Δεν αλλάζω τα ηχεία μου

Ένα τύπος με μεγαλοπρεπές όνομα και υπέροχες, τεράστιες, κατάμαυρες βλεφαρίδες, με προμήθευσε με Στέρεο Νόβα στην ηλικία των 18 (και κάτι ψιλά για τσιγάρα). Από κει το έπαθα, που λένε.

Κι εγώ δεν άλλαξα ούτε τα ηχεία μου ούτε τίποτε άλλο. Κι όταν ακούω αυτό το κομμάτι, γυρνάω σε κείνη τη ζεστή γωνιά που ήταν για μένα η μουσική τους με κλειστά μάτια.

Μάλλον είμαι ακόμα όπως όταν γνώρισα εκείνον τον τύπο. Χαζεύω τα μάτια του άλλου χωρίς να έχω λόγο. Απλά γιατί έτσι μου αρέσει.

Κάτι σαν συνομωσία ξεκίνησε από το πρωί, όπου σε φάση εκδρομής δημοτικού ξεκινήσαμε να πάμε στην εξοχή. Η εξοχή που όλα τα ομορφαίνει...κι όλα τα απομακρύνει. Σε μια διαδρομή που κύλησε πολύ γρήγορα και γέμισε κουβέντες και γέλια (εκτός από ψίχουλα στο πίσω κάθισμα).

Στον γυρισμό, ο ήλιος έπεφτε μεγαλειωδώς – λίγο αργότερα κάπου πετύχαμε και φεγγάρι, φαγωμένο στην άκρη και κόκκινο ανοιχτό. Όλα έμοιαζαν μεγάλα, λες και τα κοιτάς κάπως περίεργα μέσα από ένα μπουκάλι λεμονάδας Έψα – τα αισθήματα, οι σκέψεις, τα βλέμματα, κυρίως αυτά που δεν ειπώθηκαν, αλλά έμειναν υποσημείωση ανάμεσα στις ορτανσίες και τα παϊδάκια (και τις πιπεριές που έφαγαν οι τολμηροί της ομάδας). Μετά, είδα τον πλάτανο ανάποδα (όπως συνηθίζω να βλέπω τα περισσότερα πράγματα) και ήθελα να τον πάρω μαζί μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Όποιος έχει κοιμηθεί κάτω από πλατάνια, δίπλα σε ποτάμι, σε κάποιο χωριό, καταλαβαίνει...ότι εκείνη τη στιγμή, στο αεράκι που φυσά μέσα από τα φύλλα, κάποιος σου μιλάει...το duende του δέντρου...

Κι όταν γυρίζεις από μια μέρα τόσο γεμάτη, αυτά στα οποία γυρνάς είναι κάπως άχρωμα...κάπως χωρίς πλατάνια, εκτός διάστασης. Γενικά, κάπως περίεργα. Είναι και Δευτέρα....

Αέρα νάσαι τιμωρός
νάσαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου
νάρθεις να μου την πάρεις
για να κοιτάει από ψηλά
του κόσμου τη ραστώνη
να ξεχαστεί σαν των βουνών
το περσινό το χιόνι