Σκάφανδρο

Καθείς και ο βυθός του, μου λες, και βάζεις μπρος το αυτοκίνητο.
Κι εγώ στον δικό μου πατώνω πια. Και περπατάω. Και δεν είναι πια βυθός.

Περπατάω στην πλατεία Κοτζιά. Κάνει πολύ ζέστη, ο ήλιος μου καίει την πλάτη. Σκέφτομαι είμαι ζωντανή και έχω ακόμα τον χρόνο, την ευκαιρία να κάνω κάτι.

Θέλω μια μπύρα κι ένα τσιγάρο χωρίς να με ρωτάει κανείς τίποτα. Μπλέξαμε τις μεγάλες αφηγήσεις μας, οι ειδικές προτάσεις παίρνουν την εκδίκησή τους και γω γυρνάω στο ταχύρυθμο εφτά χρόνια πριν που κράτησε τόσο όσο χρειάζεται ώστε τώρα να έχω σκονάκι.
Όταν έρχεσαι, με κοιτάς κι εγώ δεν έχω τίποτα πια να εξηγήσω, ποτέ δεν είχα μαζί σου. Σου λέω: Θέλω να μπορώ να επιλέγω, μπορώ ακόμα. Η επιλογή ίσως τελικά να συμπυκνώνεται στο δίπολο αποκτήνωση – μη αποκτήνωση. Ναι, η ανάγκη για τα διπλά επανέρχεται, δεν φεύγει ποτέ, μας την έχει στημένη στη γωνία, ακόμα κι όταν νομίζεις ότι επιλέγεις την κουρτίνα τρία, γαμώ τον Μπαρτ και τα ουδέτερά του, γαμώ τον Κίρκεγκωρ και τα είτε παντρευτείς είτε όχι θα το μετανιώσεις, θα τα μετανιώσεις όλα ή τίποτα, μάλλον τίποτα, χάσιμο χρόνου. Αλλά το βράδι, ενώ ό,τι απόθεμα είχε μείνει έμπαινε σε μη αναστρέψιμη καταστολή, κάτι εξακολουθούσε να αναπνέει, μόνο του, χωρίς υποστήριξη. Και μέσα σε όλα, ένιωσα ίλιγγο.

Όταν βούρκωσες, δεν προλαβαίνω να σου πω πόσο θα ήθελα να είχα κάνει το ίδιο αλλά δεν μπόρεσα. Δεν μπόρεσα πια, τότε, εκείνη τη στιγμή. Έμεινα καρφίτσα στο στερέωμα.

Αλλά ξεπλένομαι απ’ όλα όταν σου ζητάω συγνώμη που δεν σε φρόντισα όσο έπρεπε.

Τις νύχτες συνήθως οι επιλογές παίρνονται από μόνες τους, νομίζεις ότι κάνεις την κίνηση αλλά είναι αυτή που σε πιάνει από τον σβέρκο και σε αφήνει έκθετο στη ροή του δρόμου.

Και ό,τι σιγοβράζει στο βάθος, περιμένει τη σειρά του.

Τι είναι αληθινό και τι δικό μας

Και σπίτι μου κι αγάπη μου ο βυθός

When given a shake