Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2005

She could have been a poet

Πήγα να πάρω ένα λεξικό. Φυσικά δεν το πήρα. Πήρα το βιβλίο της Μαλβίνας.
Στο εξώφυλλο, τα μάτια της, διαρκώς υγρά, μεγάλα και χωρίς απαντήσεις – γεμάτα έκπληξη. Θέλουν να έχουν έκπληξη απέναντι σε όλα αυτά που έβλεπαν. Την αναζητούν, τη δημιουργούν.
Τα κείμενά της από το (symbol), πριν πεθάνει – κι αφήσει στο δωμάτιο μια τρύπα...

Αυτή η γυναίκα έχει κάτι το ακατάτακτο – είναι ακατάτακτη. Θέτει σε αχρηστία τη φάμπρικα των επιθέτων, ενώ την ίδια στιγμή σχεδόν σε καταδικάζει σε αυτήν. Τι άλλο να κάνεις παρά να ψάχνεις για προσδιορισμούς μπροστά σε ένα τέτοιο πλάσμα;Ίσως να μην ψάχνεις για τίποτα, και ειδικά για επίθετα, για ταξινομητικούς θανάτους – πόσο δύσκολο όμως είναι αυτό για όλους μας, που έχουμε μάθει στην ευκολία της ταμπέλας, θέλοντας να βολευτούμε κι εμείς πίσω από μία (αν μας χάσει κανείς, να ξέρει που να μας βρει βρε αδερφέ) την ίδια στιγμή που παλεύουμε να την πετάξουμε από πάνω μας. Ξύνουμε το δέρμα μας μέχρι να ματώσει – καλύτερα αίμα παρά επίθετο. Υπάρχει λοιπόν, ομορφιά μου, κάτι πολύ πιο επιδέξιο και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. [...] Χωρίς τον εαυτό μου υπάρχω. Χωρίς τον ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα.
Αρκετά γράφτηκαν για αυτήν ώστε να μη χρειάζονται κι άλλα. Ίσως όμως να είναι τελικά λίγα. Ή έστω, άκαιρα. ‘Οπως και για μερικούς άλλους, μένουν όλα στο στάδιο της απόπειρας. Η γλώσσα της είναι υπαρκτή – δεν είναι γιαλαντζί γραφή ιλλουστρασιόν ανθρώπου που αναρωτιέσαι τι κάνει τα πρωινά. Εκείνη την βλέπεις να καπνίζει στο κρεβάτι, να μαζεύει φίλους από την είσοδο της πολυκατοικίας της, να μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο, να μαγειρεύει φαγητά με δύσκολα ονόματα, να κουβεντιάζει με τα παιδιά της για γκομενικά, να ερωτεύεται μέχρι θανάτου και να κάνει όσα οι υπόλοιποι πιθανόν να σκεφτήκαμε μόνο (και ούτε...) Την βλέπεις να εισπνέει μέχρι τα κατάβαθά της ό,τι έχει να της δώσει η πόλη, οι άλλοι, τα τηλέφωνα μέσα στη νύχτα, τα σκυλάδικα, οι πυρπολημένοι φίλοι της, οι τσαλακωμένες σελίδες των βιβλίων. Να κλαίει με ελληνικές ταινίες, να τσιτάρει Μπέρνχαρντ και την ίδια στιγμή να πελαγώνει από λογαριασμούς, από την ανθρώπινη φύση, από αδυναμία, από υπερβολική ζωή.
Ο Φρόιντ έχει σχέση με το βετέξ και ο Μπέργκμαν επηρρεάζει τα γεμάτα τασάκια της Κυριακής. Τα μπαχάρια της Σοφοκλέους έχουν σχέση με τους ασπόνδυλους έρωτες. Η Μπάρμπαρα Κάρτλαντ με τα godiva στην Πέμπτη Λεωφόρο.
Αυτά τα κείμενα, όμως, έχουν κάτι άλλο. Είναι δύσκολα. Πυκνά. Έχουν μέσα τους μια κρυφή γνώση. Έναν κυνισμό που απορρέει από μια υπέρτατη αγάπη, μια αθεράπευτη καψούρα για πράγματα και ανθρώπους. Μια σιγουριά που όμως δεν πνίγει. Απλά κάθεται απαλά πάνω σε ό,τι την περιβάλλει. Σε ό,τι συμβαίνει, βλέπει τη διάστασή του στο άλλο σύμπαν, το παράλληλο. Εκείνο που της άρεσε τόσο. Θέλει να είναι ανάλαφρη, αλλά πλέον δεν μπορεί. Μπορεί μόνο εκλάμψεις να έχει, καθώς όλα φαίνονται ξαφνικά στις διαστάσεις τους, έστω και μέσα από τον καπνό του τσιγάρου της.
Βricolage με τις λέξεις – και μετά, φωτιά με αλκοόλ και καψουροτράγουδα.

Lick my legs
I’m on fire
Lick my legs
I’m desire

8 Comments:

Blogger J95 said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

3:40 μ.μ., Αυγούστου 19, 2005  
Blogger J95 said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

3:41 μ.μ., Αυγούστου 19, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Το ξέρω, γιατί κι εγώ έχω γαλαζοπράσινα μάτια (what are the chances ε? 1 στις 600.000.000, με ευνόησε η τύχη φαίνεται....)

θα διαφωνήσω κάθετα - το χρώμα των ματιών της δεν έχει καμία σημασία με όλα τα υπόλοιπα...
δεν ξέρω γιατί τη θεωρείς fascist bitch (προσωπικά για το bitch δεν έχω κανένα πρόβλημα, αντιθέτως μάλιστα...)
σε κάθε περίπτωση, ήταν ένας άνθρωπος που έδινε τροφή για σκέψη όταν οι περισσότεροι δίνουν τροφή για σκύλους.

3:47 μ.μ., Αυγούστου 19, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Τι έγινε ρε παιδιά;
έπεσε ο big brother? ;-)

3:47 μ.μ., Αυγούστου 19, 2005  
Blogger xryc agripnia said...

Μερικοι ανθρωποι ειναι σαν να φωναζουν απο μακρυα οτι θα "φυγουν" νωρις.Ετσι ενοιωθα και τη Μαλβινα.

5:52 μ.μ., Αυγούστου 19, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

@art attack: μα δεν τίθεται καν θέμα μυθοποίησης!
αντιθέτως, πιστεύω ότι ως άνθρωπος ήταν πολύ πραγματικός. Τουλάχιστον από τα όσα είναι γνωστά για εκείνη, είτε από την ίδια, είτε από άλλους (όχι τους χαριτο-μένους).
Με όλους τους συγχωρεμένους, υπάρχει ο κίνδυνος της αγιοποίησης (βλέπε Καζαντζίδης, π.χ.) Φαντάζομαι είναι η κατάρα του θανάτου (ή μήπως ευλογία;) - ο νεκρός δεδικαίωται. Δεν ήταν πάντως αυτή η πρόθεσή μου. Για μένα ήταν κάτι πολύ "προσγειωμένο" και διόλου "γκλαμουράτο". Ακόμα και το ξύλο που είχε φάει αν θες.
Το τι είναι μύθος και πως δημιουργείται, είναι μια άλλη συζήτηση...(δεν είναι της παρούσης..)
Όσο για το έργο της, ίσως να μην ήταν life changing, αλλά σίγουρα έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πένα, αιχμηρή αίσθηση του χιούμορ και σαρκασμό. Δεν νομίζω ότι τη σήμερον ημέρα είναι δεδομένο ότι θα τα βρεις...

7:50 μ.μ., Αυγούστου 19, 2005  
Blogger ilias n. said...

...or she could have been a fool συνεχίζει ο στίχος του τίτλου. Κι εγώ μάλλον γέρνω στο δεύτερο.

3:15 μ.μ., Αυγούστου 22, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Or she could have been both

;-)

4:21 μ.μ., Αυγούστου 22, 2005  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker