Clearly never meant to go

Δύο μπάλες παγωτό και ο δρόμος δεν είναι πια ίδιος.
Μου κρατάς το χέρι και μου αγοράζεις την αφίσα μιας από τις αγαπημένες μου ταινίες, «Η Θυσία είναι τσακισμένη», μου λες, «ας μην την πάρουμε», και η ταινία τσακισμένη είναι σου λέω, μου χαμογελάς, αφήνω τη Θυσία, εσύ παίρνεις μια απίστευτη φωτογραφία από την Ντόλτσε Βίτα, θυμάσαι τότε που έφτασα σπίτι άγρια μεσάνυχτα, δεν υπήρχαν κινητά, μου έβαλες τις φωνές, είχα τρομάξει κι εγώ στο μετρό, το πρωί με ξύπνησες πάλι με τραγούδια και γελάγαμε πολύ, με προστάτευες, μέχρι και άλλους πέταγες μπροστά στα πόδια μου κι εγώ γελούσα, όλο γελούσα τότε.

Aquellos Ojos Verdes




Μέσα στις 14 σελίδες ενός χειρόγραφου γράμματος βρήκα μια άλλη ζωή, μια αλυσίδα από απομαγεύσεις, μαραθώνιους με ρακί και κονιάκ, αγγίγματα, έρωτες και υπερδιογκωμένες διαστάσεις – και κάπου εκεί μέσα υπάρχω ακόμα – αυτά ήταν τα πάντα για μένα, το να σου γράφω, και να είσαι εκεί. Οι επιστολές μυρίζουν βράδια, κασέτες που έγραφα, που μου έγραφαν, Η Μη Κοινωνιολογία και τα Λουκάνικα Φρανκφούρτης, ξαγρύπνιες με τούρκικο τσάι, ταξίδια στη Γερμανία, η Ευδοκία στην τηλεόραση και βινύλια της Λένας, φιλίες που δεν υπάρχουν πια και άλλες που υπάρχουν ακόμα και θα υπάρχουν, ένας κόσμος άλλος που έσκαψε το DNA μου σαν κάτι ανίατο.

Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς



Αναγκάζω τον εαυτό μου σε γρήγορη επεξεργασία πραγμάτων που είχα πει ότι δεν θα επεξεργαστώ ποτέ ξανά, τώρα όλα είναι στο γρήγορο, μέσα μου σου λέω ευχαριστώ που δεν μου είπες ψέματα, με ακούς τώρα, ακούς τις ρωγμές να ανοίγουν, το βράδι τις επουλώνω με Kaiser, καραγκοζιλίκια στην πλατεία, λοξά βλέμματα, χάχανα, μια γρήγορη αγκαλιά, έρχεσαι και με παίρνεις με το αυτοκίνητο, μετράμε τα ψιλά μας για τσιγάρα, δίπλα στη θάλασσα υπάρχουν αυταπόδεικτες απαντήσεις και τίποτα άλλο παρά μόνο γέλιο, το ξέρω, τα περισσότερα πράγματα είναι εντός του γελοίου, δεν συνορεύουν απλώς, εμάς όμως μας αρέσει η διερώτηση, γαντζωνόμαστε από όσα might have been, κάποια στιγμή όμως απλώς they are, είναι τόσο πολύ ο εαυτός τους, που προσφέρουν αυτό και μόνο, την ύπαρξή τους που αρκεί, δεν υπάρχει από πίσω, δεν υπάρχει άλλο, όσο εσύ το σκέφτεσαι, αυτό απλώς γίνεται. Μόνοι μας καταρρίπτουμε και εκπλήσσουμε και αλλάζουμε και ζητάμε, ζητάμε πίνοντας σε μια άδεια πλατεία, θυμώνεις, θυμώνω κι εγώ αλλά δεν έχω άλλες εκρήξεις πια, αν θες, απλώς βαριέμαι.

Your guess is as good as mine



Σε είδα ύστερα από πάρα πολύ καιρό, ξανά. Και ήσουν εκεί, μαζί με όλα, με αγαπούσες. Με κοίταζες σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Ίσως και να μην έχει αλλάξει, σε ένα παράλληλο σύμπαν.

again and again



Οι φίλοι μου, οι γραμμές των χεριών μου.

Τελειομανία

Misfit love