, ταξίδια, παύσεις, γκάζια. Έχω ξεμάθει να γράφω σε χαρτί. Πάντα το αναζητώ, όμως και γυρνάω σε αυτό. Έχω την αίσθηση του γραφήματος, της κίνησης των δαχτύλων, βλέπω το μελάνι, τη σωματοποίηση των φωνημάτων, των γραμμάτων, των σκέψεων, την αυθαιρεσία των σημείων και βλέπω την έκκλησή του να μουτζουρωθεί ως τη μοναδική μου βεβαιότητα ότι μπορώ ακόμα. Και έτσι ησυχάζω. Ξέροντας ότι μπορώ ακόμα να γράφω. Σε χαρτί. Ότι είμαι ακόμα, εγώ κι αυτό. Όπως τότε, όπως πάντα.