We could be heroes

Πέρσι, τέτοια εποχή, ήμουν στην Πάρο για δέκα μέρες. Δέκα μέρες ξύδια, ξάπλα, μπάνια, πολύ γέλιο, ξύδια (το είπα ήδη ε?), βόλτες...δέκα μέρες γεμάτες φως.
Πήγα με δύο φίλες μου. Με τη μία γίναμε κουμπάρες. Με την άλλη δεν μιλάμε πλέον (όχι, δεν έφταιγαν οι διακοπές, το μετά-τις-διακοπές έφταιγε. Τελικά μάλλον αυτό που λένε για χωρισμούς και διακοπές ισχύει για όλους τους τύπους σχέσεων).

Φέτος, τέτοια εποχή, δεν είμαι στην Πάρο – είμαι, όμως, στην κουμπάρα μου. Καθώς χτες το απόγευμα άρχιζε η βραδιά μου (που έμελλε να τελειώσει πολύ αργά γι’ αυτό και σήμερα κουτουλάω, έχω hangover, αλλά παρόλα αυτά δεν γκρινιάζω), ακούγοντας μουσική στο δρόμο, ένιωσα τόση αγάπη μέσα μου για τους εμφανείς ήρωες της ζωής μου – τους φίλους μου. Ο καθένας είναι τόσο διαφορετικός από τον άλλον, ελάχιστοι γνωρίζονται μεταξύ τους και όλοι μαζί έχουν ένα μόνο κοινό σημείο – την αφεντομουτσουνάρα μου.

Έχω φάει πολλές φορές το κεφάλι μου σε φιλίες. Κι αυτό γιατί, φίλες και φίλοι, οι γυναίκες είναι άτιμη φάρα. Επειδή είμαι γυναίκα δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να το πω. Για την ακρίβεια, ακριβώς επειδή είμαι γυναίκα, δικαιούμαι να το λέω ακόμα περισσότερο. Οι γυναίκες δεν ξέρεις από που θα σου τη φέρουν – το ίδιο ισχύει και για γυναίκες συναδέρφους (άλλο μεγάλο κεφάλαιο). Κάτι θα κάνουν, στο άσχετο, εκεί που κάθεσαι στη γωνιά σου. Προσοχή: ΟΧΙ ΟΛΕΣ! Αλλά έχουν δει πολλά τα (πανέμορφα) μάτια μου. Έχω διαλύσει φιλίες πολλών ετών (12 και άνω) με γυναίκες, ύστερα από πολλή σκέψη και πολύ βλακεία που έφαγα στη μάπα. Έτσι έμαθα ότι δεν κάνουμε πράγματα για να τιμήσουμε το παρελθόν (έλα μωρέ, τόσα χρόνια φίλοι είμαστε, θα σου κάνω και μια μαλακία, σιγά τα λάχανα) αλλά για να αξιώσουμε το μέλλον. Η φιλία (και πολλά άλλα) δεν είναι μνημόσυνο. Είναι ζωντανός οργανισμός. Μεγαλώνεις και εξελίσσεσαι μαζί της και μαζί με τον άλλον. Και θέλει πολύ δουλειά. Αυτό δεν καταλαβαίνουν μερικοί και μπλεκόμαστε.

Ο μακροβιότερος φίλος μου είναι ο Νίκος. Τον γνώρισα στην έκτη δημοτικού και ήταν μίσος από την πρώτη ματιά. Αλληλοβριζόμασταν, εγώ άλλαζα πεζοδρόμιο όταν τον έβλεπα κι αυτός με έθαβε όπου μπορούσε. Τα χρόνια πέρασαν – ο Νίκος είναι η μνήμη μου. Περιμένω να γεράσω μαζί του σαν τους παππούδες του Muppet Show. Ακόμα μαλώνουμε και μάλιστα έντονα κάποιες φορές. Δεν μου αρέσει να μαλώνουμε αλλά από την άλλη με παρηγορεί που δεν με αφήνει να τον θεωρήσω δεδομένο – και το αντίστροφο.

Όσο μεγαλώνω (σιγά μην έλεγα γερνάω) διαπιστώνω ότι είμαι διατεθειμένη για λιγότερους συμβιβασμούς γιατί έμαθα the hard way ότι ο χρόνος είναι κάτι πολύ πολύτιμο και δεν αξίζει να τον χαλάμε με ανθρώπους που μας είναι αδιάφοροι, δηλαδή ούτε κρύο ούτε ζέστη, δεν βαριέσαι. Είναι χάσιμο ενέργειας και όταν έρθει η ώρα να δώσεις αλλού την ενέργειά σου, εκεί που αξίζει, δεν έχεις. Αυτό βέβαια έχει κόστος. Άλλο η κοινωνικότητα κι άλλο η φιλία. Άλλο το βόλεϊ κι άλλο το τρόλεϊ.
Από γυναίκες μου έχουν τύχει διάφορα φρούτα. Η ζηλιάρα (ναι, εμένα ζήλευε – ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί). Η άμα-δεν-έχω-γκόμενο-δεν-υπάρχω-ως-άνθρωπος. Η φοβάμαι-τη-σκιά-μου. Και το καλύτερο. Η γαμώ-και-δέρνω. Η τύπισσα που ευνουχίζει ό,τι κινείται από ανασφάλεια ότι δεν είναι αρκετά καλή. Λες κι αν το παίξεις μουτζαχεντίν, ο άλλος θα σε αγαπήσει περισσότερο. Και πάει κλαίγοντας.

Οι άντρες από την άλλη μεριά, είναι πολύ πιο απλοί (είστε, τρομάρα σας). Και ναι, πιστεύω στη φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών (την έχω κάνει αυτή τη συζήτηση άπειρες φορές). Αν το πράγμα είναι γκομενικό φαίνεται. Και μονόπλευρα γκομενικό να είναι, πάλι φαίνεται κι άρα δεν μιλάμε για φιλία. Εκτός αν τον πιάνεις φίλο/φίλη μέχρι να σου κάτσει. Κι όταν σου κάτσει, του λες «διαλύθηκε μια ωραία φιλία και δεν ξέρω τι να κάνω». Όλα παίζουν....κι αν είναι γκομενικό – γνώμη μου- πες το ντε και μην το ταλανίζεις. Μπαίνεις σε τόσο μπελά να το παίζεις φίλος/φίλη για να έρθει ο άλλος/η άλλη να σου πει για τη νέα του/της κατάκτηση....δε λέει.

Ειδικά φέτος, που ήταν μια μάλλον κουλή χρονιά για μένα, κι από ότι φαίνεται, θα συνεχίσει να είναι μέχρι νεοτέρας, η καρδιά μου πλημμυρίζει από τις φάτσες, τις αγκαλιές και το δίχτυ ασφαλείας που ο καλός Βούδας έφερε στο δρόμο μου. Με βοηθάτε τόσο πολύ, όσο δεν ξέρετε. Νιώθω λιγότερο δυσλειτουργική, λιγότερο μόνη (μιας και νιώθω συνήθως μόνη, το λιγότερο μόνη είναι πολύ καλό για μένα). Και χτες το βράδυ, στον καναπέ, που δίπλα έπαιζαν τάβλι κι εμείς αδειάσαμε το μπουκάλι κρασί, ένιωσα για άλλη μια φορά τις διαστάσεις των πραγμάτων. Όπως και τόσες φορές μέσα στο καλοκαίρι.

Γι’ αυτό, αν με διαβάζετε ρεμάλια (όλοι είστε ρεμάλια, ξέρω τι λέω), να ξέρετε ότι σας αγαπώ πολύ (εγώ και η Αλιφέρη) όλους σας και σας ευχαριστώ που με δέχεστε όπως είμαι (κι εγώ σας δέχομαι βέβαια, οπότε είμαστε πάτσι ;-)

Ακούγοντας Afghan Whigs - 1965
Smiths – Meat is Murder