εγκιβωτισμός ή ταε-κβο-ντο, το ζήτημα της γραφής σε διαδικτυακό περιβάλλον

(μονόπρακτο έργο γραφείου για δυο μαλάκες)


Μαρκησία του Ο.: Nομίζεις ότι θα έπρεπε να γίνω πιο τρέντι; ξέρω ότι είμαι αυτιστική σε αυτά που γράφω! Eιλικρινά, ξέρω κι εγώ να σχολιάζω και να κάνω παρατηρήσεις, αλλά βαριέμαι!
αδερφή: Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να μπαίνεις καν στη διαδικασία να κρίνεις αυτό που κάνεις με τα μέτρα των άλλων – ειδικά αυτά που γράφεις στο μπλογκ σου. Το ζητούμενο είναι να είσαι ειλικρινής. Όταν δεν είσαι, αυτό που κάνεις έχει μηδενική διείσδυση. Εσύ ξέρεις αν είσαι.
Μαρκησία του Ο.: Θεωρώ πως είμαι πολύ ειλικρινής. Αν δεν νιώθω κάτι, δεν το γράφω.
αδερφή: Ε, αυτό φτάνει.
Μαρκησία του Ο.: Έχω βαρεθεί να διαβάζω αναλύσεις για το τι είναι το blogging, λες και είμαστε οι σωτήρες του κόσμου!
αδερφή: Καθένας συγκινείται από άλλου είδους κείμενα. Επιπλέον, δεν είναι απαραίτητα μέτρο για την ποιότητα αυτών που γράφουμε η άποψη αυτού που θα αφήσει ή δε θα αφήσει σχόλιο. Έστω ότι γράφω κάτι στο οποίο νιώθω ότι καταθέτω κάτι από μένα, με πολλή ειλικρίνεια και διάθεση για επικοινωνία κι έχω μηδέν σχόλια ή γράφω μια πιπάρα και υπάρχει διάδραση. Aκριβώς επειδή η πραγματική διάδραση δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την ιδανική διάδραση.
Μαρκησία του Ο.: Ειδικά στα blogs όπου ο παράγοντας αυθαιρεσίας εμπεριέχεται στο ίδιο το μέσο και το μήνυμα παραγνωρίζεται. Προσωπικά, όποιος έχει συγκινηθεί από κάτι μου έχει στείλει μέιλ και το εκτιμώ πολύ περισσότερο!
αδερφή: Γενικά, το όλο μου φαίνεται μάταιο. Αισθάνομαι ότι ακόμη κι αν δεν το κάνουμε συνειδητά, η δημόσια έκθεση των γραπτών μας υπηρετεί την ανάγκη μας για διάκριση – αλλιώς θα κρατούσαμε τα γραπτά μας για τον εαυτό μας.
Μαρκησία του Ο.: Κανείς δεν γράφει ποτέ για τον εαυτό του. Ακόμα κι αν γράφεις κάτι που δεν το δημοσιοποιείς ή δεν το δείχνεις σε κάποιον, παραλήπτης υπάρχει. Αυτό που η Γώγου λέει η Αγία Ανύπαρκτη – η γραφή απευθύνεται. Αλλιώς πώς να υπάρξει;
αδερφή: Σε κάθε περίπτωση πρέπει να υπάρχει ένα κίνητρο κι αυτό δεν είναι ουμανιστικό
Μαρκησία του Ο.: Σε όλα υπάρχει κίνητρο... Ακόμα και μη-κίνητρο.
αδερφή: Η χρήση του όρου μη κίνητρο επιβεβαιώνει ότι η φιλοσοφία σε καταστρέφει!
Μαρκησία του Ο.: Έλαβα ένα συγκινητικό μέιλ για τη Λένα Πλάτωνος. Για κάτι τέτοια χαίρομαι, αν και νιώθω λίγο σαν την Florence Nightingale των blogs.
αδερφή: Πάλι καλά. Θα μπορούσες να είσαι η Oprah.
Μαρκησία του Ο.: ή η Tατιάνα..
αδερφή: Δύσκολο - χρησιμοποιείς πολλές άγνωστες λέξεις.
Μαρκησία του Ο.: Σωστά. Λοιπόν, πιάσε έναν εγκιβωτισμό.
αδερφή: Εσύ είσαι καλή σ αυτό. Πιάστον εσύ κι εγώ ακολουθώ.
Μαρκησία του Ο.: Είχαμε μείνει στο γιατί γράφουμε κι εγώ έλεγα ότι όλοι γράφουμε με έναν παραλήπτη, ακόμα κι όταν γράφουμε κουλά. Εσύ έλεγες ότι υπάρχει κίνητρο, εγώ σου είπα το μη κίνητρο κι αυτό σου δημιούργησε την ανάγκη να καπνίσεις.
αδερφή: Ναι, για να ξεχάσω τον πόνο μου που δεν κοιμάμαι με τον Μπαρτ κάτω από το μαξιλάρι μου...
Μαρκησία του Ο.: Αυτός είναι Ντεριντά, όχι Μπάρτ – ο Ντεριντά λέει για τη μη-γραφή, το μη-τόπο. Κι εγώ λέω, η μη-μαλακία είναι μαλακία; Ιδού η απορία.
αδερφή: Καλά, και ο Κουνέλης λέει για τη μη-φόρμα. Μήπως θα τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε κιόλας;
Μαρκησία του Ο.: Όχι προς Θεού, επιλέγω τη μη-μέτρηση!
αδερφή: Μη-χειρότερα!
Μαρκησία του Ο.: Λοιπόν, επιμένεις για το κίνητρο;
αδερφή: Κοίτα, δε νομίζω πως υπάρχει κάτι αθώο και αδιάβλητο στον κόσμο των ενηλίκων, ως εκ τούτου ναι, το κίνητρο είναι υπαρκτό.
Μαρκησία του Ο.: Συμφωνώ με αυτό.
αδερφή: Τότε γιατί συζητάμε μωρή Μαρκησία;
Μαρκησία του Ο..: Μα επειδή δεν είναι μεμπτό να υπάρχει κίνητρο! Δεν είναι ότι θίγεται και η αγνότητα της γραφής.
αδερφή: Δεν είπα πως είναι μεμπτό - μια διαπίστωση έκανα. Με έναν τρόπο όμως θίγεται και η αγνότητα. Η αγνότητα της πρόθεσης πίσω από τη γραφή. Πρόθεση, ανάγκη, σκοπός - πέστο όπως θέλεις. Ο καθένας μπορεί να του δώσει χαρακτήρα ανάλογα με το χαρακτήρα του.
Μαρκησία του Ο.: Δε νομίζω ότι υπάρχουν αγνές προθέσεις. Η ίδια η έννοια της πρόθεσης αναιρεί την αγνότητα. Αφού λοιπόν ο καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα, γιατί περιμένουμε από το διαδίκτυο ως τεχνικό μέσο να δώσει τον δικό του; Θέλω να πω, ξεκινάς με έναν Α χαρακτήρα και μετά παθαίνεις μετάλλαξη από τις προσομοιώσεις της εγγύτητας. Είναι κάπως σαν την αυλή του σχολείου – είναι λογικό να υπάρχουν κλίκες, αν και στην ενήλικη ζωή το βρίσκω κάπως passé. Άρα, ούτε η αρχική πρόθεση μετράει πλέον.
αδερφή: Μετράει η πρόθεση εφ όσον ταυτίζεται με το αποτέλεσμα.
Μαρκησία του Ο.: Και εφόσον παλεύεις να τη διατηρήσεις αναλλοίωτη. Όσο γίνεται...
αδερφή: Μα αυτή δεν είναι η επιδίωξη; Σκοπός (πρόθεση/ανάγκη) τελικά να ταυτιστούν με το αποτέλεσμα; Εκεί έγκειται και το στοιχείο της ειλικρίνειας άλλωστε.
Μαρκησία του Ο.: OK. Αυτή είναι, πιστεύω
αδερφή: «OK»; Καλά δε ντρέπεσαι; Είναι συζήτηση αυτή;
Μαρκησία του Ο.: «OK»: το κατάλαβα!
αδερφή: OK
Μαρκησία του Ο.: Μη με αντιγράφεις!
αδερφή: Δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μαλακία.
Μαρκησία του Ο.: Πώς βλέπεις, όμως, όλη αυτή τη θολούρα της προθετικότητας και του αποτελέσματος; Η πληθώρα των blogs είναι τελικά παρηγορητική ως προς το ότι τουλάχιστον ως λαός γράφουμε; Ή μήπως όχι;
αδερφή: Νομίζω πως αν κάτι είναι παρήγορο αυτό δεν είναι το γεγονός ότι γράφουμε αλλά πως εκ των πραγμάτων διαβάζουμε για να υπάρξουμε ισότιμα στο συγκεκριμένο περιβάλλον και εν τέλει γράφουμε.
Μαρκησία του Ο.: Εξάλλου ο πρώτος αναγνώστης είναι ο γράφων. Διαβάζεις πρώτος αυτό που γράφεις
αδερφή: Διαβάζεις πρώτος αυτό που γράφεις αφού έχεις επηρεαστεί συνειδητά ή ασυνείδητα από τα όσα γράφουν οι γύρω σου.
Μαρκησία του Ο.: Αυτό ισχύει μόνο σε κείμενα κοινωνικού σχολιασμού ή γενικώς; Άλλο να γράψεις για την απεργία των δασκάλων κι άλλο για τον γκόμενο που σε χώρισε.
αδερφή: Γενικώς, υποθέτω, υπό την έννοια ότι το impact μπορεί να ποικίλει - μπορεί να είναι απλά φραστικό ή αισθητικό, όσο μπορεί να φτάσει να είναι και σημείο αναχώρησης για κάτι επόμενο – δικό σου.
Μαρκησία του Ο.: Λογικό είναι να επηρεάζεσαι - για να γράψεις ο,τιδήποτε από κάπου ξεκινάς – το σημείο εκκίνησης δηλαδή υπάρχει σίγουρα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, πώς αφού η γραφή οποιουδήποτε κειμένου είναι τόσο υποκειμενική διαδικασία, υπάρχει τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός.
αδερφή: Το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός επιβεβαιώνει αυτό που είπα εξ αρχής - την ύπαρξη του κινήτρου, την ανάγκη μας για διάκριση. Δεν το ψέγω, το διαπιστώνω. Ανθρώπινο είναι – κοινώς, όλοι τα ίδια σκατά είμαστε.
Μαρκησία του Ο.: Αλίμονο, όλοι ξέρουμε πόσο σκατά είναι η ανθρώπινη φύση, απλά μου φαίνεται εντελώς παράταιρο να μαλώνεις με μια οθόνη! Η οθόνη είναι και λίγο χαράκωμα – δηλαδή εντάξει, μη λέμε και τρελά, περσόνες γινόμαστε. Άλλο να γνωρίζεσαι με τον άλλον (όπως γνώρισα εγώ εσένα και καταστράφηκα).
αδερφή: Φαίνεται παράταιρο, πράγματι, μόνο που δεν πρόκειται γι αυτό. Μαλώνεις με αυτόν που είναι πίσω από το χαράκωμα και μάλιστα με τσαμπουκά που ενδεχομένως δε θα είχες σε συνθήκες υπαρκτής πραγματικότητας, tête à tête δηλαδή. Επιπλέον, μην ξεχνάς το χρόνο. Άσχετα από την καλή ή κακή χρήση του από τον καθένα, αυτός δεν παύει να υπάρχει και μάλιστα να έχει επιμηκυνθεί δεδομένου ότι το διάστημα μεταξύ των "απαντήσεων" αυξάνεται ή μειώνεται κατά βούλησι και κατά περίπτωση.
Μαρκησία του Ο.: Ναι, δεν είναι real time - είναι με χρονοκαθυστέρηση.
αδερφή: Μην σου πω time sharing...
Μαρκησία του Ο.: Το πράγμα λοιπόν πάει σε μια ψευδή συγκρουσιακότητα ενώ όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Στην τελική, αν δεν σου αρέσει κάτι, τι το διαβάζεις;
αδερφή: Η συγκρουσιακότητα δεν είναι ψευδής - αντανακλά το χαρακτήρα των συγκρουσθέντων άρα είναι αληθής.
Μαρκησία του Ο.: Αφού το θέτεις έτσι... ίσως. Αλλά γιατί να μαλώνεις σε ξένον αχερώνα; Δηλαδή αν κάτι δεν σου αρέσει και το διαβάζεις μόνο για κάνεις πικρόχολο σχόλιο, τι νόημα έχει;
αδερφή: Δίνει νόημα στη ζωή σου (όταν είναι κενή νοήματος) και επιβεβαιώνει την αδιαλλαξία σου στο διαφορετικό (όταν είσαι χοντροκέφαλος).
Μαρκησία του Ο.: Ναι, είναι τσάμπα ψυχανάλυση.
αδερφή: Μα τι λες τώρα; "Θα βγεις ανάλαφρος" λέμε...
Μαρκησία του Ο.: Να σου πω, πείνασα. Πάω να πάρω καμιά σαλάτα και μετά να πνιγώ στη χαρτούρα.
αδερφή: Εντάξει. Καλή βοσκή!

Marquise von O: Out to lunch 1:21 PM