κίτρινη επιτάχυνση, πράσινη κατάληξη

Καμιά φορά νομίζω ότι όλα μου τα παιδικά χρόνια είναι εκείνος ο δρόμος, από το σπίτι στην παραλία, με ενδιάμεση στάση τα σπίτια των φίλων, για να πάμε όλοι μαζί για μπάνιο. Τώρα κοιτάζω στα μάτια των παιδιών τους ενώ οι γονείς μας φθίνουν. Και όλοι είναι ανήμποροι μπροστά στη φθορά.

Χαμένη στη μετάφραση και χαμένη γενικώς, κολυμπώντας σε γνώσεις που θα ξεχάσω την επόμενη μέρα (ή ίσως και όχι), είμαι σίγουρη ότι κανείς μας δεν έχει αλλάξει στην ουσία του από τότε που παίζαμε ρακέτες. Και όχι επειδή μόνη πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια, αλλά επειδή αυτός ο άξονας όσες κλωτσιές και να δεχτεί, δεν κουνιέται και πολύ. Βάσει αυτού λειτουργούμε συνήθως, είναι το ένστικτό μας που, χωρίς να είναι αλάθητο πάντα, είναι σίγουρα ένας καλός σύμβουλος. Ο δικός μου άξονας διατηρεί την παιδική του αποστροφή για τυπικές συμπεριφορές που ξέρει ότι δεν πρόκεται να συντηρήσει.

Δεν αντέχω τους δρόμους χωρίς τα ακουστικά (δράμα να έχω ξεχάσει να φορτίσω το i-pod). Η σιωπή του μετρό καλύπτεται από εξαναγκασμένα βλέμματα και ιστορίες που σε σπρώχνουν για να κατέβουν.

Χρειάστηκαν πολλά βράδια και ένα επιβλητικό τηλεφώνημα για να καταλάβω ότι κλωτσάω όσο και οι άλλοι, ίσως και περισσότερο. Και με έναν τρόπο που καθώς φαίνεται, είναι μάλλον κατηγορηματικός και δεν το είχα πάρει καν είδηση.

Υπάρχει, όμως, αυτό που δεν ρωτά, ο καναπές σου αργά το βράδι, να γελάμε με τα ίδια αστεία, να κάνουμε βόλτες, να δεχόμαστε τη φάπα των νέων της συμμορίας, το απομεσήμερο στο Γκάζι, τα καθημερινά τηλέφωνα, ο βιαστικός καφές στα Εξάρχεια, οι αρνήσεις που γρατσουνάνε τις καταφάσεις, η κούραση, το βουνό πραγμάτων κι εκείνη η γωνιά που δεν είναι κανενός άλλου.




Μαθαίνοντας από νωρίς το κόστος μιας επιλογής, δεν σημαίνει ότι αυτή γίνεται λιγότερο εύκολη. Ούτε ότι το συνηθίζεις. Είναι, όμως, τόσο σημαντικό να παραμένεις σταθερός. Όχι για να κερδίσεις κανένα στοίχημα ή για να δείξεις απλά ότι μπορείς να το κάνεις. Απλά επειδή είναι. Και το καταλαβαίνεις πολύ αργότερα.

Όσο κι αν μου λείψεις που θα φύγεις, κυρίως είμαι περήφανη για σένα.



Σε είδα στον ύπνο μου. Είχαμε πάει βόλτα, κάπου στη θάλασσα. Είχαμε περάσει τη μέρα μαζί. Θυμάμαι τα μαλλιά σου στον αέρα. Κατάμαυρα και μακριά. Όταν ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε, σε αγκάλιασα και έκλαιγα. Κι εσύ μου είπες "πως κάνεις έτσι; δεν πάω τόσο μακριά". Και γέλασες. Σαν να πήγαινες δηλαδή εκεί που είσαι τώρα, και να ξαναγύριζες κάποτε για να πάμε μια βόλτα μαζί. Αλλά ήξερα ότι δεν θα ξανάρθεις.

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και μου λείπεις πολύ. Δεν θέλω να συνηθίσω την απουσία σου.


the very last resort