A black raven's back

Παρασκευή βράδι, στην παράσταση WAR της ΚΣΟΤ, το Uprising του Hofesh Schecter φτιάχνει εικόνες, ξεσηκώνει και κυρίως, δεν φλυαρεί. Σε γραπώνει, όμως, από το σβέρκο.



Θα γίνουν απόπειρες χειμώνα και θα ξεθάβω σημειωματάρια και ημερολόγια, με αναμνήσεις μιας ζωής που σίγουρα κάπου υπήρξε και τώρα στρογγυλοκάθισε στην αιτιατική. Η κουλή μέρα τελειώνει καλά, καταλήγοντας με μια βουτιά σε μια κανάτα sangria στο Tapas - σε συνδυασμό με τις αφηγήσεις, το εισιτήριο για το επόμενο ταξίδι και φεύγοντας, αυτό στα ακουστικά, στην επανάληψη.



Κουβεντιάζοντας για το Ντουόμο του μεζέ, πίνω απανωτούς εσπρέσσο που δεν με πιάνουν. Λίγο μετά διαπιστώσω ότι η ρακί έχει ιαματικές ιδιότητες - είσαι τόσο καλά που παραβλέπεις το γεγονός ότι κρυολόγησες και χορεύεις κι έναν πεντοζάλη (για να μην ξεχνιόμαστε).



Προσφάτως έμαθα ότι υπάρχει ένα καφέ στα Εξάρχεια που λέγεται Dasein. (Τελικά πάντα υπάρχουν χειρότερα). Είναι εκεί που ήταν παλιά το Φοιτητικό Καφενείο (πολύ παλιά, προπολεμικά). Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να παραγγείλεις μια παγωμένη Χάιντεγκερ.

The Racing Rats



Μου λείπεις. Κυρίως στα καλά. Περισσότερο σε αυτά. Πέρασαν σχεδόν έξι μήνες.
Κι όλοι είμαστε εδώ ακόμα. Μείναμε πίσω, να τρέχουμε, να φτιάχνουμε, να σχεδιάζουμε, να ελπίζουμε, να κοιτάμε έξω από το παράθυρο. Κοριτσάκι μου.

Bonobo - Scuba

Too many of my yesterdays