Πενία τέχνας κατεργάζεται

Και ερωτώ κύριε πρόεδρε: εργάζεται κανείς σε αυτή τη χώρα;

Καμιά φορά νομίζω ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων και εργαζομένων: εκείνοι που εκδίδουν τις πιστωτικές κάρτες κι εκείνοι που τις χρησιμοποιούν. Γιατί η αγοραστική δύναμη είναι αντιστρόφως ανάλογη της ανεργίας. Ή μήπως το αντίστροφο;

Όταν δούλευα και τύχαινε να πάρω καμιά μέρα ρεπό για να κάνω καμιά δουλειά (συνήθως να πληρώσω λογαριασμούς), έβλεπα τόσο πολύ κόσμο να είναι αραχτός στις καφετέριες και να απολαμβάνει ατάραχος τη φραπεδιά του, που δεν ήξερα τι να υποθέσω. Είναι όλοι εισοδηματίες; Είναι όλοι φοιτητές; Είναι όλοι εισοδηματίες αιώνιοι φοιτητές; Έχουν κάνει όλοι πλούσιους γάμους; Κέρδισαν όλοι το τζόκερ, έχουν όλοι έναν πλούσιο θείο που κληρονόμησαν;

Χτες που πήγα για ψώνια με την Lady Elle (βλέπε παρακάτω) κατάλαβα γιατί δεν πεθαίνει ποτέ η Ελλάδα. Γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η πουτανιά φτιασίδι, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας - ο γνωστός, αυτός που ο τράχηλός του δεν υπομένει ζυγό, που δεν μασάει, που είναι γεννημένος πρώτος (από τους τελευταίους). Γιατί ο Έλληνας μπορεί να μην έχει βρακί στον κώλο του, αλλά δεν θα στερηθεί έναν εξωτικό προορισμό, ένα καλό φαί, ένα σένιο κοστουμάκι : ένα Μπαλί θα το πάει, έναν Χαραλά θα τον χτυπήσει, ένα Αρμάνι θα το τσιμπήσει, ένα καταναλωτικό θα το πάρει προκειμένου να καλύψει τις δύο visa, τις τρεις mastercard (νομίζω οι κάρτες του Carrefour δεν έχουν συνδρομή, αλλά δεν είμαι και σίγουρη). Γιατί μια ζωή την έχουμε βρε αδερφέ! Δεν πρέπει να τη γλεντήσουμε; Τι ψυχή έχει το χρήμα; Τα σάββανα δεν έχουν τσέπες. Μέχρι να τα βάλεις, όμως, έχεις τσέπες και, κατά πως φαίνεται, τρύπιες.

Γιατί μπορεί να είναι καλοκαίρι και μέσα στο καλοκαίρι να θέλουν να περάσουν διάφορα μέτρα για ασφαλιστικά-τράπεζες-ωράριο, τώρα που ο μέσος Ελληνάρας κάνει τα μπάνια του και χέστηκε για το κοινωνικό προτσές, μπορεί να έχουμε έναν από τους υψηλότερους δείκτες ανεργίας στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις γυναίκες, αλλά όλα αυτά μοιάζουν μικρά όταν κοιτάς από ψηλά, εκεί που πίνεις τον καφέ σου στον Λυκαβηττό (μια φορά πήγα στο καφέ του Λυκαβηττού κι έδωσα 4,5 ευρώ!!! Για να βλέπω το νέφος πανοραμίκ!!) Κι έχουμε και εκπτώσεις! Μην το ξεχνάμε! Γεμάτη η Ερμού από αποκαμωμένους καταναλωτές που ξαπόσταιναν με έναν φρέντο.

Και καλά, θα μου πεις, και σένα τι σε κόφτει κυρία μου; Ανήκεις στον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων και σου πέφτει ο δείκτης παραγωγικότητας;

Όχι. Ανήκω στο 23 ή ενδεχομένως και παραπάνω τοις εκατό των άνεργων γυναικών (στα φραγκολεβαντίνικα: in between jobs, ελληνιστί: σε μεταβατικό στάδιο – χωρίς να προσδιορίζεται ανάμεσα σε ποιά πράγματα πραγματοποιείται η μετάβαση), που έχει βαρεθεί να κάνει προσθαφαιρέσεις το κομπόδεμά του (κυρίως αφαιρέσεις), έχει βαρεθεί να πηγαίνει σε συνεντεύξεις, έχει βαρεθεί να μη χωράει πουθενά. Κι όταν τουλάχιστον είσαι άνεργος με φίλους άνεργους, έχει και τα καλά του η υπόθεση. Εν πρώτοις, έχεις άπλετο χρόνο τον οποίο διαθέτεις κατά βούληση. Συνήθως βέβαια δεν έχεις και τα ανάλογα λεφτά, αλλά καλή καρδιά. Πας για ψώνια με τα λεφτά που δεν έχεις (η μέθοδος των σουρεαλιστών: δεν τα έχω που δεν τα έχω, ας τα φάω), διακοπές όπου σε προσκαλούν (μένεις στο τζάμπα), πίνεις χωρίς να σκέφτεσαι ότι πρέπει να ξυπνήσεις την επόμενη μέρα κι όταν κάποιος έχει λεφτά, είναι χαρά για όλους : δεν είναι και λίγο! (τουλάχιστον για μένα, που αρκετές φορές είχα πρόβλημα με hangover στη δουλειά).

Μήπως είναι μάταιο να ψάχνεις για δουλειά; Τόσος κόσμος τριγύρω μοιάζει cool με την κατάσταση. Μήπως βρήκαν όλοι τη λύση και δεν σου την έχει πει κανείς;; (συνέχεια στο επόμενο)
Αυτό σκέφτεσαι - και ότι δεν μπορεί, ρόδα είναι και γυρίζει. Εδώ δικαιώθηκε ο αγώνας του ΠΑΣΟΚ επί Αντρέα, θα μείνει ο δικός σου αδικαίωτος;;

Στρίβουμε χαμηλά στην Ερμού. Μπροστά από την εκκλησία, βλέπω τις ορδές των βαρβάρων να κινούνται απειλητικά. Δεν αντέχω και φωνάζω μέσα στον κόσμο:
Συγνώμη, δουλεύει κανείς σ’αυτή τη χώρα;;;

Παράλογο;;;;
Δεν απαντά.