Wires and trenches

Οι γραμμές των χεριών μου.
Τα απομεινάρια μιας νύχτας. Καϊπιρίνιες και μοχίτο από νωρίς, μετά σιωπές και λέξεις, παύσεις, ανάσες, με ξεφτισμένη χωρικότητα, εκ των υστέρων, τίποτα δεν μου είχε φανεί πιο αληθινό από ετούτη τη στιγμή, μα ετούτη η στιγμή είναι τελικά χωρίς μάρτυρες, ενδιαφέρεται για θεατές όχι απαραίτητα για μάρτυρες, επιζώντες με μαρκαρισμένο δέρμα και θαμπά μάτια. Χρυσόψαρα και τσιγάρα στον καναπέ.



Οι χαρακιές στον τοίχο.
Νιώθω πιο ελαφριά ενώ τα βάρη πηγαινοέρχονται. Μπύρες από νωρίς και δυνατά γέλια, γιατί το γέλιο μόνο έχει μείνει, και όσοι είναι στην ταχεία κλήση. Το σκοινί θα τραβιέται όσο υπάρχει κάποιος στην άλλη άκρη του να πηγαίνει κόντρα, ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος είναι ο εαυτός σου.


Οι σκισμένες σελίδες.
Η Κυδαθηναίων είναι άδεια, αγουροξυπνημένοι τουρίστες βολτάρουν, τέτοια ώρα μπορείς μόνο να αφήνεις το φως να μπαίνει από το παράθυρο και να βρίσκεις κάτι που αξίζει να διαβάσεις. Και να αγκαλιάζεις.


PJ Harvey - Dear Darkness