I won't let your mystery unfurl

Δεν μπορώ να σκεφτώ.
Και δεν θα ζητήσω συγνώμη γι' αυτό.


Κι εγώ μετράω τις μέρες περπατώντας, με τα ακουστικά στα αυτιά.
Και εσένα, στον πρώτο καφέ της ημέρας, μιας μέρας γεμάτης ήλιο, και φωνές που αγαπώ. Και που ξέρω πόση μουσική κρύβουν.

Στέκομαι σε μια γωνιά, ανάβω τσιγάρο και βλέπω το κυνήγι των επιθέτων. Ποιός μας έβαλε εδώ; χρόνια τώρα κλωτσάω σε αυτό, έχω πάρει σβάρνα και τα γυναικόπαιδα, και το μόνο που κατάφερα είναι μερικά επίθετα ακόμα, ολοδικά μου, γιατί τα έχουμε ανάγκη, έστω κι αν αυτό που βλέπουμε είναι θολό. Πρέπει παρόλα αυτά να έχει ένα όνομα, έτσι δεν είναι;

Κι εγώ σέρνω κάποιο επίθετο μαζί μου, μια εικόνα, έναν ρόλο. Μερικές φορές αξίζω πραγματικά το Όσκαρ. Κουβεντιάζουμε για τους ρόλους, αλλά τελικά δεν τους αποφεύγουμε. Γίνονται μια ωραία αιτιατική, κι εμείς μια ωραία αφήγηση, αυτό δεν μένει μόνο ; - για όσο μπορούμε να αφηγούμαστε, δεν υπάρχει φόβος, τριγύρω αφορμές, όσο για τις αιτίες, αυτές δεν αρκούν ούτε καν για μια αντίδραση.

'Ηθελα να κάνω τσιγάρο μαζί σου στην άκρη της αποβάθρας, αλλά να πάμε από την άλλη μεριά, και να πάρουμε επιτέλους εκείνο το αεροπλάνο, όποιο φεύγει πρώτο, για οπουδήποτε, έστω για 2 ώρες.

Από δω βλέπεις και τη θάλασσα, με λίγη φαντασία, αυτό που φέγγει ίσως είναι ο Αυγερινός -αυτό που φέγγει όμως δίπλα μου είσαι εσύ. Κι έχω τόση ανάγκη να σωπάσω ώρες ώρες που νιώθω αντί για αίμα, λέξεις να τρέχουν προς την καρδιά μου για να λειτουργήσει. Εκεί μαζεύονται όλες, κι εγώ τις χάνω, γιατί κρύβονται καλά. Δεν τις χρησιμοποιώ ακόμα κι αν τις βρω. Τα πρωινά ανοίγω τα παράθυρα κι έχει ησυχία, ακούγεται μόνο η μουσική που βάζω για να ξυπνήσω και τα τακούνια μου καθώς φεύγω.




Τα μαλλιά μου ασπρίζουν. Όλο και περισσότερο.
Τα χέρια μου αγριεύουν.
Τα μάτια μου σκανάρουν.
Κι εγώ βλέπω ακόμα το κοριτσάκι που έπαιζε μπάλα στο προαύλιο.


Feist - Sea Lion Woman

Bonnie Prince Billy - Lay and Love