Naive Melody

Σάββατο βράδι, δίπλα στα κοριτσάκια με την κόπι-πέιστ φράντζα, τα μπαλαρινέ παπούτσια και το ενοχλητικό άιλάινερ, μια κοπέλα ούτε 25 χρονών, σωριάζεται στα σκαλοπάτια μιας πολυκατοικίας, μέσα στην ντάγκλα της. Γέρνει προς τα μπροστά, και μετά προς τα πίσω, ξαπλώνει, με τα χέρια σε γροθιές.

Διά του παρόντος θέλω να διαμαρτυρηθώ για τις φωτοτυπίες που κυκλοφορούν: αν δω άλλη μία με μαύρο κολάν μέσα απο τζην φούστα, φράντζα μέσα στο μάτι ενώ το υπόλοιπο μαλλί είναι αφύσικα φουντωμένο και πιασμένο με ατημέλητα τσιμπιδάκια, μπαλαρινέ παπούτσια, ριγέ μπλούζα και ύφος ροφού σε σεμινάριο τυλίγματος φύλλου για σούσι, δεν ξέρω τι θα κάνω. Αυτή η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας είναι τρομακτική (αν δεν ήταν ίσως τόσο προβλέψιμη).

Στο Booze, πετυχαίνω τον Θ., αυτουργό μνημειωδών βραδιών στην Πάρο. Με το ζόρι αναπνέω, ούτε τσιγάρο δεν μπορώ να ανάψω, ψελλίζω ένα συγνώμη όταν είναι να περάσω μπροστά/ πλάγια/ δίπλα από άλλους. Ο συνωστισμός είναι ενοχλητικός, ακόμα κι αν παίζει Editors, πνίγομαι, δεν μου λέει τίποτα όλο αυτό. Στον διάδρομο με τα κόκκινα πλακάκια παίρνω ανάσες για να ξαναβουτήξω σε όλο αυτό το πλήθος. Ξαναβουτάω, τα βλέμματα ανταλλάσσονται ανέξοδα, όλοι είναι απορροφημένοι στον εαυτό τους, ούτε καν στην παρέα τους. Αυτό λοιπόν είναι το Σαββατόβραδο. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.



Με 5 ευρώ δοκιμάζεις καμιά 10αριά κρασιά, με ύφος γευσιγνώστη και ειδικού. Φτιάχνεις προτάσεις με δύσκολα επίθετα και περιπαθή φωνή, γελώντας, γιατί Κυριακή απόγευμα, ένα Syrah το σηκώνει (μη σου πω και δύο και τρία, μετά ένα merlot και μετά ξανά μανά).
Μετά κουβεντιάζω για την αθωότητα και διαπιστώνω ότι τελικά είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει μια τέτοια κουβέντα, Νωρίς το πρωί/ με καινούργιο κιμονό :/ άλλος άνθρωπος. Για το σατόρι γίνονται όλα.


Όταν δεν μου αρέσει μια ταινία, συνήθως λέω "εντάξει μωρέ, δεν με τρέλανε, αλλά πήγαινε να δεις κι εσύ μήπως σου αρέσει”.
Τώρα όμως λέω “μην πας”.
Μην πας στο Sugartown.
Γιατί να μην πας:

- Είναι προχειροφτιαγμένο. Θα μπορούσε να έχει γυριστεί με κινητό. Κάνει γρέζι η εικόνα. Είπαμε, η αθωότητα του δημιουργού, αλλά ψυχραιμία.
- Δεν είναι ντοκιμαντέρ. Δεν έχω καταφέρει να προσδιορίσω ακόμα τι είναι.
- Εκμεταλλεύεται με τον χειρότερο τρόπο ένα βάρβαρο θέμα: τη μοναξιά, και μάλιστα τη μοναξιά της επαρχίας.
- Έχει μηδέν χιούμορ (τουλάχιστον της προκοπής και όχι επιπέδου Μάρκου Σεφερλή) και μηδέν ευαισθησία απέναντι στα όσα βλέπει.
- Ο σκηνοθέτης περιορίζεται σε προβοκατορικές ερωτήσεις που δείχνουν πόσο δεν ξέρει τι του γίνεται στην επαρχία και κυρίως πόσο δεν έκανε και καμιά προσπάθεια να καταλάβει τι γίνεται.
- Οι πρωταγωνιστές δεν έχουν πάρει χαμπάρι πόσο τους εκμεταλλεύονται. Είναι παντελώς αθώοι και έκθετοι απέναντι σε όλο αυτό, απροστάτευτοι μέσα στην ίδια τους τη ζωή.
- Θα μπορούσε να έχει γίνει ένα σχόλιο της προκοπής για τα αδιέξοδα της επαρχίας, για το πως οι νέοι άνθρωποι και ειδικά οι γυναίκες δεν έχουν τι να κάνουν, να υπάρξουν ερωτήματα και προτάσεις, αλλά αντ' αυτού περιορίζεται σε γενικεύσεις και καρικατούρες.
- Θα σε πληγώσει το βλέμμα του Κώστα. Θα δεις τι μπορεί να κάνει κάποιος για να μην πεθάνει μόνος του. Πόσο επιτακτική είναι η μοναξιά και τελικά πόσο μόνο αστείο δεν είναι το να πας μέχρι την άκρη του κόσμου από φόβο ότι δεν θα έχεις που θα αφήσεις την περιουσία που κατάφερες να φτιάξεις.
- Θα σε θυμώσει η λαμογιά του δημάρχου. Ενδεικτική της νοοτροπίας του Ελληναρά αρπακολλιτζή, αεριτζή και φαφλατά, ο οποίος εκμεταλλεύεται το ουσιαστικό και βαθύ πρόβλημα των συντοπιτών του για να επανεκλεγεί αντί να βρίσκει ουσιαστικές λύσεις που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής της περιοχής.
- Θα δεις την προχειρότητα με την οποία είναι φτιαγμένο ένα ....τέλος πάντων, ένα κάτι, που συγκέντρωσε διθυράμβους από την ΕΡΤ και για λόγους άγνωστους και ακατανόητους, έλαβε βραβεία. Συγχαρητήρια αν αυτή είναι η νέα μας ελπίδα. Τι να πουν και ο Αυγερόπουλος, ο Δανέζης και ο Κούλογλου που κάνουν όντως ντοκιμαντέρ.

Η συζήτηση που γίνεται εδώ http://www.athinorama.gr/cinema/votes/default.asp?pid=177744&id=8117
έχει ενδιαφέρον και ο τύπος τα λέει πολύ καλύτερα από μένα.

[Τα illustration είναι της Marie Blanco Hendrickx, την οποία γνώρισα ένα βράδι, ξεφυλλίζοντας το WeAr, προσφορά του error. Thank you.]

The Knife - We share our mother's health

Beirut - Bratislava

Editors - All Sparks

Siouxsie & the Banshees - Cities In Dust