Is she weird, is she white....

Κατεβαίνοντας τον δρόμο για Μπρίκι:
Υou’ll follow me back
With the sun in your eyes
And on your own
Bedshaped and legs of stone
You'll knock on my door
And up we'll go
In white light
I don't think so

Ανεβαίνοντας από το Μπρίκι (πήρα την A.V. από τα everest στη γωνία):
I wanna change, change everything
Gonna change my name, learn to forgive
Love passes me by in all the wrong places
Love passes me by, I'll lose my way

Η μουσική παίζει τόσο δυνατά, που νομίζω ότι ακούγεται παντού.
Αρχίζω και τραγουδάω μέσα στο δρόμο, δεν με νοιάζει αν ακούγομαι.
Ανατριχιάζω από τα δάχτυλα των ποδιών μέχρι τα μαλλιά μου – ένα ρίγος που νιώθεις όταν ακούς μια φράση που ακόμα δεν αντέχεις, ένα τραγούδι που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει, ένα βιβλίο που γυρνάς συνέχεια σε αυτό.
Δεν είναι παρηγορητικό όταν ακόμα μπορούμε να ριγούμε...κι όταν αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί, όταν προσπαθείς να πεις σε κάποιον τι σημαίνει για σένα ένα τραγούδι και δεν μπορείς να του εξηγήσεις ότι τη στιγμή που το ακούς, κάτι μέσα σου ανυψώνεται, ραγίζει και δακρύζει από την αλήθεια του. Κάτι μέσα σου έχει τόσο πολύ ανάγκη να ανατριχιάσει...όταν οι άνθρωποι σπάνια σου δίνουν αυτή τη δυνατότητα.

Χτες, ζήτησα να απομακρύνουν το κρασί από μπροστά μου σε μια μάταιη προσπάθεια να κάνω χώρο για τα επόμενα. Τα επόμενα ήρθαν, μαζί με τα γνωστά γέλια της Τετάρτης και νέα που έμαθα από τον έξω κόσμο – ή μάλλον, έναν κόσμο που άφησα και με άφησε...και αργότερα, ύστερα από τις μπύρες, τα γέλια, τις κουβέντες, ήρθε εκείνο το συναίσθημα που είσαι εκεί αλλά κάτι μέσα σου δεν είναι...είναι αλλού. Κι εκείνη είναι πάντα μια καλή στιγμή να αγκαλιάσεις τους φίλους σου και να φύγεις.

Ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση
Ζητώντας άλλου είδους όραση