Παρασκευή, Ιανουαρίου 26, 2007

Army of me

Photobucket - Video and Image Hosting

Άσε με να σε φάω.
Αντέχεις τη γνώση;
Ρεβυθάκια οι λέξεις, τις ρίχνεις για να χαθείς ή για να χαθεί ο άλλος.
Αγκάλιασέ με.
Μηχανικές οι κινήσεις μου και ο αυτόματος χαλασμένος.
Θα βουλιάξω στον καθρέφτη μου αλλά θα σε βρω.
Θα σπάσει το σώμα μου, αλλά θα υπάρξει.
Θα γεννηθείς από μένα κι εγώ από σένα.
Κι όσο σε κοιτάω, θα με συναρμολογώ,σαν μικρό βαλσάκι που φτιάχνεται νότα νότα μόνο για σένα.
Χόρεψέ με.
Θα γυρίσω στην καταγωγή μου, μέσα από το χώμα σου, κάτω από τα κομμάτια σου, κι αφού σε κοιτάξω, θα με ψάξω ξανά.
Γυμνό το κορμί μου, γυμνές οι λέξεις μου και το παρόν μου, άφησέ με να σε ψάξω.


Photobucket - Video and Image Hosting

Στον Μικρό Θάνατο, η Μαρία Γοργία παίζει με τα σύμβολα ενός τεμαχισμένου σώματος, που ψάχνει να ενοποιηθεί μέσα από τον άλλον, χωρίς όμως να χαθεί σε αυτόν. Μια αναζήτηση χωρίς απώλειες, είναι εφικτή; Που τελειώνει ο άλλος και που αρχίζει ο Άλλος; Πρέπει να πεθάνει ο ένας για να υπάρξει ο άλλος;
Ωραία κάδρα, ομιλητικά σώματα και στέρεη θεωρία που απαιτεί συγκέντρωση από τον θεατή.
Στο Θέατρο Σχεδία μέχρι και τις 31 Ιανουαρίου.
Δεν θα χάσεις αν περάσεις μια βόλτα.

Photobucket - Video and Image Hosting

Πάλι παρήγγειλα κονιάκ. Γραφική έχω καταντήσει και τα απανταχού γκαρσόνια με κοιτούν περίεργα. Σκέτο το θέλετε; με ρωτά η κοπέλα. Υπάρχει και με γαρνιτούρα; Δεν το είπα βέβαια. Σκέτο, της λέω.
Στρίβω ένα τσιγάρο μέχρι νά 'ρθεις. Πάω να μιλήσω.
Είμαι κουρασμένη αλλά το κονιάκ με κρατάει.
Και η Λένα με κρατάει. Του συστήματος η συστολή και η διαστολή.
Μετά γελάμε και η μέρα μπορεί να τελειώσει αφού ακούω Μαλλιά ξεριζωμένα απάνω από τ' αυτιά, τα υπόλοιπα αγκάθινα στεφάνια.
Τα ηλιοβασιλέματα στην Κηφισίας μπορούν να είναι μεγαλειώδη, ίσως γιατί όλα τα ηλιοβασιλέματα ανεξαιρέτως είναι μεγαλειώδη, έχουν αυτή τη δυνατότητα, δεν έχουν άλλη επιλογή. If you're gonna dine with them cannibals, sooner or later, darling, you're gonna get eaten, βεβαίως – άντε και καλή (μας/ τους) χώνεψη. Το θέμα είναι να μην πας αμάσητος βρε αδερφέ.
Στο repeat: Meet his maker του DJ Shadow. Στο βάθος βαράει ένα τηλέφωνο. Σε εκείνο το δυσθεώρητο βάθος του Shadow, άπατο πηγάδι κι εσύ πάλι βρίσκεις, μια μικρή ίνα του αυτιού σου παραδίδεται εξακολουθητικά.
Και το βράδι μοιραζόμαστε ένα σακουλάκι καπνό και κάνουμε το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας.
Μου κρατάς το χέρι.
Μου γράφεις κάτι έξυπνο.
Μου λες ότι ομόρφυνα.
Με κοιτάς στα μάτια.
Με αφήνεις να είμαι.
Ή έστω, να προσπαθώ να είμαι.
Με κάνεις και γελάω. Πολύ. Κανιβαλίζω. Κανιβαλίζω εμένα, πρωτίστως.
Είσαι μια τεράστια αγκαλιά και είμαι ευγνώμων που υπάρχεις. Κάθε μέρα.

Photobucket - Video and Image Hosting

Κάθε μέρα στο τρένο βλέπω τις ίδιες φάτσες. Κατεβαίνουμε όλοι στην ίδια στάση, ρίχνουμε όλοι την ίδια τρεχάλα να προλάβουμε τον ενοχλητικής ακρίβειας προαστειακό. Μαύρα γυαλιά, ακουστικά στα αυτιά και αδιαφορία για το περιβάλλον (χωρίς καφέ, μειωμένες αντοχές για τον έξω κόσμο).
Αν μία από αυτές τις φάτσες σου πει καλημέρα στο ασανσέρ γιατί βαρέθηκε να σε βλέπει κάθε μέρα και να μη σου μιλάει, πες της κι εσύ.
Τα χαμόγελα πάντα γυρίζουν πίσω, αν τα δίνεις αβίαστα.
Θα βρεθείς να πίνεις καφέ πριν το γραφείο.
Κι αυτός δεν είναι καθόλου κακός τρόπος για να αρχίσει η μέρα σου.

Ώρα να κάνω την έξυπνη:
Of Montreal – The past is a grotesque animal

[Το άκουσα χτες βράδι από κάποιον άλλον έξυπνο (Υδροχόος γαρ) και μου άρεσε.]
eXTReMe Tracker