Άντρες με μπαλάκια

Είσαι στην παραλία.
Έχεις απλωθεί στην ξαπλώστρα. Απολαμβάνεις έναν ωραίο φρέντο. Στρίβεις κι από κανένα τσιγάρο. Το κυματάκι είναι στα πόδια σου.
Διαβάζεις Downtown και κάθε τόσο, απορώντας με αυτά που διαβάζεις, γυρνάς προς τη Lady Elle, η οποία σε καθησυχάζει «Ναι, τόσο βλακεία/ τόσο χάλια/ άστα να πάνε».
Εκεί που βυθίζεσαι σε έναν κόσμο με κότερα, αδιάκοπα πάρτι, ηλιοκαμένες μοντέλες και αυτοδημιούργητους επιχειρηματίες, ακούς έναν γνώριμο ήχο. Γκντουπ- γκντουπ-γκνταπ-γκντουπ.
Ω ναι. Κάποιοι φερέλπιδες νέοι αποφάσισαν να παίξουν ρακέτες. Μπροστά σου.
Το αγνοείς. Η ξαπλώστρα είναι φίλη σου. Περνάς ωραία.
Και μέσα στην ησυχία και τον ρυθμό της ρακέτας (σαν χρονομέτρης), ακούγεται μια φωνή «Με ξεζούμισε η λυσσάρα ρε συ χτες!».
Κάπου εκεί κατεβάζεις διακριτικά το περιοδικό και αναζητείς την προέλευση του σχολίου.
Μαλάκας#1: Με ξεζούμισε ρε συ!
Μαλάκας#2: Έλα ρε μαλάκα!
Μαλάκας#1: Ναι ρε συ, σου λέω! Εξαντλήθηκα με την αχόρταγη!
Μαλάκας#2: Δηλαδή τι έκανε ρε συ;
Μαλάκας#1: Της έριξα άλλα δύο μετά που φύγατε!

(Απορία: Τα υπόλοιπα της τα έριξε με κοινό το οποίο έφυγε κάποια στιγμή γιατί κουράστηκε;)

Και ούτω καθεξής.
Γυρνάω προς τη Lady Elle αναζητώντας έναν μάρτυρα στον διάλογο που άκουσα. Εκείνη, ατάραχη, γυρνά σελίδα στο βιβλίο της και μου λέει «Ναι, το άκουσα». Ξέρω πόσο θα ήθελε να πάρει τη ρακέτα και να τους κοπανήσει στο κεφάλι μέχρι να βγει ο εγκέφαλός τους στον αστράγαλο. Αλλά είναι κυρία (κυρίως). Εγώ θα ήθελα απλά να τους πω ότι ακούγονται. Κι ότι ίσως δεν είναι προς τιμήν τους (όπως πιθανόν νομίζουν).
Οι ρακέτες, ρακέτες, όμως. Ατάραχοι οι νέοι. Ξεζουμισμένοι μεν, αθληταράδες δε.
Αυτό είναι, τα νιάτα. Δεν μασάνε! Ξανά προς τη δόξα τραβούν. Ρακέτες το απόγευμα, ξεζούμισμα το βράδυ. Και δελτίο τύπου την άλλη μέρα.

Κορίτσια, να κοιμάστε ήσυχες. Ακόμα κι όταν παίζουν ρακέτες, οι άντρες μιλάνε για μας! Ή μάλλον, για τον εαυτό τους. Το αγαπημένο τους θέμα.