Αντίο, δρόμοι του Βερολίνου

Μαρκησία and Jackie do Berlin
οδηγός επιβίωσης την εποχή της καπνοαπαγόρευσης


Sprechen sie Deutch?
Ε...όχι. Εντάξει, τα γερμανικά μου ξέφυγαν, δεν μου άρεσαν και ποτέ, αν και τώρα το ξανασκέφτομαι. Δεν υπάρχει βέβαια πρόβλημα, μιλάνε όλοι αγγλικά. Οταν σου πουν "Δεν μιλάω πολύ καλά", εννοούν ότι δεν είναι τόσο καλά ώστε να σου αναλύσουν τη συνεισφορά της Σχολής της Φρανκφούρτης. Σε όλα τα υπόλοιπα, θα συνεννοηθείς μια χαρά. Αυτό δεν τους εμπόδισε να με περνάνε για γερμανίδα και να εισπράττουν το χαμόγελο του ηλίθιου τουρίστα που δεν καταλαβαίνει γρι. Η Jackie μιλάει ντόιτς, για την ακρίβεια ένα ιδιότυπο υβρίδιο που τις τελευταίες μέρες καταστάλαξε σε γερμανικά.
Το βράδι που φτάσαμε, ο ταξιτζής που μας πήγε σπίτι ήξερε ρώσικα και άρχισε να μας μιλάει. Σουρεάλ.

Σπίτι μου σπιτάκι μου


Έξτρα κουλτουριάρικο οίκημα έξτρα κουλτουριάρικου ανθρώπου, με τα διδακτορικά του και με όλα του, με αφίσες από εκθέσεις παντού, μέχρι και γλυπτό στην κρεβατοκάμαρα. Στα μείον: η έλλειψη ασανσέρ (4 όροφοι με τις βαλίτσες στις 12 το βράδι), η ιδιότυπα βρόμικη κουζίνα που με έκανε να θέλω να πάρω χλωρίνη και να αρχίσω να τρίβω και το τσιπιστάν που τους χαρακτηρίζει γενικά: αν μπορούσαν να πάρουν νοίκι από τη μάνα τους, θα το έκαναν. Δεν ξέρουν τι σημαίνει κερνάω και είναι της λογικής "αφου εσυ με κάλεσες για καφέ, εσύ θα με πληρώσεις που σου αφιερώνω τον χρόνο μου, ορίστε μας". Μας πήρε όλες τις μέρες να συνηθίσουμε αυτή τη συμπεριφορά και δεν νομίζω ότι συνηθίζεται από έναν λαό όπως εμείς, που μπορεί να μαλώσει για το ποιός θα πληρώσει τον λογαριασμό, ακόμα κι αν δεν έχει κανείς από την παρέα λεφτά.

Στράσσε, μύγδαλα!
Την πρώτη μέρα κατεβήκαμε στο Stadmitte, στο κέντρο της πόλης και αντικρύσαμε την ερημιά. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν τα τακούνια του κόσμου στο πεζοδρόμιο. Μηδέν κίνηση, μηδέν κόρνες, βρισίδι, βαβούρα, τίποτα, σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης. Μα που πήγαν όλοι; Είναι απλό. Καβαλάνε τα ποδήλατά τους ή παίρνουν το τρένο. Έχοντας μεγαλώσει στο κέντρο, όλο αυτό μου φάνηκε τουλάχιστον αλλόκοτο, μη πω αφύσικο.
Περπατήσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η πόλη βέβαια ενδείκνυται για βόλτες με τις ώρες. Οι δρόμοι είναι μεγάλοι, δεν φοβάσαι πουθενά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας, γιατί πολύ απλά, ο καθένας κοιταει την πάρτη του και όχι τον διπλανό του.



λεπτομέρεια της βιτρίνας της Γκαλερί Λαφαγιέτ στη Friedrichstrasse για τα εσώρουχα Agent Provocateur. Σημειολογικά αναλύεται πολλαπλώς, παράδειγμα: προκειμένου να πάρω αυτο το σουτιενάκι που κάνει μια περιουσία, είμαι ικανή να σε σε φάω ή το γεγονός ότι έχω αυτό το σουτιενάκι, με κάνει αιμοσταγή.


Το περπάτημα στο Βερολίνο είναι πραγματική απόλαυση. Δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς, ειδικά αν έχεις ενσωματωμένο GPS όπως εγώ, ή έναν καλό χάρτη, όπως είχαμε εμείς αλλά σπανίως καταφέρναμε να διαβάσουμε και καταλήγαμε να το παίζουμε στην τύχη. Χαμένες δεν βγήκαμε.
Οι γειτονιές είχαν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Από την αποστείρωση του Μίττε, τουλάχιστον στον εμπορικό δρόμο με τα μαγαζιά, στο Kreuzberg, τη γειτονιά των Τούρκων, το πιο ζωντανό και πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι της πόλης, με κανονικούς ανθρώπους και φάτσες που αναγνωρίζεις. Οι Τούρκοι έκαναν χαρές όταν άκουγαν ότι είμαστε από το Γιουνάν και ένας μάλιστα μας κέρασε πρέτσελ και καφέ, γιατί ο μπαμπάς του ήταν Έλληνας από την Κωνσταντινούπολη.



Η είσοδος της αγοράς του Kreuzberg στα τούρκικα.

Τέχνη - λουκάνικα = σημειώσατε Χ

Από ότι καταλάβαμε, το Βερολίνο είναι η πόλη που μπορείς να πεις ότι είσαι καλλιτέχνης/ εικαστικός/ ζωγράφος/ ηθοποιός/ χορευτής και να ζεις από τη δουλειά σου και να μη γελάσει κανείς. Επίσης, είναι η πόλη που μπορείς να είσαι τραβεστί και να κυκλοφορείς μέρα και να μην ασχολείται κανείς μαζί σου. Στο αγαπημένο μας καφέ Luzia, είδαμε ένα υπέροχο πλάσμα που βαφτίστηκε επιτόπου Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, να δουλεύει εκεί και να περνάει ζάχαρη. Εκεί είδαμε και τον πρωταγωνιστή της ταινίας του Φατίχ Ακίν, Μαζί Ποτέ, εντελώς λιάρδα κατά τις 12 το μεσημέρι να προσπαθεί να σηκωθεί από την καρέκλα.

Το Αλικάκι σβήνει το τσιγάρο της.

Στα πλαίσια των επιμορφωτικών εκδηλώσεων, πήγαμε και θέατρο στη Volksbuhne, και είδαμε την Τόσκα, που δεν ήταν ακριβώς η Τόσκα, αλλά ένα μεταμοντέρνο πανηγύρι, με ένα πετσοκομμένο λιμπρέτο, αναμεμειγμένο με ατάκες από άλλες όπερες και νέο κείμενο, και όλο αυτό δοσμένο με μια απίστευτη σκηνοθεσία. Είπαμε, γερμανικά δεν ξέρω, αλλά 2 ώρες με κράτησε μια χαρά, η σκηνοθεσία και οι φοβερές ηθοποιάρες που αλώνιζαν στη σκηνή. Όλα αυτά στην εξωφρενική τιμή των 10 ευρώ. Μετά, βέβαια, δεν θυμάσαι τίποτα, γιατί δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα στην παράσταση.

Το μετά το θέατρο είχε το ενδιαφέρον.

Διαδραστικό installation μπύρας και λουκάνικου στη Munzstrasse, στο Mitte.

Alt Berlin στο Mitte. Το κάπνισμα επιτρέπεται, ο εξαερισμός πάλι, μάλλον όχι. Μπύρες και Tom Waits.

Η χάρη μας έφτασε μέχρι το Radialsystem, κάπου στα βάθη του Βερολίνου, αλλά σιγά μη βρίσκαμε εισιτήριο για τη Sasha Waltz.

Βολευτήκαμε με μια βόλτα στην Μπερλινάλε, αρκετή για να σου προκαλέσει αγοραφοβία, ανθρωποφοβία και διάφορες άλλες φοβίες. Λαοθάλασσα, φώτα, κόσμος, ουρές για τα εισητήρια.

το Sony Center που θα μπορούσε να είναι το σκηνικό του Blade Runner.

Altes Europa στο Mitte. Τέλεια καροτόσουπα με πορτοκάλι. Το κάπνισμα επιτρέπεται σε ένα δωματιάκι πίσω.

Μουσείο της Περγάμου.



Εκκλησία του Κάιζερ Γουλιέλμου, στη Kurfurstendamm.



στο παζάρι του Tiergarten. Από ανδριάντες για το σαλόνι, μέχρι κεφάλια του Βούδα, παλιά τεύχη του Spiegel, μαχαιροπήρουνα, ταμπακιέρες, παρτιτούρες του Σούμαν. Πήρα ένα βιβλίο από έναν Ιρακινό που μου είπε ότι πριν από τέσσερις μήνες ήταν στην πλατεία Κουμουνδούρου.


Ερωτήσεις κρίσεως στο Mitte.

Το τελευταίο βράδι, οι φίλοι μας, μας πήγαν σε ένα εντελώς καμμένο μέρος στο Mitte, που ήταν τέλειο. Ήταν μέσα σε μια μικρή στοά, είχε ένα μηχανικό πουλί που άρχιζε να κάνει κρα αν του έριχνες ένα ευρώ, υπέροχα γκράφιτι και ο dj το είχε χάσει εντελώς. Επίσης δώσαμε 3 ευρώ για 4 μπύρες.



Χτες το βράδι στον τεκέ μας

Το κάπνισμα έχει απαγορευτεί επισήμως, αλλά έχουν αφήσει ένα περιθώριο 6 μηνών για προσαρμογή του μέτρου. Έως τότε, κάποια μαγαζιά το επιτρέπουν. Μετά το πέρας των 6 μηνών, λογικά θα επιτρέπεται μόνο στο δρόμο. Μου είπαν ότι θα εφαρμοστεί και στην Ελλάδα το ίδιο μέτρο. Αν γίνει αυτό, θα διοργανώνουμε τεκέ πάρτι στα σπίτια μας, με σύνθημα "όταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ δεν πρέπει να μιλάς".
Το περίεργο είναι ότι οι Βερολινέζοι καπνίζουν σχεδόν όλοι αλλά εφαρμόζουν το μέτρο σχεδόν αγόγγυστα.

Τα μέρη που διαπιστώσαμε ότι επιτρέπεται το κάπνισμα είναι είναι το Luzia στο Kreuzberg, το Alt Berlin, η μπυραρία Marcus Brau και το Eschschloraque στο Mitte.

Η τιμή τιμή δεν έχει
Το φαγητό είναι απελπιστικά φτηνό, άσε που μπορείς να τη βγάλεις και με currywurst στο δρόμο άνετα για όλη μέρα (τρως ένα και νιώθεις τις αρτηρίες σου να φράζουν).
Ο καφές έχει 1,5 ευρώ. Ο πιο ακριβός καπουτσίνο είναι στο Stadmitte που δώσαμε 4,80 για διπλό καπουτσίνο, τιμές Ελλάδας δηλαδή. Το νερό είναι πανάκριβο και δεν πίνουν καθόλου. Δεν παθαίνουν αφυδάτωση γιατί πίνουν μπύρες (έτσι μας είπαν).
Πολύ ακριβές οι μετακινήσεις. Το μετρό και το τρένο τους πάει παντού στην κυριολεξία αλλά θέλεις 21,50 ευρώ για την Berlin Welcome card των 72 ωρών κι εδώ δίνεις 10 ευρώ για το εβδομαδιαίο εισητήριο για όλα τα μέσα μεταφοράς. Πανάκριβο επίσης το ταξί. Παρασκευή και Σάββατο έχει όλο το βράδι μετρό. Στις 2 το πρωί έχει κόσμο σαν ώρα αιχμής. Το δυσάρεστο είναι ότι βλέπεις κόσμο με μια μπουκάλα κρασί στο χέρι.

Γενικό συμπέρασμα: οι φίλοι μας οι Γερμανοί μας έμαθαν ότι όλα έχουν ένα τίμημα - στην κυριολεξία. Είναι πολύ ευγενικοί αλλά μην περιμένεις να σε κεράσουν ή να σε κάνουν φίλο τους. Κρατάνε απόσταση ασφαλείας.



Με την επιστροφή, η έκτη σεζόν του The Shield, αγκαλιές, αγάπη, κονιάκ και περπάτημα στη χιονοθύελλα του Σαββάτου.

Le Tigre - Deceptacon

Ulrich Snauss - Blumenwiese neben autobahn

Mylene Farmer - Pourvu qu'elles soient douces

Κι ένα αγαπησιάρικο

Jens Lekman - I'm leaving you because I don't love you
(απλό δεν ακούγεται;)