Κυριακή, Μαρτίου 08, 2020

Unquiet



Πολλές φορές, με πιάνει μια μανία να γράψω- και μετά δεν έχω τίποτα να πω. Ίσως επειδή έχω τόσα πολλά.
Η ζωή μου άλλαξε πάρα πολύ από την τελευταία φορά που έγραψα. Έμαθα και μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου που ίσως ήξερα πάντα και έκανα ότι δεν βλέπω ή καταλαβαίνω, ή τα μαθαίνω για πρώτη φορά και δεν ξέρω ούτε κατά διάνοια τι να τα κάνω. Αλλά πάντα η ζωή έβρισκε τρόπο να μας μαθαίνει με το στανιό - σαν αυταρχική δασκάλα.

Έμαθα τι θα πει να κόβεις σχέσεις με τις οποίες νόμιζες ότι θα γεράσεις και θα πεθάνεις. Τι θα πει να έχεις φάει conditioning για χρόνια σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις τι πιστεύεις και τι όχι. Το κυριότερο: έμαθα πως είναι να ξυπνάς από αυτό το κώμα και να τα βλέπεις όλα ξαφνικά υπερβολικά καθαρά. Τόσο καθαρά που σου τρυπάνε τα μάτια. Οι αντοχές αλλάζουν, τα όρια αλλάζουν. Πόσο δύσκολο είναι να βάζεις τα όριά σου - αλλά μην ξεχνάς ότι ποτέ δεν είναι αργά να το κάνεις.

Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η κούραση. Μεγάλη κούραση, ψυχική που γίνεται σωματική, το σώμα μου άρχισε να βαράει καμπανάκια εκεί που δεν το έκανε ποτέ. Ίσως είναι τα γεράματα, ίσως απλά κουράστηκε κι αυτό να φορτώνομαι χωρίς να ξέρω γιατί. Οι άνθρωποι είναι η μεγαλύτερη κούραση και η προσπάθεια να ζεις ανάμεσά τους.

Τα γενέθλιά μου φέτος τα βρήκα διδακτικά - ήρθαν για να με μάθουν κάτι. Με πέτυχαν άρρωστη, να έχω πάρει αναρρωτική άδεια πρώτη φορά σε τρία χρόνια σε αυτή τη δουλειά και σίγουρα πρώτη ή δεύτερη στη ζωή μου. Αυτό ήταν τεράστιο σοκ για μένα. Και αναρωτήθηκα αν κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας ή αν νομίζουμε ότι κάνουμε. Για αυτό δεν ξέρουμε να τα κάνουμε όταν έρχεται η ώρα.

Ελπίζω μέχρι τα επόμενα να έχω μάθει κάτι ακόμα.






eXTReMe Tracker