She could have been a poet

Πήγα να πάρω ένα λεξικό. Φυσικά δεν το πήρα. Πήρα το βιβλίο της Μαλβίνας.
Στο εξώφυλλο, τα μάτια της, διαρκώς υγρά, μεγάλα και χωρίς απαντήσεις – γεμάτα έκπληξη. Θέλουν να έχουν έκπληξη απέναντι σε όλα αυτά που έβλεπαν. Την αναζητούν, τη δημιουργούν.
Τα κείμενά της από το (symbol), πριν πεθάνει – κι αφήσει στο δωμάτιο μια τρύπα...

Αυτή η γυναίκα έχει κάτι το ακατάτακτο – είναι ακατάτακτη. Θέτει σε αχρηστία τη φάμπρικα των επιθέτων, ενώ την ίδια στιγμή σχεδόν σε καταδικάζει σε αυτήν. Τι άλλο να κάνεις παρά να ψάχνεις για προσδιορισμούς μπροστά σε ένα τέτοιο πλάσμα;Ίσως να μην ψάχνεις για τίποτα, και ειδικά για επίθετα, για ταξινομητικούς θανάτους – πόσο δύσκολο όμως είναι αυτό για όλους μας, που έχουμε μάθει στην ευκολία της ταμπέλας, θέλοντας να βολευτούμε κι εμείς πίσω από μία (αν μας χάσει κανείς, να ξέρει που να μας βρει βρε αδερφέ) την ίδια στιγμή που παλεύουμε να την πετάξουμε από πάνω μας. Ξύνουμε το δέρμα μας μέχρι να ματώσει – καλύτερα αίμα παρά επίθετο. Υπάρχει λοιπόν, ομορφιά μου, κάτι πολύ πιο επιδέξιο και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. [...] Χωρίς τον εαυτό μου υπάρχω. Χωρίς τον ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα.
Αρκετά γράφτηκαν για αυτήν ώστε να μη χρειάζονται κι άλλα. Ίσως όμως να είναι τελικά λίγα. Ή έστω, άκαιρα. ‘Οπως και για μερικούς άλλους, μένουν όλα στο στάδιο της απόπειρας. Η γλώσσα της είναι υπαρκτή – δεν είναι γιαλαντζί γραφή ιλλουστρασιόν ανθρώπου που αναρωτιέσαι τι κάνει τα πρωινά. Εκείνη την βλέπεις να καπνίζει στο κρεβάτι, να μαζεύει φίλους από την είσοδο της πολυκατοικίας της, να μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο, να μαγειρεύει φαγητά με δύσκολα ονόματα, να κουβεντιάζει με τα παιδιά της για γκομενικά, να ερωτεύεται μέχρι θανάτου και να κάνει όσα οι υπόλοιποι πιθανόν να σκεφτήκαμε μόνο (και ούτε...) Την βλέπεις να εισπνέει μέχρι τα κατάβαθά της ό,τι έχει να της δώσει η πόλη, οι άλλοι, τα τηλέφωνα μέσα στη νύχτα, τα σκυλάδικα, οι πυρπολημένοι φίλοι της, οι τσαλακωμένες σελίδες των βιβλίων. Να κλαίει με ελληνικές ταινίες, να τσιτάρει Μπέρνχαρντ και την ίδια στιγμή να πελαγώνει από λογαριασμούς, από την ανθρώπινη φύση, από αδυναμία, από υπερβολική ζωή.
Ο Φρόιντ έχει σχέση με το βετέξ και ο Μπέργκμαν επηρρεάζει τα γεμάτα τασάκια της Κυριακής. Τα μπαχάρια της Σοφοκλέους έχουν σχέση με τους ασπόνδυλους έρωτες. Η Μπάρμπαρα Κάρτλαντ με τα godiva στην Πέμπτη Λεωφόρο.
Αυτά τα κείμενα, όμως, έχουν κάτι άλλο. Είναι δύσκολα. Πυκνά. Έχουν μέσα τους μια κρυφή γνώση. Έναν κυνισμό που απορρέει από μια υπέρτατη αγάπη, μια αθεράπευτη καψούρα για πράγματα και ανθρώπους. Μια σιγουριά που όμως δεν πνίγει. Απλά κάθεται απαλά πάνω σε ό,τι την περιβάλλει. Σε ό,τι συμβαίνει, βλέπει τη διάστασή του στο άλλο σύμπαν, το παράλληλο. Εκείνο που της άρεσε τόσο. Θέλει να είναι ανάλαφρη, αλλά πλέον δεν μπορεί. Μπορεί μόνο εκλάμψεις να έχει, καθώς όλα φαίνονται ξαφνικά στις διαστάσεις τους, έστω και μέσα από τον καπνό του τσιγάρου της.
Βricolage με τις λέξεις – και μετά, φωτιά με αλκοόλ και καψουροτράγουδα.

Lick my legs
I’m on fire
Lick my legs
I’m desire