Ο φόβος φυλάει τα έρμα

Έχετε νιώσει ποτέ ότι ο φόβος είναι αυτός που καθορίζει τη ζωή σας; Ότι οι αποφάσεις σας λαμβάνονται για λόγους αρνητικούς και όχι θετικούς; Δεν κάνουμε δηλαδή πράγματα επειδή τα θέλουμε, τα γουστάρουμε, αλλά επειδή φοβόμαστε ότι αν δεν τα κάνουμε θα χρειαστεί να υποστούμε τις συνέπειες. Φοβόμαστε να βγούμε από μια σχέση επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά, φοβόμαστε να ξεκινήσουμε μια σχέση επειδή φοβόμαστε την απόρριψη ή την αποτυχία, φοβόμαστε να πούμε τη γνώμη μας μήπως πούμε καμία μαλακία, φοβόμαστε τη μαμά μας επειδή δεν έχουμε παντρευτεί ακόμα και τον μπαμπά μας αν του πούμε ότι βρήκαμε τον άντρα της ζωής μας. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Όταν ήμουν μικρή η γιαγιά μου με απειλούσε «μη γελάς πολύ, θα σου βγουν τα γέλια ξινά.» Και έπαψα να γελάω πολύ. Όταν χώρισα από τον πρώτο μου γκόμενο κι είχα πέσει στα μωσαϊκά, η κολλητή μου, μου είπε ότι ο πρώην καλός μου με άφησε επειδή τον ρώτησα αν με αγαπάει και τον τρόμαξα. Κι έπαψα να ρωτάω τους εκάστοτε γκόμενους αν μ’ αγαπάνε μην τυχόν και τους τρομάξω. Στην πορεία βέβαια ανακάλυψα ότι οι άντρες τρομάζουν με το παραμικρό...
Καμιά φορά, φοβόμαστε και τους φίλους μας. Φοβόμαστε μήπως αντί να μας αγκαλιάσουν, μας κατακρίνουν, βγάλουν πάνω μας ό,τι δεν έχουν λύσει οι ίδιοι. Ίσως καμιά φορά να μην τους λέμε και τα πολύ σώψυχά μας, γιατί δεν γουστάρουμε να ακούσουμε κάτι αρνητικό. Θεμιτό; Ναι – θα μου πεις, τι σόι φίλοι είναι; Αυτό είναι άλλη συζήτηση. Πιθανόν το ένα να μην αναιρεί το άλλο. Κι αυτό είναι κάτι που κατακτιέται και δεν είναι αυτονόητο... ίσως και να φοβάμαι να τα μοιραστώ, γιατί άπαξ και αρθρωθούν, αποκτούν μια αδιαμφισβήτητη υπόσταση που με αναγκάζει να τα αντιμετωπίσω....
Πριν χρόνια, φοβόμουν να πω στον αδερφό μου τα τότε προσωπικά μου, μήπως με πει ανισόρροπη (που με λέει) και μου φέρει τίποτα στο κεφάλι (το έχω γλιτώσει προς το παρόν). Τελικά με εξέπληξε με την ψυχραιμία του (το κήρυγμα βέβαια δεν το γλίτωσα, αλλά γι’αυτό είναι τα αδέρφια) και δεν φοβήθηκα πια να του μιλήσω για ο,τιδήποτε. Εξάλλου, γουστάρω πολύ να διαφωνώ μαζί του (old habits die hard…)
Καμιά φορά φοβόμαστε τόσο πολύ, που κάθε κίνηση προσέγγισης παραλύει μέσα μας πριν καν πραγματοποιηθεί. Γίνεται απολίθωμα και περιμένει κάποιον να το ανακαλύψει. Ίσως γιατί κάθε προσέγγιση του Άλλου είναι εξίσου τρομακτική με μια βόλτα στη Σελήνη – ο Άλλος είναι πάντα προς εξερεύνηση και αυτό θέλει τόλμη, γιατί η απόρριψη είναι μέσα στις επιλογές...υπάρχουν άνθρωποι που δεν κοιτάνε καν στα μάτια επειδή φοβούνται το βλέμμα που θα συναντήσουν.
Φοβάμαι μήπως έχω πάρει λάθος δρόμο....έχω πάρει αποφάσεις στη ζωή μου επειδή φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω ένα πρωί μετά από χρόνια και θα φασκελώνω τη φάτσα μου στον καθρέφτη που άφησα κάποιες ευκαιρίες να περάσουν στο ντούκου.
Αν με ρωτήσετε, δε θεωρώ ότι είμαι δειλή. Αλλά φοβάμαι τόσα πράγματα που συχνά νιώθω φυλακισμένη από το φόβο. Φοβάμαι τη φωτιά, τη στειρότητα, τις αρρώστιες, την απομόνωση, τον πόνο. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η μοναξιά: ότι θα γεράσω μόνη σε μια γκαρσονιέρα με 10 γάτες. Το φοβάμαι τόσο πολύ που δεν φροντίζω να απολαύσω το γεγονός ότι τώρα ζω περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που με αγαπάνε. Στην ουσία, φοβάμαι τον ίδιο το φόβο. Αλλά είναι τόσο τρομαχτικός!
Πρόσφατα κάποιος μου είπε ότι η πιο σαχλή ερώτηση που μπορεί να κάνει μια γυναίκα σε έναν άντρα είναι: «Τι σκέφτεσαι;». Προσπαθώντας να φανώ άνετη είπα ότι ακόμα πιο σαχλή είναι η ερώτηση: «Μ’ αγαπάς;» Ξέρω ότι το να ρωτάς τους ανθρώπους αν σε αγαπούν δείχνει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δείχνει ότι ψάχνεις να βρεις στην αγάπη τους όσα δεν έχεις βρει στον εαυτό σου. Δείχνει ότι συναισθηματικά είσαι ακόμα παιδί. Εγώ όμως θέλω τόσο πολύ να ξέρω αν μ’ αγαπάς που τολμάω να σε ρωτήσω. Διακινδυνεύοντας να λάβω αρνητική απάντηση. Διακινδυνεύοντας το μεγαλύτερό μου φόβο. Τη μοναξιά.

I'm trying, trying to tell you
All that I can in a sweet and velvet tongue
But no words ever could sell you
Sell you on me after all that I have done

I'm only the one you love
Am I only the one you love?




Lady Elle σε αγαστή συνεργασία με την Μαρκησία του Ο.