I shall never get out of this

Σώμα που συσπάται. Αντίδραση στη στιγμή της συνάντησης, που σηματοδοτεί και το μαρκάρισμα του χώρου. Σώματα που βρίσκονται, όπως και τόσα άλλα, τυχαία, ίσως και όχι, και αγαπούν, ίσως και όχι. Μοιράζονται τη χαρά, τη λύπη, τη γιορτή, το πένθος. Παρατηρούν και ψάχνουν στους γύρω τους, αν υπάρχει το ιδανικό πόδι για το αιώνιο γοβάκι, που πότε μας στενεύει και πότε μας είναι μεγάλο. Βρίσκονται ξανά, ή μήπως δεν χάθηκαν ποτέ; είναι οι ίδιοι, ή μήπως είναι όλοι και κανένας μας;
Στο Superlux της Αποστολίας Παπαδαμάκη, θα σου φιλήσουν το χέρι και θα σου κλείσουν το μάτι ότι δεν είσαι ο μόνος που ζει το ιλιγγιώδες του έρωτα που οδεύει στο αιώνιο φως.
Εκτός από την οπτασία Μαρκέλλα Μανωλιάδη και τον έμπειρο Δημήτρη Καμινάρη, στα σούπερ πλεονεκτήματα της παράστασης, η μουσική, που υπογραμμίζει το σύνηθες, καθολικό (έως και κοινότυπο) των αισθημάτων.
Στο θέατρο Θησείο, στου Ψυρρή. Μέχρι το Σάββατο, 14 Οκτωβρίου, προλαβαίνεις. Θα βγεις ανάλαφρος.



Βόλτα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό. Αφού οι μέρες περνούν έτσι, σχεδόν με σπρώχνουν στο μετρό, όσο το shuffle κάνει θαύματα και μετά το Our Darkness βγαίνει στο Cuts you up και τη βγάζω με το ζόρι λίγο πριν κάνω τον πρώτο καφέ της ημέρας στο γραφείο. Γραφείο - περίεργη εφεύρεση κοινωνικοποίησης με το ζόρι, κάτι σαν τα σχολικά προαύλια, μόνο που στο δικό μου προαύλιο είμασταν όλοι τακτοποιημένοι κι ο γκοθάς σπανίως θα μίλαγε με έναν χεβιμεταλά, ίσως μόνο για τράκα κανένα τσιγάρο.

Alain Souchon - Foule sentimentale



Τα παιδιά έχουν μια σπάνια ειλικρίνεια, η οποία είναι ενστικτώδης. Καταλαβαίνουν πότε τα ειρωνεύεσαι, πότε τα παίρνεις στα σοβαρά και πότε πραγματικά ενδιαφέρεσαι. Ανακαλύπτοντας εκ νέου ανίψια που τα άφησα μωρά και τα βρήκα 15 χρονών, δεν ξέρω αν πρέπει να τους φερθώ σαν να είναι μικρά, αφού έχουν τόση ευθύτητα στο βλέμμα και σίγουρα δεν μπορώ να τα κοροϊδέψω. Αντ' αυτού νιώθω τιμή για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν - αρκετή ώστε να με ακούν κι αυτά σαν να είμαι δική τους συνομήλικη κι όχι ένας ακόμη μεγάλος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα.
Τα μαγικά μπλουτζήν (Σαββίνα Γιαννάτου - Λένα Πλάτωνος/ Σαμποτάζ)



Αυτό το πράγμα με τον κύκλο στις σχέσεις, ποτέ δεν το χώνεψα. Όλα, λέει, κάνουν τον κύκλο τους και κλείνουν. Δηλαδή, ο χώρος που οριοθετεί ο κύκλος, είναι άδειος; δεν περιέχει τίποτα; Αν περιέχει, αυτό που περιέχει, δεν μετράει για κάτι, δεν αρκεί; Τι συμβαίνει στους ανθρώπους και απλά κάποια στιγμή χάνουν κουράγιο, υπομονή, όρεξη να προχωρήσουν, να ασχοληθούν, να δώσουν, να ακούσουν; Υπάρχει παρακάτω, ή απλώς μερικά σημεία είναι αυτά που είναι, μια άνω τελεία; Μια παύση που πρέπει να την ακούσεις και να απομακρυνθείς, κυρίως για το δικό σου καλό;
Κι όσο κι αν θέλω να επιστρέψω σε εκείνο το happy place της παιδικής μου ηλικίας, που όλα έμοιαζαν αιώνιας διάρκειας και ακλόνητης σταθερότητας, όχι μόνο αδυνατώ αλλά το χειρότερο είναι ότι πιθανόν δεν θέλω. Μερικά πράγματα επαναλαμβάνονται και μέσα σ'αυτά είναι η αδυναμία μας να χειριστούμε τον πόνο, τον χρόνο, τις αλλαγές μέσα μας που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.



Στριφογυρίζουμε διαρκώς γύρω από τα ίδια - ερωτήματα και αναζητήσεις χωρίς απαντήσεις, τροφοδοτούμενες από τον αστείρευτο ναρκισσισμό που μόνο τα αναπάντητα μπορούν να προσφέρουν. Και τι σου μένει αν δεν έχεις την ερώτηση; τι θα απογίνει το περίφημο "ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση;" Πόσα φορτώνει τον άνθρωπο μια τέτοια δήλωση. Τι θα απογίνεις χωρίς βαρβάρους; γιατί αυτό είναι η ερώτηση. Ο βάρβαρος που σε κρατάει ετοιμοπόλεμο.



Τις Κυριακές συνήθως δεν έχω όρεξη για ανθρώπους.
Mylene Farmer - Beyond my control