Obstacle 1

Έκανες αυτοσυντήρηση;
Όχι βέβαια. Ούτε καν αυτοδιατήρηση, αυτο-αποτίμηση, τίποτα σε αυτοπαθές. Έτσι νόμιζα. Τελικά το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάω προς τα μέσα, μακροβούτι με μάτια ανοιχτά στη θολούρα, να ψάχνω αστερίες και βοτσαλάκια.
Μετά, όμως, βραδιάζει και οι δρόμοι της πόλης φωτίζονται. Ακόμα και η λεωφόρος είναι άδεια πια, φωτισμένη, με όσους έμειναν να φυλάνε τα μπόσικα, τουρίστες στο χωνευτήρι. Για μια στιγμή όλα μοιάζουν ατέλειωτα. Περπατώντας αποκτώ υλικότητα - υπάρχει διάφανη υλικότητα; Φαίνομαι στα μάτια ενός οδηγού όσο περνάω το φανάρι. Στα αυτιά μου εισχωρεί βίαια και απόλυτα το Obstacle 1 – her heaven is never enough. She puts the weights into my little heart.

Πάντα μου αρέσει η φωτισμένη Ακρόπολη. Δεν την βρίσκω φολκλόρ, υπερβολική, τουριστικό αξιοθέατο, συνοδευτικό του μουσακά και του τσολιά στ’ ανάκτορα. Τη βρίσκω απίστευτα λαμπερή, μοναχική, στον κόσμο της – ό,τι κι αν της επενδύουμε εμείς, οι άλλοι, ο κόσμος, ο πλανήτης, η πολιτιστική κληρονομιά, αυτή απλά στέκει πέρα από τις ερμηνείες. Και ο πεζόδρομος μου αρέσει φωτισμένος. Θυμάμαι μετά τη συναυλία του DJ Spooky που κατηφορίζαμε προς Θησείο, γελώντας, ξέροντας από τότε νομίζω...(ισπανική υποχώρηση) Κάπου στο βάθος παίζει το Bedshaped. Στην αρχή νομίζω ότι δεν άκουσα καλά.. Κρύες μπύρες στην έρημη πόλη. Ησυχία. Το φαντασιακό μου σώμα παλεύει με το καρτεσιανό. Το cogito και το ergo sum, σκέτο, όπως η κραυγή της Sarah Kane στην Ψύχωση 4.48. Ergo sum, άρα υπάρχω, υπήρχε άραγε ποτέ καμία αμφιβολία;

Κάπου σ’αυτή την πόλη, αυτό το καλοκαίρι, μου ανήκει μια στιγμή προσωπικής ανθολογίας και μυθολογίας, ένα βράδι φωτισμένο, γεμάτο βήματα, βλέμματα, χειρονομίες που τώρα κατασταλάζουν γλυκά μέσα στις αλήστου μνήμης αναμνήσεις μου. Μου ανήκουν απογεύματα σε βεράντες, γέλια, αποδράσεις στις 4 το πρωί, μπύρες στο Au Revoir, κρασιά, περπάτημα σε όλη την πόλη λίγο πριν χαράξει, περιπετειώδεις διακοπές, πεύκα και θάλασσες, αλμύρα στο δέρμα μου, ήλιος στα μαλλιά μου. This night has opened my eyes, θέλω την αφή, θέλω sunspots, κάψιμο, δώσιμο, βλέμμα στα ίσια, ξόρκια, ένστικτο, άγγιγμα μέσα στη νύχτα.

Θυμάσαι πριν χρόνια που μου έλεγες για εκείνο το ποίημα του Μπόρχες, The things that might have been: el amor que no compartimos… Καραμέλα. Και δικαιολογία. Και επιχείρημα. Κι όταν στέρευες από λόγια (πολύ συχνά) μου το έβαζες μπροστά για υπεράσπιση και προστασία. Κι όταν σου είπα: και τα things that are? Τι γίνεται με αυτά; Δεν είχες απάντηση. Και τώρα, στα might have been εύκολο να κολλήσεις. Τόσο παρηγορητικό το ένδοξο παρελθόν, γιατί όλα στο παρελθόν μοιάζουν ένδοξα, περίφημα, φωτεινά, αψεγάδιαστα μέσα στο χρόνο που τα κάλυψε, τα εξωράισε απροσδόκητα, όταν στο παρόν τους ήταν αβάσταχτα, δύσκολα, μαλακίες. Τώρα είναι περίφημα, ταριχευμένα, ακίνητα στη στιγμή τους. Αποκομμένα λες από τη ροή του χρόνου. Αυθύπαρκτα. Ανίκητα στην όποια σύγκριση. Επιβλητικά. Εύκολα. Τώρα πλέον, εύκολα.

Θα πάρεις την παρουσία μου; Εκεί που θα πας, μαζί σου. Δεν έχω τίποτα πιο έξυπνο να σου πω ή να σου δώσω. Ιδιοφυώς παράλυτη, με θάμπωσε το ανατέλλον νετρίνο. Καμιά φορά η αναζήτηση είναι ήδη ανευρεθείσα και η ανάγκη μας για όποιες απαντήσεις είναι ήδη ικανοποιημένη. Απόψε βλέπω καθαρά τους γρίφους και τις λύσεις...Μια απάντηση σε τι θα έκανε τα πράγματα καλύτερα ή ευκολότερα; Τι είδους απάντηση; Με ποιόν τρόπο διατυπωμένη; Αφού εσύ ρωτάς κι εσύ απαντάς, με τόσο έλεγχο στην ανταλλαγή, την ακυρώνεις. Το ήξερες πιθανόν. Αλλά ήσουν έξι ώρες προς τα εδώ. Κι εγώ έξι ώρες προς τα εκεί. Διαφορά ώρας που λένε. Παραζαλισμένοι και οι δύο.

I stumble in and in
You fit me with those angel wings
Set me goal
Set me high
Set it up I'm in the sky