Novocaine for the soul

Πόσο θα ήθελα να είμαστε τώρα στη Φλωρεντία, να περιμένουμε στην ουρά για το Ουφίτσι και να σχολιάζουμε ανηλεώς τις βλαχοαμερικάνες από την Γιούτα που περίμεναν από πίσω μας, που μιλούσαν για γκόμενους και πρόβες στις μαζορέτες και φόραγαν ροζ κραγιόν και έλεγαν πόσο great είναι εδώ στην Ευρώπη.

Και μετά να κάναμε βόλτες στον ήλιο, μέχρι να πρέπει να πάρουμε το τρένο της επιστροφής. Τα βήματά μας στο πλακόστρωτο μέχρι να φτάσουμε στο Ντουόμο και για λίγο να μην πιστεύω ότι είμαι πράγματι εδώ.

Αλλά τώρα είμαι εδώ, όχι εκεί.

Εντάξει, δεν έχει Ντουόμο ούτε μπορεί να πέσω κατά τύχη πάνω στη Μέδουσα επειδή έστριψα λάθος σε μια σκάλα στο μουσείο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να πετρώνω.

Τώρα, όμως, μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα.

Ασκούμαι, σαν εκείνον στο Ghost Dog πάνω στην ταράτσα. Από το καθετί που εξατμίζεται, περνά ή επιμένει να είναι, διαγράφω και προσθέτω, με σίγουρη την αποτυχία, γιατί στα μαθηματικά ποτέ δεν τα κατάφερνα.

Ακούω συνέχεια το long snake moan, το eternal flame και το all my little words, διαβάζω το βιβλίο μου και ζαλίζομαι, και ναι, τελικά ίσως να επιλέγουμε τη θέση μας, ίσως και όχι, υπάρχει όμως, γιατί την έχουμε ανάγκη.

Γι'αυτό καλύτερα να στέκομαι όρθια. Έχει και καλύτερη θέα.