Χωρίς τίτλο

Λίγο μετά την υπόσχεσή σου να με πας στο νησί μας φέτος, λίγο μετά τα κρασιά, τα γέλια και τα σταυροδρόμια, σου κρατούσα το χέρι και κατάλαβα πόσο μοιάζουμε. Εκείνη τη στιγμή, ο Παναγιώτης άρχισε να λέει ένα τραγούδι που με συγκινεί πολύ, όχι μόνο λόγω καταγωγής.

Στης πικροδάφνης τον ανθό

έγειρα ν' αποκοιμηθώ
λίγον ύπνο για να πάρω
κι είδα όνειρο μεγάλο

Ο Αντώνης Κυρίτσης, ο Πετρολούκας Χαλκιάς και οι Ινδοί συνάδερφοί τους, δίνουν εδώ μια άλλη ερμηνεία του τραγουδιού.

Και της δίνουν τον εχθρό μου
για το πείσμα το δικό μου

--------------

Κι όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, εσένα βλέπω.
Σπάω την πυξίδα με το τακούνι μου χρόνια τώρα.
Μετά θα βγω στο δρόμο, αγουροξυπνημένη και ο ήλιος θα με χτυπήσει απότομα. Έτσι απότομα, όλα φτιάχνουν.
Έτσι απότομα, όλα θα αλλάξουν πάλι, όπως γίνεται συνήθως.
Για όσο αυτή η μηχανή είναι δική μου.