Sameness

Το λιόγερμα – το θυμάσαι;
εκείνη η απίστευτη περιγραφή γλυκού, το βράδι που κλαίγαμε από τα γέλια και μετά το λέγαμε συνέχεια στο τρένο για Θεσσαλονίκη. Και όλο γελάγαμε. Μικρή ανάσταση, δυσανάλογα πάθη εκείνοι οι δρόμοι τότε, υπάρχει ένα ξόρκι να λέω (και το σκόρδο στην κωλότσεπη για παν ενδεχόμενο).
Εκείνο το λιόγερμα θυμήθηκα χτες, βγαίνοντας από το γραφείο, την ώρα που δεν ξέρεις αν νικάει στο ματς η κούραση από τη δουλειά ή η κούραση από τους ανθρώπους, ο ήλιος πέφτει στα ψηλά κτίρια και ακούς το Chase the Blues Away τόσο δυνατά στα ακουστικά, μπας και το ακούσει και ο διπλανός σου στο λεωφορείο και μαλακώσει κι εκείνου κάπως η ψυχούλα του. Ζηλεύω στα κρυφά όσους διαβάζουν βιβλίο στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τα δικά μου σκονίζονται στα ράφια, υπομονετικά, σαν να ξέρουν ότι τα έβαλα για ύπνο, σε μια ευθανασία που δεν μένει ατιμώρητη αλλά με στοιχειώνει με σκόρπιους σάκους στο πάτωμα και παραφορτωμένες στοίβες. Άρπαξα τον Καρούζο, τον Ρεμπώ, τον Πεσσόα και κανά δυο τετράδια με σημειώσεις, τότε που ακόμα ήμουν αρκετά αθώα ώστε να πιστεύω ότι το ψεύδισμά μου μπορούσε να μετατραπεί ως διά μαγείας σε φράση. Αδυνατώ να ολοκληρώσω μια σελίδα χωρίς να πυρποληθώ, πόσο γελοία πρέπει να ήμουν, όρθια μπροστά στα ράφια, να αγκαλιάζω ένα βιβλίο γεμάτο υπογραμμίσεις και ορνιθοσκαλίσματα, δακρύζοντας και ψιθυρίζοντας συγνώμη, μάλλον σε αυτό που ήμουν τότε, τότε που ακόμα άντεχα.
Πόσο κουραστικό είναι να απολογείσαι. Ανέκαθεν το θεωρούσα ανώφελο, από μικρή, βαριόμουν και τα όσα μου φαίνονταν αυτονόητα έπρεπε και να είναι, ανεξαρτήτως του αν αυτό ήταν εφικτό ή όχι. Έκανες αυτοσυντήρηση; με ρωτά η Λένα και αναρωτιέμαι αν πρέπει να πατήσω το next και να πάω παρακάτω. Για κάποιο λόγο, η ερώτησή της μου απαντάει πολλά. Τιμώ πριν και μετά, εικόνες, περσόνες, αποστάσεις, την οθόνη μου, τρύπιο χαράκωμα, σαν κουκούλα τρομοκράτη με τρύπες στα μάτια και το στόμα βουβό.

Δεν έχει σημασία όλο αυτό. Να, μόλις ποστάρω το κείμενο, θα χαθεί στο υπερπέραν κι εγώ θα γυρίσω σε ό,τι έκανα, παραμένοντας η ίδια.
Ίδια όπως η οθόνη.