Oh well, okay

Με τα εισιτήρια στην τσέπη, μετρώντας ανάποδα, πρωινός καφές στο Cuzco, το πρωινό μοιάζει φοιτητικό, στρίβουμε τσιγάρα ενώ ετοιμάζεσαι να φύγεις - μακάρι να το έκανα κι εγώ κάποια στιγμή.

Για πολλές μέρες, το μόνο που αντέχουν τα αυτιά μου είναι QOTSA, στο δυνατό, να καλύπτει τη βαβούρα του μετρό, τα ανοιχτά του παράθυρα μέσα στο τούνελ, τα σχεδόν ηλιοκαμμένα σώματα που δυσανασχετούν τις Δευτέρες.

Έπειτα, δεν είχα ουσιαστικά όρεξη να μιλήσω σε κανέναν, αναγνωρίζω την τραγική επαναληψιμότητα που δεν κάνει καλό σε τίποτα. Ένιωθα πόσο μόνος είναι ο καθένας μέσα σε αυτή την κατάσταση. Και θα εξακολουθήσει να είναι.
Γι' αυτό προτιμώ να περπατάω.
Motel - Miles Davis



Το έργο στο θερινό είναι παντελώς ανούσιο αλλά όταν κάνεις βόλτα στις 1.30 το πρωί, ο κόσμος κάθεται στα πεζούλια, συνωστίζεται και ανταλλάζει βλέμματα που είναι σχεδόν καταδικασμένα να γυρνάνε αυτούσια στον αποστολέα, χωρίς αντικατοπτρισμούς. Φτιάχνουμε αφηγήσεις.
Wild horses -Iron&Wine and Calexico (live)

Από δω και πέρα, απλώς νιώθω πως ό,τι και να κάνω, κάτι θα χάσκει, ανά πάσα στιγμή. Κάτι θα έχει φύγει από τη θέση του, όποια κι αν ήταν αυτή.



Απλώνουμε τα πόδια μας στην ίδια καρέκλα και μοιραζόμαστε μια μπύρα. Δίπλα ένα μωρό ροζ και στρουμπουλό σαν λουκουμάς γελάει και ενθουσιάζεται με το συντριβάνι. Δεν στο λέω, αλλά είναι ένα είδος παρηγοριάς όλο αυτό. Γενικότερης.

Ένα κλικ με έκανε να μείνω, μου λες δεν είναι περίεργο, μόλις είπες ότι θα μείνεις, όλα άλλαξαν, σου λέω ναι, αλλά δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο, αλλά μπορώ ακόμα να το ονειρευτώ όσο ξέρω ότι το ρολόι χτυπάει και η μηχανή είναι δική μου, έμεινα χωρίς λίστες με συν και πλην.

Tom Waits - Way down in the hole

La dolce vita - Finale (Nino Rota)

Το βλέμμα του Μαστρογιάννι.

Έχει επιτέλους ένα αεράκι, το φόρεμά μου ανεμίζει, μια κουβέντα μέσα στη νύχτα ήταν αρκετή. Τώρα απλώς περιμένω.

30 Οκτωβρίου, Apollo Hammersmith, Λονδίνο
This love affair


Αλ μπι δέαρ.