But my mind holds the key

Είμαι ξανά εδώ, ύστερα από περίπου ένα χρόνο. Ξανά στο τρένο, να καλπάζω στα δέντρα που προσπερνάμε, τις πίσω αυλές, τη σκοτεινιά και να κρυφοχαμογελάω. Κάτι δικό μου είναι πάντα εδώ, ακόμα εδώ και παραμένει εδώ, να το βρίσκω όποτε έρχομαι, να με βρίσκει όποτε το έχω ανάγκη. Είναι το μυστικό που χαρακώνει την επιφάνεια.



Πάντα θα κοντοστέκομαι μπροστά στον Bacon. Θα ψάχνω το τέρας μέσα στο κόκκινο.

Μου λες πράγματα που ίσως και να μην είμαι σε θέση να ακούσω, κάθομαι όμως και τα εισπνέω, όπως και το βλέμμα σου, που ποτέ δεν λοξοδρομεί. Ακόμα κι αν δεν το ξέρεις, αυτά που μου λες μένουν μέσα μου και αναδύονται σε ανύποπτο χρόνο.



Περπατάω στη βροχή. Κι όταν η βροχή σταματάει, δεν μπορώ να ξεχάσω το καταφύγιο που μου προσέφεραν αυτοί οι δρόμοι. Μόνο που αυτή τη φορά, μπορώ να γελάσω. Πολύ.



Νιώθω να επιπλέω στον αφρό των ημερών. Βρίσκομαι μόνο εδώ, τώρα, τα πάντα αποκτούν τη σημασία που μπορούν να έχουν μόνο οι στιγμές, που είναι αυτούσιες και αυθύπαρκτες, χωρίς μπρος και πίσω, χωρίς παρελθόν και μέλλον. Μου χρωστάω κάτι και θα μου το χαρίσω. Επιφανειακή από βάθος.



Σε ακούω ξανά μετά από μήνες. Δεν πέρασε ούτε μια ώρα. Είσαι πάντα εδώ. Όπως τότε. Όπως μόνο εσύ μπορείς να είσαι.



Πολλές σανγκρίες και πολλά τσιγάρα μετά, ξέρω ότι για όσο μπορούμε ακόμα μεταξύ μας, δεν φοβάμαι. Κάνουμε τα ίδια με ελάχιστη χρονική διαφορά, σχεδόν ταυτόχρονα, σχεδόν παρόμοια, αλλά από άλλη μεριά. Εδώ που φτάσαμε, δεν είμαστε παρά στο ίδιο σημείο. Κι όλο αυτό, ενώ στα στενά ακούγονται τα γέλια μας.

Ξέρω πως μπορώ να σου πω ότι μου έλειψες.



Goldfrapp - Utopia


[Μου λες, κοίταξέ με. Κι όλο αυτό αποκτάει ξαφνικά μια διάσταση ακόμα, που δεν μπορώ να ονομάσω. Είσαι εδώ κι αυτό φτάνει. Και με κοιτάς.]