Not a unique snowflake

Όταν γράφω εδώ, το φάντασμα του αναγνώστη μπλέκεται με το δικό μου. Γιατί φάσματα κυκλοφορούν εδώ, εικόνες, εντυπώσεις, που προηγούνται ενός πραγματικού ανθρώπου με σάρκα και οστά. Σάρκα και οστά θα του δώσει ο χρόνος.

Σάρκα και οστά δεν θα σου δώσει το πληκτρολόγιο.

Χτες έριξε μια υπέροχη βροχή που μου πήρε το δαχτυλίδι από το χέρι. Συμβαίνουν αυτά αν το δαχτυλίδι είναι μεγάλο για τον παράμεσο αλλά παρόλα αυτά δίνεις ένα σκασμό λεφτά για να το πάρεις επειδή το ερωτεύτηκες στη βιτρίνα. Γύρισα πίσω τον ίδιο δρόμο μπας και το βρω, αλλά το μόνο που κατάφερα είναι να γίνω πιο πολύ μούσκεμα, ενώ στα ακουστικά έπαιζε το Transparent Things των Fujiya&Miyagi. Το χαμένο δαχτυλίδι πέρασε στη σφαίρα της αιωνιότητας και των μυστικών χρησμών της καθημερινότητας, των μηνυμάτων εκείνων που κάποιος μας στέλνει για να μας πει κάτι (ίσως θέλει να μου πει να σταματήσω να ερωτεύομαι δαχτυλίδια ή να δίνω ένα σκασμό λεφτά για να τα αποκτήσω), απέκτησε μια συμβολική σημασία, έκλεισε έναν κύκλο που άνοιξε την ημέρα της αγοράς του, που ήταν μια ωραία μέρα, ένα Σάββατο πρωί.

Γυρνώντας σπίτι, το μόνο που ήθελα ήταν μια γουλιά κονιάκ πριν κάνω το οτιδήποτε (κι άλλες δυο-τρεις-δέκα γουλιές αργότερα).

Ύστερα χτύπησε το τηλέφωνο, ακούσαμε σ' αγαπώ – το σ' αγαπώ το βλέπεις κιόλας, κι αν μην μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια χτες, δεν φταις εσύ, εσύ με ξέρεις – εκείνο το καλώδιο που ζωγράφισες τουτ τουτ... δεν υπάρχει κανείς από την άλλη. Είναι οι μέρες τέτοιες, που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βλέπεις Χάρι Πότερ στο κρεβάτι, να χαζεύεις τον κόσμο που γεμίζει το μπαρ, να κατεβάζεις μουσική και να διαβάζεις μια ώρα Μουρακάμι την ημέρα – εγγυημένα θα κάνει πέρα τους γιατρούς κάθε είδους και θα φέρει κοντά έναν υπέροχο κόσμο ονείρου, σαν να βλέπεις Ντέιβιντ Λιντς να σκηνοθετεί διηγήματα του Κάφκα, κάθε του λέξη ζυγιασμένη.

And you open the door and you step inside...we're inside our hearts.
Ποιό είναι το happy place μου;

Προσοχή, πτώση δεινοσαύρων.
Μου έλειψαν τα μούτρα σου.

We are the all-singing, all-dancing crap of the world
Το μόνο σίγουρο.

Cortney Tidwell - Don't let stars keep us tangled up

[To remix στον Τουρίστα από τον οποίο έμαθα και το τραγούδι.]

This is your life, good to the last drop