Unruly girls who will not settle down

Πέρσι τέτοια εποχή έφευγα ως κυνηγημένη για την Αγγλία.
Η Αγγλία μου λείπει ιδιαίτερα αλλά ουδόλως οι συνθήκες υπό τις οποίες έφυγα.
Κάτι τέτοια σκέφτομαι όταν ρίχνω καφέδες στο πληκτρολόγιό μου και βιώνω διακοπές ρεύματος λόγω υπερφόρτωσης δικτύου.

Έφευγα και δεν ήθελα να ξαναγυρίσω, μέσα μου δεν είχα και που να γυρίσω, ίσως να έφταιγε και αυτό.
Αυτά, όμως, λύνονται με προφητικούς καφέδες, καθαρά σεντόνια και χάχανα στη 1 το πρωί, τσάι που γίνεται μπύρα, σοκολάτα με φράουλα, όταν καταλαβαίνεις και το κυριότερο, είσαι το αντικείμενο μιας κατανόησης.

Έχω την ψευδαίσθηση ότι τα γυαλιά μου με προστατεύουν από έναν αόρατο εχθρό. Μάλλον, όμως, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Σκοπός τους είναι να καθαρίσουν το βλέμμα που για κάποιο λόγο έχει γίνει θολό, να δώσουν μια άμυνα στα μάτια που μένουν εκτεθειμένα και ασθενή λόγω αδυναμίας τους να ξεδιαλύνουν. Άρα, με κάνουν ορατή και με πλήρη άγνοια του όποιου εχθρού.
Εξάλλου το βλέμμα δεν είναι ο εχθρός. Άσχετα αν μονίμως λοξοδρομεί.

Προϊούσα μανία καταδίωξης; κακόμοιρο, κοίτα πόσο τρομαγμένοι είναι όλοι γύρω σου.
Η απέναντί μου έκλαιγε. Τα μάτια της ήταν κόκκινα και ντράπηκα να την κοιτάξω. Ντράπηκα να την ρωτήσω.
Όλοι ζητάνε οδηγίες για τον δρόμο.
Κάποτε κάποιος θα ρωτήσει: "Πείτε μου, γιατί ενώ ξέρω τον δρόμο, δεν τον ακολουθώ;"

Στριμωγμένη σε βαγόνια, ενώ το Flash of the Blade ακολουθείται από το You think I ain't worth a dollar but I feel like a millionaire.

Οι μικρές τελετουργίες της καθημερινότητας, το τρένο που έρχεται στην ώρα του, το ξυπνητήρι που είναι πάντα λάθος, η ντουλάπα γεμάτη μαύρα ρούχα (ενοχλητική διαπίστωση), το κλειδί στην πόρτα, οι μικρές ταξινομήσεις που προηγούνται της σκέψης ή έπονται αυτής, χάσκουν ανοιχτές στον κόσμο, αφήνονται να λεηλατηθούν από μικρές εκρήξεις που δεν είναι άλλο από ένα βλέμμα, ένα άρωμα, ένα τραγούδι.

Τα εξωτικά αυτά πλάσματα, που κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα, είναι ακόμα εδώ και το βλέμμα τους είναι το μόνο που συναντώ παντελώς εκτεθειμένη.

Coldplay - A Rush of Blood to the Head