Η στιγμή είναι εντελώς ακριβή

Ακούς Νταίζη;

Όταν γίνονται διακοπές ρεύματος, περιμένω τον ηλεκτρολόγο πίνοντας κονιάκ και στρίβοντας τσιγάρα υπό το φως των κεριών. Όταν το ρεύμα επανέρχεται, λέμε μαζί "Χριστός Ανέστη!" και φιλιόμαστε. Πάρε κι ένα σοκολατάκι με τον Άη Βασίλη φεύγοντας.

Στο μεταξύ, σελίδες και γραμματάκια παίζουν μπροστά στα μάτια μου και όλη αυτή η γνώση χαμένη θα πάει, εκτός κι αν αναβαθμίσουν το trivial pursuit.
Βέβαια έχει και τα τυχερά της η υπόθεση. Σε πιάνει η βροχή το βράδι και ψάχνουμε τι θεματική θα έχει η κηδεία μας. Σταρ Τρεκ ή μήπως Βέρα στο Δεξί; Θα είναι μια μετα-κηδεία.

Όπως και μετά - κάτι είναι σχεδόν όλα, με ολίγη από παράλληλα και ταυτόχρονα.
Τι να θέλει να πει ο ποιητής; αν ήξερε, δεν θα ήταν ποιητής.
Καλά τα πέρσι τέτοια εποχή (και οι φλασιές της ομίχλης, της θέας από το παράθυρο της βιβλιοθήκης), αλλά τώρα τα βήματά μου διαμαρτύρονται. Το ογκώδες βιβλίο που σέρνω μαζί μου ενοχλεί στο στριμωγμένο βαγόνι, οι QOTSA ξετρυπώνουν από τα ακουστικά και ό,τι σκέφτομαι γέμισε όσα post-it είχα στο κεφάλι μου.

Κάνω ασκήσεις υπομονής και δεν θυμάμαι που έβαλα το λυσάρι, γαμώτο. Πάλι θα με κόψουν.

Μας έβαλε, λέει ο Θανασάκης σε ένα τραγούδι του με τίτλο You the Universe. Πατριωτάκι, νά σαι καλά. Πειραγμένος είσαι πάλι. Όλα μαζί αυτά τα ονόματα, μπαρδόν, τα ψευδώνυμα, ακούγονται σαν ξόρκι πάνω από καζάνι που βράζει (σκέψου πρώτη σκηνή του Μάκβεθ), σαν σφαίρα με πληροφορίες που στέλνουμε στους εξωγήινους (αν έχουν λίγο μυαλό, θα τη χρησιμοποιήσουν για να παίξουν μπιλιάρδο), σαν επίκληση πνεύματος και όλα αυτά με στόμφο ποιήματος σε εθνική εορτή. Μετά χάνεται στο υπερπέραν και μένουμε εμείς, σύμπαν μέσα στο σύμπαν. Η χαρά της αυτοαναφορικότητας (η πολυσύλλαβη λέξη της ημέρας).

In my head...or something - Josh Homme

Powdered Wig Machine - PJ Harvey

(από το Dessert Sessions 9&10)