On the New Blade

Στο γρήγορο. Άφησα το λημέρι μου για να δημιουργήσω άλλο και όλα στριμώχτηκαν σε τσάντες, παρατσαντάκια, κούτες, αυτοκίνητα, χέρια γεμάτα αγάπη. Καναπέδες και βιβλιοθήκες με προϋπηρεσία και η πρώτη δυνατή βροχή συνοδεύεται με 16HP στην επανάληψη. Μανία με την Αποκάλυψη αυτός ο άνθρωπος.

Κι εκεί μέσα στις τσάντες, δεν πρόλαβα να καταλάβω ότι αυτή η μετακόμιση δεν σημαίνει απλά αλλαγή τόπου αλλά κλείνει μέσα της πολλά περισσότερα - ξέρεις, εκείνα τα βαρύγδουπα τύπου πόσα έγιναν, πόσα άλλαξαν, πόσο άλλαξα εγώ...το βασικό είναι ότι ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν. Αυτό είναι καθετί αυθόρμητο και γεμάτο σιγουριά την ίδια στιγμή. Οι φωνές, τα γέλια, οι αγάπες, η μουσική, τα παρατσούκλια που βρίσκεις με τόση ευκολία, τα πρωινά που κάνω κοπάνα να σε βρω και κάνουμε σχέδια, η στιγμή που συναντώ πάλι κάτι που αγαπώ και είναι σαν πρώτη φορά.



Σού ' ρχομαι και πάλι.

Ίσως λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά. Αλλά εγώ πιστεύω στους τόπους, στη συνομωσία των διαδρομών, στα πεζοδρόμια, στον αέρα, στα τρένα, στα μουντά πρωινά, στο ατελείωτο περπάτημα και στην εγγύτητα - αυτή που πολλοί κάνουν ό,τι μπορούν να αποφύγουν γιατί απλώς, δεν ξέρουν τι χάνουν.

Και τι τέλεια, να χάνεσαι στους δρόμους ακούγοντας αυτό