There will never be a better time

Δεν μου αρέσουν οι Κυριακές. Ψέματα να πω;
Σχολικό σύνδρομο. Όταν ήμουν μικρή, οι πρώτες νότες από τη μουσικούλα της Αθλητικής Κυριακής (που έβλεπα, εννοείται) σηματοδοτούσαν το τελεσίδικο της Δευτέρας.
Κάποιος που με ξέρει εξ αντανακλάσεως, ξέροντας προφανώς ότι οι εμμονές θέλουν τροφή για να συντηρηθούν και να διατηρηθούν ως τέτοιες, μου έγραψε ένα compilation με Smiths. Ένα από εκείνα τα cd που θέλεις να τα κοιτάς, πανέμορφο, με το θολό εξωφυλλάκι του, φτιαγμένο με προσοχή. Όπου το Reel around the fountain ακολουθείται από το Rubber ring και καπάκι Sheila take a bow. Never had no one ever – εκεί πατάς το skip εκτός αν γουστάρεις τα κινέζικα βασανιστήρια.
Αλλά οι εμμονές δεν σε ρωτάνε. Το ξέρεις κι εσύ, όταν μου στέλνεις μηνύματα μέσα στη νύχτα. Το ξέρω κι εγώ, που σου απαντώ μέσα στη νύχτα.
Μερικά πράγματα τα ήθελα κάποτε. Τα έφαγα αμάσητα κι έκανα χρόνια να τα χωνέψω. Κι είπα κάποια στιγμή: ευχαριστώ, δεν θα πάρω άλλο. Να μασήσω και να φτύσω, αλλά αμάσητα δεν γίνεται. Ενώ έτσι, φτύνεις τα κουκούτσια και δεν σου κάθονται στο λαιμό. Τα φτύνεις στα μούτρα του άλλου. Αλλού να τα φυτέψεις, να φυτρώσουν τα σαρκοφάγα δεντράκια σου, αλά μαγαζάκι του τρόμου. Οι δικές μου σάρκες έκαναν απόσβεση. Δώσαμε ρε παιδάκι μου.
Τώρα δεν τα ξαναθέλω. Σε θυμάμαι – πάντα. Αυτά που ζήσαμε (πέρασαν χρόνια), ακατανόητα ακόμα και για μένα. Αλλά με θωράκισαν. Μη βιαστείς να πεις ότι μου έκανες καλό. Πως ό,τι έγινε ήταν για το καλό μου. Για το δικό σου καλό ήταν – καλό είναι αυτό που είναι καλό για εμάς. Το δικό μου καλό ήταν δική μου υπόθεση. Και είναι ακόμα. Γι’αυτό σε θυμάμαι. Γιατί δεν κρυφτήκαμε. Τουλάχιστον όχι πίσω από το δάχτυλό μας. Ίσως από πράγματα που είχαμε πρόχειρα τότε – εσύ είχες πολλά, εγώ μόνο τη διαφάνειά μου. Τη γυάλα μου. Ράγισε η ρημάδα κι έτσι βρέθηκα στον ωκεανό. Και μου καλάρεσε, ξέρεις. Τη βρίσκω με τα σκυλόψαρα και τους καρχαρίες. Ίσως γιατί μπορώ να γίνω κι εγώ ένα από αυτά.
Όχι ότι θέλω άλλα. Τα ίδια θέλω, με άλλο τρόπο. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, που λένε. Εκεί τα χαλάμε συνήθως. Πως το λένε πολιτισμένα; Ασυμφωνία χαρακτήρων. Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Ίδια κι εγώ αλλά μη ίδια. Το μη ίδιο είναι άλλο; Σοφιστείες. Να περνάμε την ώρα μας, κάνοντας ότι δεν ξέρουμε την απάντηση. Γιατί την ξέρουμε. Κι εγώ την ξέρω. Μπροστά μου είναι τόσο καιρό. Μην κοιτάς που επικαλούμαι μυωπία. Τριγύρω προβλεψιμότητα. Κι εγώ γουστάρω kinder έκπληξη. Απλά.
Λίγα πράγματα έχουν γούστο πλέον. Η βεράντα που είμαι ακόμα παιδί. Ο ήλιος να πέφτει κι εσύ να οδηγείς. Να είσαι ο μάρτυράς μου εδώ. Κι εγώ ο δικός σου. Δική μας η στιγμή που παραγγέλνουμε τις πρώτες μπύρες. Μοχιτομαχίες (το σκορ υπέρ μου). Κουβέντες που είναι πολύ καθαρές για να τις ξεχάσω. Συνομωσίες όχι του σύμπαντος (άστο εκεί που κάθεται το κακόμοιρο), αλλά δικές μας. Βλέμματα που δεν παλινδρομούν, δεν λοξοδρομούν. Ευθεία ή τίποτα. Και έτσι ξαφνικά, όπως γίνονται όλα (ή έτσι λέμε), φώτισε και το χτεσινό βράδι μια μεγάλη αγκαλιά, κι εσένα δίπλα μου, για τα καλύτερα. Ευτυχώς...Γιατί μου αρέσει πολύ να γελάμε πολύ δυνατά στη μέση της λεωφόρου. Μου αρέσει πολύ να με αγκαλιάζεις σφιχτά. Μου αρέσει πολύ να κάθεσαι απέναντί μου στο κρεβάτι και να με δέχεσαι όπως είμαι.
Ό,τι κι αν είμαι, ανά πάσα στιγμή.

Υ.Γ. Όχι, το Everyday is like Sunday δεν είναι μελαγχολικό τραγούδι. Αλλά σήμερα μου ταίριαζαν οι Sisters of Mercy, οι Queens of the Stone Age, και το Slippery People των Talking Heads.

There’s truth in everything
There’s truth in lies
With all this knowledge
I think I’m gonna be wise