Ζητώντας άλλου είδους όραση

Οι μέρες περνάνε.

Οι διάφορες θεωρητικούρες που μας έκαναν στο πανεπιστήμιο περί θανάτου, μου φάνηκαν παντελώς άχρηστες. Ο θάνατος είναι πάντα ο θάνατος του άλλου, μας έλεγαν. Κι εσύ είσαι εκεί, ανώφελος μάρτυρας μπροστά στα ανεξήγητα, στα όσα πρέπει με κάποιο τρόπο να γεμίσεις απαντήσεις που θα χάσκουν από παντού.

Και οι μέρες περνάνε και θα περνάνε, από το ένα στο άλλο, από τη λύπη στη χαρά και το ανάποδο. Ίσως όλο αυτό να μην είναι σουρεαλιστικό, απλώς να είναι έτσι να γίνει, γιατί έτσι είναι, γιατί...γιατί..κολλάω στην εκλογίκευση, δεν βρίσκω το γιατί, αν και είμαι σίγουρη ότι υπάρχει. Πρέπει να αρκεστώ σε αυτό ίσως, στο ότι υπάρχει κι ας μη το βρω ποτέ.
Ένας διακόπτης γύρισε μέσα μου, πάω παρακάτω, νιώθω άσχημα για αυτό, ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Και όλοι προσπαθούμε να κοιτάξουμε μπροστά, προς κάτι άλλο - έχοντας χάσει κάτι ανεπανόρθωτο, που δεν αναπληρώνεται και είναι αυτό το αντίο που ψιθυρίζεις κάθε μέρα από μέσα σου, όσο πας παρακάτω, στα όσα περιμένουν, στα όσα εγωιστικά θες να είναι μόνο καλά για όσους αγαπάς και σ' αγαπούν.



Μαργιόλα

(Πετρολούκας Χαλκιάς και Αντώνης Κυρίτσης)

Μαργιόλα σημαίνει χαριτωμένη.
Το μοιρολόι έγραψε ο παππούς Χαλκιάς για τη γυναίκα του Μαρία, όταν εκείνη πέθανε.

Σήκω Μαργιόλα μ' ρούσα μ' απ' τη γης
κι από το μαύρο χώμα
Μαργιόλα μου, άιντε Μαργιόλα μου
Άιντε με τι ποδάρια η μαύρη, μωρ' να σ'κωθώ
ωρέ, χειράκια ν' ακουμπήσω, ψυχή καρδούλα μου
άιντε ψυχή μωρέ καρδούλα μου
Άντε κάνε τα νύχια σου Μαργιόλα μου, τσαπιά
τις απαλάμες φτυάρια
άιντε Μαργιόλα μου