Her rabid glow is like braille to the night

Αυτό το καλοκαίρι φαίνεται ότι κρατάει πολύ. Περισσότερο απ’ ότι ήλπιζα. Πέρσι, τέτοια εποχή, δούλευα πολλές ώρες και κάθε βράδι με περίμεναν ποταμοί αλκοόλ σε διάφορες μορφές – ούζα, ρακόμελα, μπύρες, καμιά φορά και όλα μαζί. Την επόμενη μέρα ξαναπήγαινα δουλειά σε κάτι τρελές βάρδιες (τύπου 7 το πρωί) απτόητη, γεμάτη ενέργεια, μετά έπεφτα, γκρίνιαζα, έκανα νάζια, τελικά με έπειθαν (και καλά) για μια από τα ίδια.
Το φετινό είναι πολύ διαφορετικό. Και όχι (μόνο) επειδή δεν δουλεύω αλλά γιατί άρχισε απότομα, από μέσα μου. Κάτι μέσα μου άστραψε όπως αστράφτει ένα παρμπρίζ αυτοκινήτου στον ήλιο. Με τύφλωσε και μου θύμισε ότι έχω ακόμα μάτια – και μάλιστα τα αφήνω να τυφλωθούν. Από τη συναυλία των Madrugada στο Gagarin και μετά (μετά το On your side που με στοίχειωσε) κύλισαν τα ξερόχορτα στο νερό.
Βράδια γεμάτα κρασί, πολύ κρασί, ξενύχτι, χέρια και πόδια που ψάχνονται κάτω από το τραπέζι με εφηβική σχεδόν ζέση, συζητήσεις για τη Λένα Πλάτωνος. Βρέθηκα στο πρώτο μου νησί, με τα πάντα πίσω μου, μακρινά, καρφιτσωμένα σαν λεπιδόπτερα σε γυάλινη προθήκη. Διάβαζα Pessoa, τυλιγμένη σε τυρκουάζ καφτάνια, μακριά από βαρύγδουπες αποφάσεις που ποτέ δεν συμπάθησα έτσι κι αλλιώς, μέσα στην αφήγησή μου και κάτι γαλάζιο. Με διατρέχει η λογική της καταγραφής, θέλω να σώσω όλα τα πεύκα στα μάτια μου.
Στο δεύτερο νησί, τα πράγματα ήρθαν άγρια και ακατέργαστα να κρύψουν το γαλάζιο που υπάρχει παντού, τα βράδια ξυπόλητη στην άμμο νόμιζα ότι οι βραδιές δεν τελειώνουν εδώ, κάτω από τόσα αστέρια δεν γίνεται να τελειώσουν. Στο βάθος έπαιζε Λένα και Jeff, καπνίζω πολύ πάλι. Μου το είπες: όλα από δω και πέρα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε. Το θυμάσαι;
Εγώ το θυμάμαι. Η σκέψη ορισμένων ανθρώπων με πλημμυρίζει. Ξαφνικά, Σάββατο βράδι, κόσμημα από το παρελθόν, τι να νιώθω πια; κάτι δυσθεώρητο, δυσεξήγητο, δυσεπίλυτο, ακατανόμαστο – αυτό που ο Μπαρτ λέει όπως-είναι. Όλα είναι μάλλον όπως-είναι. Κι αυτά κι εμείς και οι άλλοι. Όπως-είναι, δεν αλλάζουν, ίσως προσαρμόζονται, ίσως είναι ευέλικτα όπως-είναι, αλλά ο πυρήνας τους μένει ίδιος. Όταν κοιτάει στα μάτια, αυτό δεν αλλάζει. Ούτε θέλει ούτε μπορεί ούτε χρειάζεται να αλλάξει. Όταν το ένστικτο ξέρει, ούτε κι αυτό αλλάζει. Πεταρίζει σαν σπασμένος ανεμοδείκτης και πάει. Δεν αλλάζει. Το όπως-είναι μέσα στην απολυτότητά του, βάζει νέους όρους αποδοχής.
Σε μια βεράντα, αφού έχω ξεροψηθεί στην παραλία και τώρα, πίνοντας το μπουκάλι κρασί μόνη μου (κλασσικά), χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα – τον ήλιο να πέφτει μεγαλειωδώς στη θάλασσα τυλιγμένος στο κόκκινο, το μοβ, το πορτοκαλί – χωρίς ίχνος ρομάντζας, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το ηλιοβασίλεμα με μουσική υπόκρουση Σοπέν (όπως στην Πάρο) ή έστω, το Wonderful life του Cave. Καλύτερο από τη θάλασσα μόνο μπροστά σου να σου μιλάει, τα φώτα της πόλης μακρινά σαν πυγολαμπίδες, πολύ μακρινά για να ασχοληθείς περισσότερο. Το καλοκαίρι αυτό, μόνο η θάλασσα γνώριζε πιθανώς την αδυναμία σου για ο,τιδήποτε τελεσίδικο, την ίδια στιγμή που ήλπιζες για κάτι σίγουρο και πλήρες μέσα στη στιγμή του. Η γενεαλογία ως στιγμή της ανάδυσης και όχι ως γραμμή καταγωγής. Ως έκλαμψη, ως illumination που μπορεί να φωτίσει μια σειρά άλλων. Επόμενων, περασμένων, ταυτόχρονων. Με μια φυσική κίνηση, όπως πολλά πράγματα γίνονται μόνα τους κι εμείς μένουμε να τα αναλύουμε μήπως και χάσουμε κανένα βαθύ νόημα πέρα από την απλή τους ύπαρξη και ομορφιά. Πέρα από αυτό που είναι και την δυνητική τους κατάσταση που συνυπάρχει στο είναι τους, ακόμα κι αν εμείς νομίζουμε ότι την ελέγχουμε. Πέρα από αυτά που είναι και επειδή είναι τόσο πολύ, μας τρομάζουν.
Θα μπορούσα να μείνω για πάντα σ’αυτή τη βεράντα, να πίνω κρασί, να στρίβω τσιγάρα, με τα πόδια απλωμένα στην καρέκλα, βλέποντας τους γρίφους και τις λύσεις να βυθίζονται φλεγόμενοι.
Το ερώτημα παραμένει: Έκανες αυτοσυντήρηση;

The clock is set for nine but you know you're gonna make it eight.
All the people that you've loved they're all bound to leave some keepsakes.
I've been swinging all the time, think it's time to learn your way.
I picture you and me together in the jungle it will be ok.

I'll bring you when my lifeboat sails through the night
That is supposing you don't sleep tonight

It's like learning a new language
Helps me catch up on my mime
If you don't bring up those lonely parts
This could be a good time
You come here to me.
We'll collect those lonely parts and set them down
You come here to me...