Delenda Est

Παράλυτοι μπροστά στη δική μας εκδοχή της Αποκάλυψης, ξενυχτάμε βλέποντας τόπους που αγαπήσαμε να καίγονται.
Φίλοι, συγγενείς...συνάνθρωποί μας καίγονται προσπαθώντας να σωθούν.
Κι όλο ανάβουν οι φωτιές. Διαρκώς. Σαν ντόμινο.

Εκεί φτάσαμε. Σε αυτή τη νέα, ιδιότυπη μορφή προσφυγιάς για όλους αυτούς που επέζησαν αλλά ένα κομμάτι τους θα είναι για πάντα νεκρό.

Κι όταν βγαίνεις έξω, σου μπαίνει στάχτη στα μάτια.




Και μετά, γίνεσαι ένα κουτί με φωτογραφίες και αυτό που μας ενώνει. Αυτό είναι δικό μας μόνο, δικό σου, πέρα από ερμηνείες, ορμήνιες, τρόπους.



Στο γωνιακό τραπέζι, κρατάω νήματα που δεν θέλω με τίποτα να χάσω.
Ποτέ δεν ήμουν καλή σε αυτά.
Έκοψα την παλάμη μου στο μπουκάλι της φατουράδας.
Στάχτη έχει μπει στο σπίτι.
Στο σκοτάδι νιώθω τις γραμμές να χαράσσονται. Οι λέξεις μας είναι στρατιωτάκια στη σκακιέρα. Τις αντιπαρατάσσουμε αντί να τις ανταλλάσσουμε.

Κι όμως εκεί, στον καναπέ σου, σκέφτομαι ότι ίσως τελικά μπορώ να κρατήσω αυτή τη γωνιά για μένα.
Ότι οφείλω να κρατήσω μια γωνιά για μένα.

Αυτά που λες....

Our Frank