Σατόρι*

Παρασκευή βράδι στη Λυρική.
Πίσω μας κάθεται ο Μάριος Φραγκούλης, με αγνώστου ταυτότητος ξανθιά. Διάφορες κυρίες άνω των 65, με την καλή τους γούνα, του λένε διαρκώς πόσο τον θαυμάζουν και τον εκτιμούν.
“Κλείσε τον κινητό σου”.
“Γιατί; θα το βάλω στο αθόρυβο”.
“Μμμ...σιγά. Φοβάσαι μη σε ψάχνει ο Κάφκα;”
“Όχι, δεν φοβάμαι. Θα του πει ο Μπαρτ ότι είμαι στην όπερα”.
(ο διάλογος είναι πραγματικός)
Μετά αρχίζει το έργο, όπου ο Ορφέας, ένας ξανθός νεανίας παλεύει με τις νότες. Δεν κατέχω και πολλά από όπερα, αλλά ο καλλιτέχνης δεν τράβαγε στην ανηφόρα και μου φάνηκε λίγος. Μου άρεσε η σκηνοθεσία, η χορωδία, ακόμα και η ορχήστρα. Όπως και η αίθουσα, που με την ανακαίνιση έγινε πολύ γλυκιά και όμορφη.
Το βραβείο, όμως, κερδίζει αδιαμφισβήτητα ο μεταφραστής των υπέρτιτλων. Κάθε τόσο σκούνταγα και ρώταγα “τι σημαίνει αυτή η λέξη;” Τι εύμολποι ήχοι, τι λειμώνες του Άδη και τι ηδύς πόνος, τι σύνευνη έσκασαν μύτη, δεν λέγεται. Πιο εύκολο ήταν να καταλάβεις το λιμπρέτο στα γαλλικά παρά στα ελληνικά.



Κοσμοϊστορικές συναντήσεις στο κέντρο της Αθήνας και καφέδες που μεταλλάσσονται σε βλέμματα και γέλια.
Στο 2.
Είχα διαβάσει, ακούσει και κουβεντιάσει τόσο πολύ για το 2, που τελικά όταν έφτασα το να το δω, ήμουν άδεια από κριτικές και απόψεις.
Το κοινό ήταν απίστευτα ετερόκλητο. Η συζήτηση περί κοινού, όμως, είναι εντελώς διαφορετική.
Εσύ τι είδες, εγώ τι είδα, τι κατάλαβες;
Μεγάλο πρόβλημα με την κατανόηση – ακόμα και την επόμενη μέρα. Η κατανόηση φιλτράρεται από το συναίσθημα ή το ανάποδο; Έχει τελικά σημασία;
Αφέθηκα απλώς να βουλιάξω στη μουσική του Κ.Β., στις καλοκουρδισμένες και συναισθηματικές κινήσεις του Σερβετάλη, στη μηχανή που στήθηκε άψογη πάνω στη σκηνή.
Η σκηνή με τον αναπτήρα πάτησε τον διακόπτη μέσα μου. Λιτή, παγκόσμια, αγωνιώδης, γλυκιά.
Ορισμένα σημεία που φάνηκαν περιττά ή και εύκολες λύσεις σε σχέση με κάποια άλλα, που ήταν τόσο πυκνά και στιβαρά. Αφηγηματικά κάπου ένιωσα ότι το χάνω ή με χάνει, ότι εξωκείλει από εκεί που ξεκίνησε και ίσως ήθελε να πάει.
Η περίφημη σκηνή με την Μπάρμπι είναι δύσκολη, αλλά γεμάτη λεπτομέρειες. Σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα, όμως, ότι υποτιμά τη γυναίκα.
Αισθητικά ήταν αφόρητα καλοστημένη παράσταση, με καθαρές γραμμές, ξεκάθαρη κίνηση, κάδρα που θύμιζαν Τσαρούχη, φτιαγμένη με εμμονή και έμφαση στη λεπτομέρεια.
Χωρίς την εξαίσια μουσική του Κ.Β., η παράσταση θα ήταν όχι απλά ελλιπής, αλλά ίσως και αδύνατο να σταθεί.
Τι είναι το 2; το 1+1; (ή μήπως το 3-1);



Υ.Γ. 1 Για να χορεύεις όσο κάνεις δουλειές/ ντύνεσαι/ μιλάς στο τηλέφωνο/ απλώς γουστάρεις
Moloko - Forever More

Υ.Γ.2
Ακόμα έχω στο χέρι μου τη μυρωδιά του.
Όχι βέβαια του απογεύματος, αλλά του σώματός του.

[*Για τον σενσέϊ]