Erase and rewind

Εκεί που έπινα μπύρες με τον Αδερφή και τη Λουκρητία στο Μπρίκι, αυθόρμητα μου ήρθε και είπα “θέλω να σταματήσω το μπλογκ”.
Φαντάζομαι είναι κάτι που όλοι οι μπλόγκερς το έχουν σκεφτεί. Είναι σαν να θες να κόψεις το τσιγάρο.
Το τσιγάρο βέβαια δεν θέλω να το κόψω. Γιατί αν ήθελα θα το έκοβα. Τώρα που το σκέφτομαι, έχουν περάσει περίπου 16 χρόνια από τότε που άναψα εκείνο το πρώτο τσιγάρο στην τραπεζαρία μας, μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο.
Το έχω συζητήσει επίσης αρκετές φορές με τον Αδερφή (που τι φταίει ο δόλιος να είναι φίλος μου) αλλά και με άλλους άτυχους συνανθρώπους μου.
Το τελευταίο διάστημα νιώθω να λογοκρίνομαι. Η λογοκρισία δεν είναι τόσο εξωγενής όσο είναι εσωτερική. Ασκώ τις αντοχές μου.
Θα μου πεις, έτσι κι αλλιώς, σιγά ποιος σε καταλαβαίνει κοριτσάκι μου με τις κουλαμάρες που γράφεις. Ούτε οι φίλοι σου δεν σε καταλαβαίνουν. Δευτερεύον αυτό. Δεν με απασχόλησε ποτέ.
Όπως έχω πει και σε προηγούμενους λόγους μου, δεν γράφω για να με καταλάβουν, αλλά για να καταλάβω εγώ τον εαυτό μου (ανεπιτυχείς προσπάθειες, αλλά πρέπει να τις κάνω). Το γιατί γράφω ενώπιον κοινού, είναι ένα θέμα που άπτεται του ψώνιου μου και της διαστροφής μου και δεν είναι της παρούσης. Η Λουκρητία μου είπε να προσέξω όλη αυτή την εσωστρέφεια (είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα). Εγώ ξέρω ότι μόνο η φασολάδα κάνει κακό (και αυτή όχι πάντα) και όχι η εσωστρέφεια.
Όλοι εδώ μέσα έχουμε μια περσόνα. Ή μια εικόνα, αν σε χαλάει η περσόνα και σου φαίνεται βαριά σαν έννοια. Τη δημιουργήσαμε μπαίνοντας και μετά, θέλοντας και μη, τη συντηρήσαμε και τη συντηρούμε. Αλλιώς την άρχισα ξεκινώντας κι αλλού έχει φτάσει τώρα. Στο μεταξύ έχουν υπάρξει μεσολαβήσεις, προβολές, αντικατοπτρισμοί, προσδοκίες, φαντασιώσεις, απαιτήσεις, αξιώσεις. Δεν έχει απαραίτητα να κάνει με το ποιοι είμαστε στον έξω κόσμο.
Γιατί εδώ δεν είναι ο έξω κόσμος. Δεν είναι, όμως, ούτε ο έσω κόσμος. Είναι μια γωνία που βρήκαμε να πούμε το κομμάτι μας, όποιο κι αν είναι αυτό, και που τελικά, την έχουν βρει κι άλλοι τόσοι, με αποτέλεσμα να μην είμαστε τόσο μόνοι όσο θα θέλαμε. Ή που δεν θα θέλαμε, γιατί δεν είσαι ποτέ μόνος στο διαδίκτυο. Και όλοι έχουμε επιλέξει να γράφουμε εδώ, για τον οποιονδήποτε λόγο. Για επιβεβαίωση, κυρίως. Ότι δεν είμαστε μόνοι.
Μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι το μπλόγκιν είναι μια νέα μορφή performance. Είσαι μπροστά σε κοινό, υπάρχει διάδραση, υπάρχει η γέννηση ενός τύπου καλλιτεχνικής έκφρασης, κάτι θες να πεις...κι αυτό που λες επηρεάζεται από το ποιος σε βλέπει. Μόνο που είμαστε και η τσόχα και το κογιότ. Εξημερώνουμε τον εαυτό μας.
Ο υποκριτής αναγνώστης, ο όμοιος και αδερφός μας, είναι εκεί για να μας διαβάσει, να εμφανιστεί στο counter, να αφήσει το σχόλιο, να στείλει ένα μέιλ, να μας επιβεβαιώσει, να δώσει εκείνη τη νιτσεϊκή σχεδόν κατάφαση. Είναι εκεί ακόμα και για να μας γνωρίσει από κοντά, αν το θελήσουμε.
Αυτό έχει γίνει, πολλάκις με πολλούς. Γνωριζόμαστε οι περισσότεροι (μην πω παραγνωριζόμαστε). Και τι καταλάβαμε;
Πολλά. Και τίποτα. Κάποιων τα συμπεράσματα καταρρίφθηκαν, άλλων επιβεβαιώθηκαν, υπάρχουν εκπλήξεις και τραγικές προβλεψιμότητες, όπως συμβαίνει συνήθως. Δεν υπάρχει λοιπόν μυστήριο. Μην κοιτάς που πασχίζουμε να το δημιουργήσουμε. Αυτό είναι και το νόημα της αιτιατικής και του παρατατικού, του χρόνου της αφήγησης και της γοητείας.
Κανένα μυστήριο: δεν προλαβαίνω να σιδερώσω, έχω βαρεθεί να πληρώνω λογαριασμούς και να κάνω προσθαφαιρέσεις.
Ψάχνω καιρό να βρω κάτι που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον στα μπλογκς και δεν μπορώ. Νομίζω έχω βαρεθεί και τον εαυτό μου εδώ μέσα.
Όχι ότι περιμένω τίποτα τραγικά ενδιαφέρον να συμβεί. Όποιος έχει αντέξει να δει για πάνω από 2 λεπτά δελτία ειδήσεων, ξέρει ότι δεν υπάρχει πια τίποτα ενδιαφέρον. Ίσως μόνο στο δελτίο του Σταρ που σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις σε μια άλλη χώρα. Και μιας και πουθενά δεν υπάρχει παρθενογένεση, το ενδιαφέρον θα είναι στον τρόπο που θα πεις κάτι και όχι σε αυτό που θα πεις.
Η Μανταλένα έγραψε κάπου σε μια συζήτηση στου Μακ: και μόνο ο χρόνος δείχνει αν κάποιος blogger έχει κάτι να πει ή όχι.
Και ερωτώ κύριε πρόεδρε: να πει κάτι σε σχέση με τι;
Με τον εαυτό του; με τη ζωή; με το μπλόγκιν; με τη γραφή; με την πολιτική; με γενικώς;
Καμιά φορά νομίζω ότι είμαστε περιφερόμενες εσωστρέφειες που συναναστρέφονται (για άγνωστο λόγο) η μία την άλλη, λες και όλες μαζί θα κάνουμε μια εξωστρέφεια. Μόνο που ο αυτισμός και η εσωστρέφεια μπορεί να είναι και 20 άτομα μαζεμένα, που περιχαρακώνονται στον χώρο που ορίζουν τα χέρια τους σε έκταση ενώ αγκαλιάζονται.

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι οι φίλοι μου είναι οι τελευταίοι λογικοί (μάλλον παράλογοι σε αντεστραμμένη λογική) άνθρωποι αν όχι του πλανήτη, σίγουρα της πόλης. Βέβαια όλοι το ίδιο θα πουν για τους δικούς τους φίλους – αν αυτό ίσχυε, γιατί κυκλοφορούν τόσοι μαλάκες εκεί έξω; Πόσες γρατσουνιές να κάνεις στα γόνατα, πόσες αγκωνιές να ρίξεις, για πόσο να είσαι σε εγρήγορση ακόμα και χωρίς καφέ;

Χτες το βράδι, έξω από το παράθυρο, μικρά πράσινα φύλλα ενός άγνωστου φυτού φαίνονταν από το τζάμι να ριγούν στο κρύο. Δεν τα έβλεπες γιατί μου μίλαγες και το τζάμι ήταν πίσω σου. Βεβαιώνουμε μεταξύ μας μια μοναξιά που δεν έχει να κάνει με των άλλων ούτε έχει τίποτα ρομαντικό, αυτάρεσκο, μεγαλειώδες, υπερφίαλο ή ανώτερο. Είναι κάτι διαφορετικό.
Είναι αυτό που μας κάνει είτε να τρέχουμε στα καταφύγιά μας είτε να τα καταστρέφουμε ολοσχερώς, σχεδόν με την ίδια ταχύτητα.

Όλοι έχουμε ρόλους, μου λες. Ναι, αλλά εμένα μάλλον τώρα με χαλάει η διανομή.
Ακόμα κι αν φταίω για τη συγκεκριμένη, πρέπει να την αμφισβητήσω.

Baby you said
watch my head about it
my head about it
oh, no kidding

Παρόλα αυτά, ευχαριστώ για τα λουλούδια.