And counting

Χτες σκεφτόμουν ότι πέρασαν έξι μήνες.
Και αργά το βράδι, έχω φλασιές ενοχών που πέρασε ο καιρός κι εγώ συνεχίζω...να κυνηγάω την ουρά μου, σαν το χαμστεράκι στον τροχό.
Που συνεχίζω να μην μπορώ να έρθω να σε δω. Όχι εκεί. Όχι στο νεκροταφείο.

Και μαθαίνω από την μητέρα σου, ότι βρέθηκε ο τελευταίος αγνοούμενος. Που δεν τον είχαν βρει, εδώ και έξι μήνες.

Bρήκαν τον τελευταίο αγνοούμενο

Ας ηρεμήσει η ψυχούλα του...

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα, με έναν τρόπο που αγνοεί το γεγονός. Κυκλοφορώ με το κεφάλι στην άμμο. Σε κάνω αφήγηση. Από αυτές που ανταλλάσσαμε μετά μανίας. Και τώρα κλωτσάω την τελεία.

Μου λείπεις πολύ. Ήθελα να έρθεις στο νέο μου σπίτι και να την αράξουμε στον καναπέ, να γεμίσουμε το σαλόνι κάπνα και γέλια. Να μην είσαι μόνο η σκέψη που γυροφέρνω.

Συνέχεια λέω ότι ίσως εκεί που είσαι, να είναι καλύτερα. Σαν το πανηγύρι στο Six Feet Under. Ότι ίσως ησύχασες. Σίγουρα.

Συγχώρεσέ με που δεν μπορώ να έρθω να σε δω. Σε βλέπω διαρκώς μέσα μου.