Your shins are skinned again
Τα ακροδάχτυλα, την ώρα που ο ήλιος πέφτει, ακροδάχτυλα για τα οποία αξίζει να γραφτούν σονέτα.
Η απαισιοδοξία και η ειλικρίνεια, και το γέλιο λίγο πριν την απελπισία και τις καρέκλες στην πολύ μικρή μου βεράντα που χωράει όμως όλο τον κόσμο μας σε δέκα λέξεις και δύο μπύρες και όλες μας τις απογοητεύσεις που μεμιάς μετατρέπονται σε επαναγητεύσεις από όσους αγαπάμε και μας αγαπούν.
Εκεί θα κρυφτεί όλη η γοητεία ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια κανένα μυστήριο. Στα βλέμματα και τις χειρονομίες των αγαπημένων μας. Στα υποκοριστικά και τα συνθηματικά.
Στα δυνατά γέλια του πρωινού, εκείνα που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και με κάνουν να γελάω μόνη μου στην αποβάθρα επειδή θυμάμαι αυτά που λέγαμε.
Εκεί που μου κρατάς το χέρι.
Κάθε φορά συνειδητοποιώ πόσο σπουδαία είναι η μέρα αυτή, που κρατάει, που μας κρατάει.
- Μα εγώ θεωρούσα το θέμα λήξαν.
- Προφανώς δεν είναι λήξαν. Είναι μάλλον μπήξαν.
- Τώρα που το λες, είναι δείξαν και μπήξαν.
[πραγματικός διάλογος στην Κηφισίας]
Πριν περίπου ένα χρόνο έκανα μια σημαντική κίνηση που θα άλλαζε σε πάρα πολλά τη ζωή μου - ίσως σε περισσότερα απ' όσα νόμιζα ή μπορούσα να κουμαντάρω. Άξιζε τον κόπο, ακόμα και αν κάποιες φορές δυσκολεύτηκα πολύ. Τον αξίζει ακόμα, γιατί η διαύγεια που μου χαρίζει, με γειώνει. Όλα έχουν μια διάσταση πολύ πραγματική, ακόμα και η πιο φαινομενικά παράταιρη ονειροπόληση, βρίσκει τη θέση της δίπλα στους λογαριασμούς, τις προθεσμίες, την μπουγάδα. Δύσκολη η ζωή της εργαζόμενης διανοήτριας με το κληρονομικό χάρισμα.
Μπαρδόν, σου έσπασα τη σαπουνόφουσκα; Όχι αγάπη μου, δεν κάνω επαναλήψεις τον Χάιντεγκερ τις Κυριακές (ή οποιαδήποτε άλλη μέρα). Δεν τον συμπαθώ και ιδιαίτερα τον Χάιντεγκερ έτσι κι αλλιώς.
Έρχεται κάποια στιγμή που τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση πια. Εκείνη η στιγμή είναι που βαράει για μένα τον συναγερμό. Το βλέπω και γύρω μου, συνέχεια λέμε “έλα μωρέ, έτσι είναι, τι περιμένεις;” Μα περιμένω! Και περιμένω και ενίοτε απαιτώ, και ελπίζω και προσδοκώ, και θέλω και επιθυμώ. Αν δεν περιμένεις, τι σε κρατάει; Υπάρχει αυτή η παραίτηση για τα πράγματα και τους ανθρώπους, ότι έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο που τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήξει, τουλάχιστον όχι ευχάριστα. Όλα είναι αναμενόμενα, η αγένεια, η έλλειψη τρόπων, η έλλειψη αξιοπρέπειας, η δειλία, η μαλακία, η σιωπή, τα μισόλογα, το κουτσομπολιό, “έτσι είναι”, γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι.
Και για πόσο θα με ενοχλούν ακόμα συμπεριφορές και πράγματα που έχω ξαναζήσει; δεν θα έπρεπε να έχω συνηθίσει; Τι να συνηθίσω; όλο αυτό;
Να μου λείπει.
Ο υπολογιστής μου φέρνει πονοκέφαλο.
Και κάποιοι άνθρωποι επίσης.
Αλλά αρνούμαι να παίρνω ντεπόν τόσο εύκολα.
Κάποια στιγμή αυτό που είμαστε στρέφεται εναντίον μας. Ορίζουμε κάτι ως ανώτερο και κάτι ως κατώτερο μπας και έχουμε με κάτι να ασχολούμαστε. Γιατί το έχουμε ανάγκη. Ακόμα κι αν αυτό με το οποίο ασχολούμαστε είναι μια βλακεία και μισή, ακόμα κι αν οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τις βλακείες και μισές.
Μερικοί περιμένουν από μένα να είμαι ο ανώτερος άνθρωπος. Ο καλύτερος. Αν με ορίζουν ως τέτοιο σε σύγκριση με τον εαυτό τους, αυτό μάλλον τους κάνει χειρότερους –σίγουρα από μένα, αν όχι και από κάποιον άλλον. Να μια παγίδα της σκέψης που πέφτεις χωρίς αναπνευστήρα.
Φταίω, όμως, κι εγώ.
Που δεν όρισα τον εαυτό μου σε σύγκριση με κάτι άλλο. Που κάνω ζιγκ ζαγκ στα δίπολα, μη με βρουν ξώφαλτσα.
Που δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, που ήταν ο πάτος.
Όλα είναι θέμα σωστού χρόνου.
Και να πεις ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα χόμπι. Ένα σωρό.
Φαίνεται ότι το αγαπημένο μας χόμπι είναι οι άλλοι. Κάποιου την προσοχή πρέπει να τραβήξουμε. Με κάποιο τρόπο πρέπει να αφήσουμε το στίγμα μας, έστω κι αρνητικό.
Και μετά απλώς βαριέμαι. Δεν είναι τέλειο αυτό το επιχείρημα; Βαριέμαι. Γι' αυτό.
Ούτε αναλύσεις ούτε ψυχαναλύσεις (και μάλιστα δωρεάν) ούτε τίποτα. Απλώς βαριέμαι. Ζήτω η νεωτερικότητα.
Αν πέσει ένα δέντρο στο δάσος και δεν το ακούσει κανείς, έχει όντως πέσει το δέντρο;
Κάπως έτσι είναι το πράγμα.
Πρωί 9 η ώρα στην Αλεξάνδρας, κάποιος κατέβασε τα παντελόνια του, τα σώβρακά του και κατούρησε μπροστά στην ταμπέλα της Craft. Τριγύρω του πέρναγαν οι βιαστικοί περαστικοί που σίγουρα ήταν περίεργοι για αυτό που συνέβαινε αλλά ακόμα πιο σίγουρα θα είχαν να πάνε κάπου και θα είχαν αργήσει. Αρκέστηκαν σε διακριτικά βλέμματα μέσα από τα γυαλιά ηλίου. Νέα Υόρκη γίναμε.
Κάτω ο φασισμός της φράντζας, της περιστεροφωλιάς που λέγεται χτένισμα, του λαχανί. Είναι λες και βγήκαν από το Village of the Damned. Ας βγει κάποιος από αυτούς που ακολουθούν και παρακολουθούν αυτά τα κοριτσάκια κι ας τους πει πόσο κακόγουστο είναι. Μήπως και σταματήσουν δηλαδή.
Δύο αγόρια απέναντί μου στο μετρό κουβέντιαζαν για τον Κάφκα. Ο ένας κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να εντοπίσω τι ακριβώς. Κάπου τον είχα ξαναδεί. Τέλος πάντων, μέσα μου σκέφτηκα «Χα, αυτό πρέπει να σου το πω μπας και σταματήσεις το δούλεμα».
Μια βόλτα στα blogs αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν υπάρχει σωτηρία, ο σπόρος του σατανά ήρθε και ζει ανάμεσά μας και πρέπει να ψάξουμε έναν παπά για ομαδικό εξορκισμό. Τι να πρωτοθυμηθώ (για σένα, όμορφο χωριό);
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και κυρίως για ποιο λόγο. Εδώ δεν μιλάμε για ψευδοσυγκρουσιακότητα (πες το γρήγορα 3 φορές) αλλά για κανονική μονομαχία στο Ελ Πάσο (ή στο El Password). Την αιτία την έχουμε καταλάβει; Υπάρχει; Υπάρχει κάτι πέρα από την ανθρώπινη φύση; Και μη μου αρχίσεις τα ανθρωπιστικά και τις αξίες του Διαφωτισμού, γιατί θα σε βάλω να διαβάσεις Ντε Σαντ μέχρι να σε πιάσει αναγούλα και Νίτσε μέχρι να σου ανέβει η μυωπία 2 βαθμούς σε κάθε μάτι.
Τι νομίζουμε ότι κάνουμε; Μήπως κουνήθηκε ο άξονας της γης και δεν το πήραμε χαμπάρι; Τέτοια επιρροή οι μπλόγκερς στο ιστορικό γίγνεσθαι;
Ποιος να τό λεγε.
Ρητό του μήνα: Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η πουτανιά φτιασίδι.
Like a windswept trail
The Lisps - Pepper Spray
(Thank you H2o)
and it really makes me wonder if I ever gave a fuck about you
(ελαφράδα)
Hay un son - Orishas
Η απαισιοδοξία και η ειλικρίνεια, και το γέλιο λίγο πριν την απελπισία και τις καρέκλες στην πολύ μικρή μου βεράντα που χωράει όμως όλο τον κόσμο μας σε δέκα λέξεις και δύο μπύρες και όλες μας τις απογοητεύσεις που μεμιάς μετατρέπονται σε επαναγητεύσεις από όσους αγαπάμε και μας αγαπούν.
Εκεί θα κρυφτεί όλη η γοητεία ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια κανένα μυστήριο. Στα βλέμματα και τις χειρονομίες των αγαπημένων μας. Στα υποκοριστικά και τα συνθηματικά.
Στα δυνατά γέλια του πρωινού, εκείνα που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και με κάνουν να γελάω μόνη μου στην αποβάθρα επειδή θυμάμαι αυτά που λέγαμε.
Εκεί που μου κρατάς το χέρι.
Κάθε φορά συνειδητοποιώ πόσο σπουδαία είναι η μέρα αυτή, που κρατάει, που μας κρατάει.
- Μα εγώ θεωρούσα το θέμα λήξαν.
- Προφανώς δεν είναι λήξαν. Είναι μάλλον μπήξαν.
- Τώρα που το λες, είναι δείξαν και μπήξαν.
[πραγματικός διάλογος στην Κηφισίας]
Πριν περίπου ένα χρόνο έκανα μια σημαντική κίνηση που θα άλλαζε σε πάρα πολλά τη ζωή μου - ίσως σε περισσότερα απ' όσα νόμιζα ή μπορούσα να κουμαντάρω. Άξιζε τον κόπο, ακόμα και αν κάποιες φορές δυσκολεύτηκα πολύ. Τον αξίζει ακόμα, γιατί η διαύγεια που μου χαρίζει, με γειώνει. Όλα έχουν μια διάσταση πολύ πραγματική, ακόμα και η πιο φαινομενικά παράταιρη ονειροπόληση, βρίσκει τη θέση της δίπλα στους λογαριασμούς, τις προθεσμίες, την μπουγάδα. Δύσκολη η ζωή της εργαζόμενης διανοήτριας με το κληρονομικό χάρισμα.
Μπαρδόν, σου έσπασα τη σαπουνόφουσκα; Όχι αγάπη μου, δεν κάνω επαναλήψεις τον Χάιντεγκερ τις Κυριακές (ή οποιαδήποτε άλλη μέρα). Δεν τον συμπαθώ και ιδιαίτερα τον Χάιντεγκερ έτσι κι αλλιώς.
Έρχεται κάποια στιγμή που τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση πια. Εκείνη η στιγμή είναι που βαράει για μένα τον συναγερμό. Το βλέπω και γύρω μου, συνέχεια λέμε “έλα μωρέ, έτσι είναι, τι περιμένεις;” Μα περιμένω! Και περιμένω και ενίοτε απαιτώ, και ελπίζω και προσδοκώ, και θέλω και επιθυμώ. Αν δεν περιμένεις, τι σε κρατάει; Υπάρχει αυτή η παραίτηση για τα πράγματα και τους ανθρώπους, ότι έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο που τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήξει, τουλάχιστον όχι ευχάριστα. Όλα είναι αναμενόμενα, η αγένεια, η έλλειψη τρόπων, η έλλειψη αξιοπρέπειας, η δειλία, η μαλακία, η σιωπή, τα μισόλογα, το κουτσομπολιό, “έτσι είναι”, γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι.
Και για πόσο θα με ενοχλούν ακόμα συμπεριφορές και πράγματα που έχω ξαναζήσει; δεν θα έπρεπε να έχω συνηθίσει; Τι να συνηθίσω; όλο αυτό;
Να μου λείπει.
Ο υπολογιστής μου φέρνει πονοκέφαλο.
Και κάποιοι άνθρωποι επίσης.
Αλλά αρνούμαι να παίρνω ντεπόν τόσο εύκολα.
Κάποια στιγμή αυτό που είμαστε στρέφεται εναντίον μας. Ορίζουμε κάτι ως ανώτερο και κάτι ως κατώτερο μπας και έχουμε με κάτι να ασχολούμαστε. Γιατί το έχουμε ανάγκη. Ακόμα κι αν αυτό με το οποίο ασχολούμαστε είναι μια βλακεία και μισή, ακόμα κι αν οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τις βλακείες και μισές.
Μερικοί περιμένουν από μένα να είμαι ο ανώτερος άνθρωπος. Ο καλύτερος. Αν με ορίζουν ως τέτοιο σε σύγκριση με τον εαυτό τους, αυτό μάλλον τους κάνει χειρότερους –σίγουρα από μένα, αν όχι και από κάποιον άλλον. Να μια παγίδα της σκέψης που πέφτεις χωρίς αναπνευστήρα.
Φταίω, όμως, κι εγώ.
Που δεν όρισα τον εαυτό μου σε σύγκριση με κάτι άλλο. Που κάνω ζιγκ ζαγκ στα δίπολα, μη με βρουν ξώφαλτσα.
Που δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, που ήταν ο πάτος.
Όλα είναι θέμα σωστού χρόνου.
Και να πεις ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα χόμπι. Ένα σωρό.
Φαίνεται ότι το αγαπημένο μας χόμπι είναι οι άλλοι. Κάποιου την προσοχή πρέπει να τραβήξουμε. Με κάποιο τρόπο πρέπει να αφήσουμε το στίγμα μας, έστω κι αρνητικό.
Και μετά απλώς βαριέμαι. Δεν είναι τέλειο αυτό το επιχείρημα; Βαριέμαι. Γι' αυτό.
Ούτε αναλύσεις ούτε ψυχαναλύσεις (και μάλιστα δωρεάν) ούτε τίποτα. Απλώς βαριέμαι. Ζήτω η νεωτερικότητα.
Αν πέσει ένα δέντρο στο δάσος και δεν το ακούσει κανείς, έχει όντως πέσει το δέντρο;
Κάπως έτσι είναι το πράγμα.
Πρωί 9 η ώρα στην Αλεξάνδρας, κάποιος κατέβασε τα παντελόνια του, τα σώβρακά του και κατούρησε μπροστά στην ταμπέλα της Craft. Τριγύρω του πέρναγαν οι βιαστικοί περαστικοί που σίγουρα ήταν περίεργοι για αυτό που συνέβαινε αλλά ακόμα πιο σίγουρα θα είχαν να πάνε κάπου και θα είχαν αργήσει. Αρκέστηκαν σε διακριτικά βλέμματα μέσα από τα γυαλιά ηλίου. Νέα Υόρκη γίναμε.
Κάτω ο φασισμός της φράντζας, της περιστεροφωλιάς που λέγεται χτένισμα, του λαχανί. Είναι λες και βγήκαν από το Village of the Damned. Ας βγει κάποιος από αυτούς που ακολουθούν και παρακολουθούν αυτά τα κοριτσάκια κι ας τους πει πόσο κακόγουστο είναι. Μήπως και σταματήσουν δηλαδή.
Δύο αγόρια απέναντί μου στο μετρό κουβέντιαζαν για τον Κάφκα. Ο ένας κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να εντοπίσω τι ακριβώς. Κάπου τον είχα ξαναδεί. Τέλος πάντων, μέσα μου σκέφτηκα «Χα, αυτό πρέπει να σου το πω μπας και σταματήσεις το δούλεμα».
Μια βόλτα στα blogs αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν υπάρχει σωτηρία, ο σπόρος του σατανά ήρθε και ζει ανάμεσά μας και πρέπει να ψάξουμε έναν παπά για ομαδικό εξορκισμό. Τι να πρωτοθυμηθώ (για σένα, όμορφο χωριό);
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και κυρίως για ποιο λόγο. Εδώ δεν μιλάμε για ψευδοσυγκρουσιακότητα (πες το γρήγορα 3 φορές) αλλά για κανονική μονομαχία στο Ελ Πάσο (ή στο El Password). Την αιτία την έχουμε καταλάβει; Υπάρχει; Υπάρχει κάτι πέρα από την ανθρώπινη φύση; Και μη μου αρχίσεις τα ανθρωπιστικά και τις αξίες του Διαφωτισμού, γιατί θα σε βάλω να διαβάσεις Ντε Σαντ μέχρι να σε πιάσει αναγούλα και Νίτσε μέχρι να σου ανέβει η μυωπία 2 βαθμούς σε κάθε μάτι.
Τι νομίζουμε ότι κάνουμε; Μήπως κουνήθηκε ο άξονας της γης και δεν το πήραμε χαμπάρι; Τέτοια επιρροή οι μπλόγκερς στο ιστορικό γίγνεσθαι;
Ποιος να τό λεγε.
Ρητό του μήνα: Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η πουτανιά φτιασίδι.
Like a windswept trail
The Lisps - Pepper Spray
(Thank you H2o)
and it really makes me wonder if I ever gave a fuck about you
(ελαφράδα)
Hay un son - Orishas
posted by Μαρκησία του Ο. at 2:38 μ.μ.
<< Home