Κατσαριδοκτόνο

Ξέρεις κάτι; Δεν υπάρχει εντός εορτής, ούτε κατά τη διάρκεια. Υπάρχει εορτή.
Κατόπιν, δεν υπάρχει τίποτα παρά το κατόπιν εορτής. Και η εορτή δεν υπάρχει πια. Την ακυρώνει το κατόπιν. Κατόπιν, όλα τα άλλα εκτός της εορτής, πέραν αυτής. Η κριτική, οι εκτιμήσεις, τα σχόλια, τα μήπως-αν-έκανα-το-ένα-και-όχι-το-άλλο. Τα τι-θα-γινόταν-αν. Το κατόπιν μας πήρε στο κατόπι…και μεις τρέχουμε.

Γιατί να είναι όλα θέμα αντοχής;
Και τι κερδίζεις ανάλογα με τα όσα αντέχεις;
Το βραβείο αντοχής;
Ή μήπως της ανοιχτής παλάμης; (σταθερή αξία)
Έξτρα πόντους μήπως; (στους 100, δώρο η καφετιέρα)
Ή απλά σκληραίνει το καύκαλό σου, το βλέμμα σου απέναντι στους άλλους, θωρακίζεσαι, αρματώνεσαι σαν αστακός, και περιμένεις το επόμενο που θα πρέπει να αντέξεις; Ή απλά δεν περιμένεις τίποτα, γιατί όλα θα γίνουν έτσι κι αλλιώς... (;)
Κι αντέχεις. Και γίνεται τελείως φυσικά. Σαν να μην υπάρχει τίποτα από το οποίο να πρέπει να επανέρθεις. Γιατί όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα νά ναι...(εφηβικά κολλήματα, το ξέρω)
Διαβάζεις ένα ωραίο κείμενο και για λίγο το μυαλό σου ξεφεύγει. Γυρίζει στα όσα έχεις εγκαταλείψει το τελευταίο δίμηνο (καταραμένε Κάφκα), τα νοσταλγείς, νιώθεις όμως ανημπόρια απέναντί τους.

Γιατί κοιμάσαι στρωματσάδα στη βεράντα κι όταν ανοίγεις τα μάτια, βλέπεις έναν ιβίσκο. Πορτοκαλί.
Γιατί βλέπεις την πανσέληνο πίνοντας μπύρες στην ησυχία.
Γιατί έχεις συγγενείς. Δίχτυ ασφαλείας. Αγκαλιά. Κανά δυό που σε αγαπούν, είναι εκεί έξω, και δεν φοβούνται να το πουν και να το δείξουν. Που σε σκέφτονται όπου κι αν είναι. Που σε καταλαβαίνουν με ένα βλέμμα. Και μετά γελάς δυνατά, δίπλα στη θάλασσα, με κρασί και γαρίδες, αδιαφορώντας για τις όποιες διαστάσεις των όποιων πραγμάτων.
Υπάρχει η στιγμή εκείνη, φωτεινή σαν χαϊκού. Που σου τρυπάει τα μάτια. Και για λίγο ασκείς την όρασή σου, εκείνη που σου δόθηκε μια Πέμπτη του Μαρτίου.

Look at the stars
Look how they shine for you
And everything you do
Yeah, they were all yellow