Μια πιθανότητα αριστερά

Στις Νύχτες Πρεμιέρας (γνωστές και ως Νύχτες Γραβιέρας), κόσμος πολύς, κουβέντες στους διαδρόμους. Το Phantom Love της Μένκες έχει στην αφίσα μια σκηνή ανύψωσης (που μου φάνηκε γελοία και κακογυρισμένη) - στο μυαλό μου έρχεται ο Καθρέφτης, δεν υπάρχει βέβαια καν ενδεχόμενο σύγκρισης. Η ταινία δεν είχε σενάριο και συνοχή. Είχε πολύ καλή φωτογραφία, αλλά ως εκεί.
Μου άρεσε πολύ περισσότερο το Γράμμα από μια άγνωστη του Οφίλς, του 1948, με τον Jourdan στα νιάτα του και στις τρελές ομορφιές του να λάμπει, μια ταινία με τα φουρώ της, τα πιάνα της και με τα όλα της, πες με ξενέρωτη, εμένα μου άρεσε.

Laisse tomber les filles



Προσπαθεί να φθινοπωριάσει. Τελικά καταλήγεις να βρίσκεις καλοκαίρι ξεχασμένο στην τσάντα σου, σαν ακυρωμένα εισιτήρια του μετρό.

The death of Ferdinand de Saussure



Χτες στο μετρό έπεσα σε μια πρώην φίλη μου (αυτό είναι χειρότερο από το να πέφτεις πάνω σε πρώην γκόμενο καμιά φορά). Η ανταλλαγή νέων περιείχε θανάτους, γάμους, αλλαγές δουλειών και σπιτιών και την απαστράπτουσα συνειδητοποίηση ότι δεν μου είχε λείψει καθόλου, ούτε ένιωσα κάποιου είδους γλυκιά νοσταλγία-με-λίγο-σφίξιμο-στην-καρδιά για το ότι χαθήκαμε, γιατί ήταν να χαθούμε, γιατί θέλησα να χαθώ, δεν ήθελα άλλο, πήγαινα αλλού, και μάλιστα χωρίς διαφωνία ή καυγά (μιλάμε για πολιτισμό, όχι αστεία). Μαζί της χάθηκε και μια ολόκληρη εποχή. Κι έτσι χωριστήκαμε κι έφυγα τρέχοντας, νιώθοντας ότι οι συναντήσεις αυτές σε βάζουν σε μια πόζα - κάπως φωτογραφική, κάπως θολή.

No kidding



Το Σάββατο έτυχε να χορέψω ποντιακά.
Δεν μπορώ να εκφράσω το πως ένιωσα.

Περίπου όπως νιώθω όταν βρίσκομαι με φίλους που είμαστε μαζί από την έκτη δημοτικού ή την πρώτη γυμνασίου. Που είναι η μνήμη, η ζωντανή.

boy you reap what you sow