Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2005

Δεν αλλάζω τα ηχεία μου



Ένα τύπος με μεγαλοπρεπές όνομα και υπέροχες, τεράστιες, κατάμαυρες βλεφαρίδες, με προμήθευσε με Στέρεο Νόβα στην ηλικία των 18 (και κάτι ψιλά για τσιγάρα). Από κει το έπαθα, που λένε.

Κι εγώ δεν άλλαξα ούτε τα ηχεία μου ούτε τίποτε άλλο. Κι όταν ακούω αυτό το κομμάτι, γυρνάω σε κείνη τη ζεστή γωνιά που ήταν για μένα η μουσική τους με κλειστά μάτια.

Μάλλον είμαι ακόμα όπως όταν γνώρισα εκείνον τον τύπο. Χαζεύω τα μάτια του άλλου χωρίς να έχω λόγο. Απλά γιατί έτσι μου αρέσει.

Κάτι σαν συνομωσία ξεκίνησε από το πρωί, όπου σε φάση εκδρομής δημοτικού ξεκινήσαμε να πάμε στην εξοχή. Η εξοχή που όλα τα ομορφαίνει...κι όλα τα απομακρύνει. Σε μια διαδρομή που κύλησε πολύ γρήγορα και γέμισε κουβέντες και γέλια (εκτός από ψίχουλα στο πίσω κάθισμα).

Στον γυρισμό, ο ήλιος έπεφτε μεγαλειωδώς – λίγο αργότερα κάπου πετύχαμε και φεγγάρι, φαγωμένο στην άκρη και κόκκινο ανοιχτό. Όλα έμοιαζαν μεγάλα, λες και τα κοιτάς κάπως περίεργα μέσα από ένα μπουκάλι λεμονάδας Έψα – τα αισθήματα, οι σκέψεις, τα βλέμματα, κυρίως αυτά που δεν ειπώθηκαν, αλλά έμειναν υποσημείωση ανάμεσα στις ορτανσίες και τα παϊδάκια (και τις πιπεριές που έφαγαν οι τολμηροί της ομάδας). Μετά, είδα τον πλάτανο ανάποδα (όπως συνηθίζω να βλέπω τα περισσότερα πράγματα) και ήθελα να τον πάρω μαζί μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Όποιος έχει κοιμηθεί κάτω από πλατάνια, δίπλα σε ποτάμι, σε κάποιο χωριό, καταλαβαίνει...ότι εκείνη τη στιγμή, στο αεράκι που φυσά μέσα από τα φύλλα, κάποιος σου μιλάει...το duende του δέντρου...

Κι όταν γυρίζεις από μια μέρα τόσο γεμάτη, αυτά στα οποία γυρνάς είναι κάπως άχρωμα...κάπως χωρίς πλατάνια, εκτός διάστασης. Γενικά, κάπως περίεργα. Είναι και Δευτέρα....

Αέρα νάσαι τιμωρός
νάσαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου
νάρθεις να μου την πάρεις
για να κοιτάει από ψηλά
του κόσμου τη ραστώνη
να ξεχαστεί σαν των βουνών
το περσινό το χιόνι

10 Comments:

Blogger - said...

Μάλλον είμαι ακόμα όπως όταν γνώρισα εκείνον τον τύπο. Χαζεύω τα μάτια του άλλου χωρίς να έχω λόγο. Απλά γιατί έτσι μου αρέσει.

Ίσως βλέπεις μέσα στα μάτια τους "τοπία ακατοίκητα". Ίσως πάλι βλέπεις μέσα τους "να σχηματίζεται το άπειρο". ;)

10:23 μ.μ., Ιουλίου 25, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο....

10:36 μ.μ., Ιουλίου 25, 2005  
Blogger Unknown said...

Αυτές οι γεμάτες μέρες αποτελούν τις οάσεις της ερήμου της ζωής μας. Ξεκινάς από την μία και βαδίζεις μέσα στην έρημο για την επόμενη. Μην ξεχνάς όμως ότι υπάρχει η επόμενη. Σε λίγο θα την φτάσεις. Αλλά και η προηγούμενη θα μείνει στην μνήμη σου, με τα μάτια όλων των συνοδοιπόρων να καθρεφτίζονται στην λίμνη της. Στο μεταξύ απόλαυσε την διαδρομή με ένα πλοίο της ερήμου για να δεις την γλύκα!

Η επόμενη όαση είναι κοντά και η «άχρωμη» διαδρομή χρειάζεται για να εκτιμήσεις την δροσερή προσφορά της.

ΥΓ: Άσε τον πλάτανο κάτω. Είναι βαρύς, η καμήλα δεν αντέχει!
ΥΓ2: Στις καυτερές και τα παϊδάκια (γιατί αρνάκι στην γάστρα δεν έμεινε για δείγμα :p)
ΥΓ3: Χικ, πιάσε ένα 50αράκι ακόμα…..

2:05 π.μ., Ιουλίου 26, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Και να τα φοβάμαι, πάλι δεν θα τα δω κάποια μέρα; ;-)

8:54 π.μ., Ιουλίου 26, 2005  
Blogger Stefanos said...

Ωχ το γύρισαν στο μακάβριο...
πωπω τι ειπες τώρα, πλατάνι, ποταμάκι κλπ κλπ..
ααααααααααααχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ...
(αντε μεχρι την Παρασκευή υπομονή και μετά ....)

9:30 π.μ., Ιουλίου 26, 2005  
Blogger Παπαρούνα said...

και που να πας στο Τρώοδος της Κύπρου...Πλατάνια,καρπούζια μέσα στα νερά για να δροσίζονται και τα αηδόνια σε συγχορδία.Οργασμός Φύσης.
Πολύ όμορφο το μπλογκ σας.
Την καλησπέρα μου:)

1:45 μ.μ., Ιουλίου 26, 2005  
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Πρέπει να είναι υπέροχα!
εγώ σκεφτόμουν τα πλατάνια προς τα μέρη μου, όπως πας για Μέτσοβο ...

καλησπέρα επίσης :)

1:50 μ.μ., Ιουλίου 26, 2005  
Blogger eryx-t said...

"Όποιος έχει κοιμηθεί κάτω από πλατάνια, δίπλα σε ποτάμι, σε κάποιο χωριό, καταλαβαίνει...ότι εκείνη τη στιγμή, στο αεράκι που φυσά μέσα από τα φύλλα, κάποιος σου μιλάει...το duende του δέντρου..."

Πολύ όμορφα το λες.
Έχουν ένα είδος μαγείας τα πλατάνια. Προχθές ήμουν με ένα φίλο μεσημέρι σε ένα καφέ με εκνευριστική μουσική. Λέω πάμε να καθήσουμε πιο κει δε θα ακούγεται τόσο δυνατά. Καθήσαμε σε ένα άλλο τραπέζι και ήταν κάπως αλλιώς. Πιο δροσερά και μια πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα. Κοιτώ και βλέπω ότι το δέντρο που καθόμασταν από κάτω του ήταν ένας νεαρός -μικρός σχετικά- πλάτανος!

Δάσκαλοι όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Ιπποκράτης δίδασκαν κάτω από πλατάνια. Στη Σικελία πλήρωναν λέει φόρο για τη σκιά τους.
Και στην Κρήτη υπάρχουν μερικές δεκάδες πλατάνια μιας αειθαλούς ποικιλίας. Ο μύθος λέει κάτω από τα κλαδιά ενός τέτοιου δέντρου έγινε η ένωση του Δία με την Ευρώπη...

2:24 μ.μ., Ιουλίου 26, 2005  
Blogger 0comments said...

...είν' όμορφα
σαν όμορφα είν' τα μάτια σου

12:32 μ.μ., Ιουλίου 27, 2005  
Blogger jojo said...

εχω και γω να καταθέσω μια ομορφη εικόνα κάτω απο έναν πλάτανο...
ενα τραπέζι στρωμένο, μια σαλάτα χωριάτικη και μια μπριζόλα χοιρινή στα κάρβουνα σε ένα πιάτο...
η μπριζόλα τεράστια, η σαλάτα ζουμερή... και ευτυχώς που είχε τον πλάτανο απο πάνω και μας δρόσιζε γιατί αλλιώς δεν θα την απολάμβανα!!!!

(καλέ δεν είμαι τόσο κοιλιόδουλη, αλλα εκείνη τη μέρα είχα μια πείνα.... που μούμεινε αξέχαστη και η μπριζόλα και ο πλάτανος!)

11:09 π.μ., Ιουλίου 28, 2005  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker